Hoge Raad, 20-10-2000, AA7686, C99/004HR

20 oktober 2000

Eerste Kamer

Nr. C99/004HR

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

Verweerder in cassatie - verder te noemen: [verweerder] - heeft bij exploit van 6 februari 1995 eiseres tot cassatie - verder te noemen: [eiseres] - gedagvaard voor de Rechtbank te Haarlem en gevorderd bij vonnis, voor zoveel mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, [eiseres] te veroordelen tot vergoeding van de schade door [verweerder] als gevolg van het in de dagvaarding nader omschreven ongeval op 24 februari 1993 geleden en nog te lijden, nader op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet, daaronder begrepen een bedrag van ƒ 6.290,68 wegens buitengerechtelijke kosten van rechtsbijstand, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 24 februari 1993.

De Rechtbank heeft bij vonnis van 26 augustus 1997 [eiseres] veroordeeld tot vergoeding van de door [verweerder] als gevolg van het ongeval op 24 februari 1993 geleden en nog te lijden schade.

Tegen dit vonnis heeft [eiseres] hoger beroep ingesteld bij het Gerechtshof te Amsterdam.

Bij arrest van 3 september 1998 heeft het Hof het vonnis waarvan beroep bekrachtigd.

Het arrest van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Tegen het arrest van het Hof heeft [eiseres] beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

[Verweerder] heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De zaak is voor partijen toegelicht door hun advocaten.

De conclusie van de Advocaat-Generaal Strikwerda strekt tot verwerping van het beroep.

3.4 Onderdeel 1 klaagt in de eerste plaats dat het Hof blijkens zijn rov. 4.2 heeft miskend dat voor aansprakelijkheid op grond van art. 6:174 BW niet slechts is vereist dat de opstal niet voldoet aan de eisen die men daaraan in de gegeven omstandigheden mag stellen, maar ook dat (1) de opstal daardoor gevaar voor personen of zaken oplevert en (2) dit gevaar zich heeft verwezenlijkt.

Deze klacht berust op een onjuiste lezing van de bestreden uitspraak. Wat het onder (1) genoemde vereiste betreft, omdat het Hof heeft geoordeeld dat voor het toepassen van minder brandbaar isolatiemateriaal alle aanleiding bestond nu de loods ter beschikking was gesteld en werd gebezigd voor werk waarvan algemeen bekend is dat dit brandgevaar oplevert: in dit oordeel ligt immers besloten dat aan het onder (1) genoemde vereiste is voldaan. Dat tevens is voldaan aan het onder (2) genoemde vereiste, ligt besloten in het oordeel van het Hof dat het letsel van [verweerder] door de brand is ontstaan. De klacht faalt derhalve wegens gemis aan feitelijke grondslag.

3.5 De tweede klacht komt erop neer dat het Hof heeft miskend dat de eisen die men voor de toepassing van art. 6:174 aan een opstal mag stellen, uitsluitend betrekking kunnen hebben op de bouwkundige staat van de opstal en dat daartoe niet behoort de brandbaarheid van materialen die in de opstal zijn verwerkt, althans niet wanneer de toepassing van die materialen op zichzelf is toegestaan.

Art. 1405 (oud) BW stelde als vereiste voor aansprakelijkheid voor gebouwen dat sprake was van "instorting" als gevolg van een "verzuim van onderhoud" of van een "gebrek in de bouwing of inrichting". Dit vereiste is komen te vervallen met de invoering van art. 6:174. Aansprakelijkheid op grond van dit artikel kan intreden in alle gevallen waarin een opstal niet voldoet aan de eisen die men daaraan in de gegeven omstandigheden mag stellen. Daarbij gaat het, zoals onder het tot 1992 geldende recht ook reeds werd aangenomen ten aanzien van de vraag of sprake was van een "gebrek" in de zin van art. 1405, om de eisen die men uit het oogpunt van veiligheid aan de opstal in kwestie mag stellen. Dit in aanmerking genomen, geeft het oordeel van het Hof dat de loods, nu daarin brandgevaarlijke werkzaamheden plaatsvonden en ander, minder brandbaar isolatiemateriaal had kunnen worden gebruikt, wegens het daarin aangebrachte brandbare isolatiemateriaal niet voldeed aan de eisen die men daaraan in de gegeven omstandigheden mocht stellen, geen blijk van een onjuiste opvatting omtrent het bepaalde in art. 6:174. Ook de tweede klacht van onderdeel 1 faalt derhalve.

3.6 Onderdeel 2 behelst het verwijt dat het Hof zich heeft schuldig gemaakt aan een verboden aanvulling van een feitelijke stelling, althans in zijn motivering tekortgeschoten is, door aan te nemen dat minder brandbaar isolatiemateriaal beschikbaar was en dus in de loods had kunnen worden toegepast.

Het onderdeel faalt. Zoals het Hof heeft overwogen, heeft [verweerder] in verband met zijn stelling dat de loods niet voldeed aan de daaraan in de gegeven omstandigheden te stellen eisen, onweersproken gesteld dat de loods na de brand is herbouwd met toepassing van ander, (vrijwel) onbrandbaar isolatiemateriaal. Niet in strijd met enige regel inzake stelplicht heeft het Hof vervolgens geoordeeld dat het bij deze stand van zaken op de weg van [eiseres] zou hebben gelegen om tot haar verweer aan te voeren dat dit andere isolatiemateriaal vóór de brand niet beschikbaar was. Nu [eiseres] dit - naar in cassatie onbestreden is - heeft nagelaten, heeft het Hof uit deze proceshouding van [eiseres] in samenhang met het gebruik van (vrijwel) onbrandbaar isolatiemateriaal bij de herbouw van de loods mogen afleiden dat, zoals kennelijk naar het oordeel van het Hof in de stellingname van [verweerder] ook besloten lag, vóór de brand in ieder geval minder brandbaar isolatiemateriaal in de loods had kunnen worden toegepast. Noch van een verboden aanvulling van feiten, noch van een gebrek aan motivering is derhalve sprake.

De Hoge Raad:

verwerpt het beroep;

veroordeelt [eiseres] in de kosten van het geding in cassatie, tot op deze uitspraak aan de zijde van [verweerder] begroot op ƒ 3.590,-- in totaal, waarvan ƒ 3.480,-- op de voet van art. 57b Rv. te voldoen aan de Griffier, en ƒ 110,-- te voldoen aan [verweerder].