Rechtbank Rotterdam, 07-05-2021, ECLI:NL:RBROT:2021:4025, ROT 20/3449

Op grond van artikel 130, eerste lid, van de WVW 1994 doen de bij algemene maatregel van bestuur aangewezen personen, indien een vermoeden bestaat dat de houder van een rijbewijs niet langer beschikt over de rijvaardigheid dan wel over de lichamelijke of geestelijke geschiktheid vereist voor het besturen van een of meer categorieën motorrijtuigen waarvoor het rijbewijs is afgegeven, zo spoedig mogelijk daarvan schriftelijk mededeling aan het CBR onder vermelding van de feiten en omstandigheden die aan het vermoeden ten grondslag liggen. Bij ministeriële regeling worden de feiten en omstandigheden aangewezen die aan het vermoeden ten grondslag dienen te liggen en worden ter zake van de uitoefening van deze bevoegdheid nadere regels vastgesteld.

Op grond van artikel 23, eerste lid, onder f, van de Regeling maatregelen rijvaardigheid en geschiktheid (de Regeling) besluit het CBR dat betrokkene zich dient te onderwerpen aan een onderzoek naar de geschiktheid, bedoeld in artikel 131, eerste lid, van de WVW 1994 indien ten aanzien van betrokkene proces-verbaal is opgemaakt wegens verdenking van overtreding van artikel 8, eerste of vijfde lid, van de WVW 1994 of wegens het weigeren van medewerking aan een bloedonderzoek, en de politie in het proces-verbaal aanvullende gegevens heeft opgenomen betreffende het gedrag of de uiterlijke kenmerken van de betrokkene, diens rijgedrag, dan wel andere omstandigheden, welke leiden tot het vermoeden van rijden onder invloed van drogerende stoffen.

De rechtbank stelt voorop, onder verwijzing naar vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling), waaronder de uitspraak van 7 maart 2018, ECLI:NL:RVS:2018:756, dat het opleggen van een onderzoek naar de rijgeschiktheid een bestuursrechtelijke maatregel ter bevordering van de verkeersveiligheid is, die los staat van een (eventuele) strafrechtelijke procedure. In de onderhavige bestuursrechtelijke procedure behoeft de aan eiser verweten gedraging, anders dan in het strafrecht, niet wettig en overtuigend te worden bewezen. Voor het opleggen van een onderzoek naar de rijgeschiktheid is het voor verweerder voldoende dat op basis van de geconstateerde feiten met voldoende mate zekerheid komt vast te staan dat eiser onder invloed van drogerende stoffen als bestuurder van een motorrijtuig is opgetreden.

Daarvan is in dit geval sprake. De rechtbank oordeelt dat verweerder met de vermelde omstandigheden in het proces-verbaal inzake de waarnemingen van verbalisanten over de uiterlijke kenmerken van eiser, de omstandigheden en de uitslag van de ademtest, in combinatie met het gegeven dat proces-verbaal jegens eiser is opgemaakt wegens overtreding van artikel 8, eerste lid, van de WVW 1994 en eiser zijn medewerking aan het bloedonderzoek heeft geweigerd, aannemelijk heeft gemaakt dat eiser heeft gereden onder invloed van drogerende stoffen. Dit rechtvaardigt het vermoeden dat eiser niet langer beschikt over de (lichamelijke en/of geestelijke) geschiktheid die vereist is voor het besturen van motorrijtuigen waarvoor zijn rijbewijs is afgegeven. Gelet hierop was verweerder gehouden een rijgeschiktheidsonderzoek te gelasten.

Ten aanzien van de betwisting door eiser van de inhoud van het proces-verbaal oordeelt de rechtbank als volgt. Uit vaste rechtspraak van de Afdeling, zoals bijvoorbeeld de uitspraak van 31 juli 2019, ECLI:NL:RVS:2019:2625 volgt dat verweerder in beginsel mag afgaan op de juistheid van de bevindingen in een op ambtseed of ambtsbelofte opgemaakt en ondertekend proces-verbaal, voor zover deze eigen waarnemingen van de opsteller van het proces-verbaal weergeven. Dat geldt ook voor de rechter, tenzij tegenbewijs aanleiding geeft tot het afwijken van dit uitgangspunt. Als de bevindingen van de politie worden betwist, moet worden onderzocht of er, gelet op de aard en inhoud van die betwisting, grond bestaat voor zodanige twijfel aan die bevindingen dat deze niet of niet volledig aan het vermoeden als bedoeld in artikel 130, eerste lid, van de WVW 1994 ten grondslag kunnen worden gelegd. In beginsel mag ook worden uitgegaan van de juistheid van tegenover beambten belast met onderzoek afgelegde verklaringen en komt aan latere verklaringen geen doorslaggevende betekenis toe. Eiser heeft enkel met het stellen dat hij bloeddoorlopen ogen had vanwege het nachtelijke tijdstip van de aanhouding en de ongemotiveerde ontkenning dat hij geen drogerende stoffen heeft gebruikt, en hij onheus door de politie is bejegend, onvoldoende twijfel opgeroepen over de juistheid van de in het proces-verbaal genoteerde bevindingen. Verweerder mocht daarom afgaan op de juistheid van de bevindingen in het proces-verbaal.

Bij de verbalisanten is het vermoeden gewekt dat eiser - naast alcohol - onder invloed van drogerende stoffen was wegens de omstandigheden, de uiterlijke kenmerken en ademtest van eiser. In dit kader is het niet relevant of eiser als verdachte al dan niet gehoord is of gehoord zou moeten zijn in aanwezigheid van een rechtsbijstandverlener, reeds nu de verklaringen van eiser niet hebben geleid tot het bij verweerder gewekte vermoeden. Bovendien volgt uit het proces-verbaal dat eiser uitdrukkelijk afstand heeft gedaan van het recht op rechtsbijstand. Geheel ten overvloede merkt de rechtbank daarbij nog op dat eiser ook overigens niet heeft onderbouwd dat hij een kwetsbare verdachte is, zoals hij heeft gesteld, en daarom zonder meer had moeten worden bijgestaan door een rechtsbijstandverlener. Het door eiser in dat kader gedane beroep op jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) kan dan ook niet slagen.

Eisers beroepsgrond dat het bestreden besluit in strijd is met de onschuldpresumptie als vermeld in artikel 6, tweede lid, van het EVRM, slaagt niet. Zoals de Afdeling meermalen heeft overwogen (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 22 april 2020, ECLI:NL:RVS:2020:1120) betreft het onderzoek naar de rijvaardigheid of rijgeschiktheid voor het besturen van een motorvoertuig (en het schorsen van de geldigheid van het rijbewijs hangende dit onderzoek) een bestuursrechtelijke maatregel die erop is gericht de betrokkene aan een onderzoek te onderwerpen vanwege eerder getoond rijgedrag. De maatregel strekt ter bevordering van de verkeersveiligheid. Hierbij is van belang geacht dat de kwalificatie die de wetgever aan de maatregel geeft, het met de maatregel beoogde doel, de aard en de zwaarte van de maatregel en het ontbreken van een punitief karakter ervan, maken dat de maatregel niet is aan te merken als een bestraffende sanctie. Het opleggen van een onderzoek naar drugsgebruik is dus geen maatregel die is aan te merken als een ‘criminal charge’ in de zin van voornoemd artikel. Daarom faalt het betoog en het beroep op de uit artikel 6 van het EVRM voortvloeiende waarborgen voor punitieve sancties.

Voor de stelling van eiser dat artikel 6 van het EVRM en de algemene beginselen van behoorlijk bestuur zijn geschonden, ziet de rechtbank gelet op het voorgaande geen grond.

7. Het beroep is ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.