Rechtbank Rotterdam, 08-03-2023, ECLI:NL:RBROT:2023:1842, ROT 20/3227

1.1

Met het primaire besluit heeft verweerder eiser het voorlopige budget voor de gebundelde uitkering Pw, IOAW, IOAZ en Bbz 2004 (de gebundelde uitkering) voor het jaar 2017 toegekend. Voor de vaststelling van dit budget heeft verweerder gebruik gemaakt van het verdeelmodel zoals dat is neergelegd in het Besluit Participatiewet (Besluit Pw), zoals dat is gewijzigd op 5 oktober 2016. Dit verdeelmodel (hierna: verdeelmodel 2017) is op een aantal punten gewijzigd ten opzichte van eerdere jaren.

1.2

Met het besluit van 10 oktober 2017 heeft verweerder de definitieve gebundelde uitkering voor het jaar 2017 vastgesteld. Met het besluit van 18 oktober 2018 heeft verweerder eiser over het jaar 2017 een vangnetuitkering toegekend. Tegen deze besluiten heeft eiser geen bezwaar gemaakt.

3.1.

3.2

4. Het wettelijk kader is opgenomen in de bijlage, die deel uitmaakt van deze uitspraak.

5. Er is geen grond de besluiten van 10 oktober 2017 en 18 oktober 2018 bij de beoordeling van het beroep te betrekken. Deze besluiten berusten geheel of gedeeltelijk op een andere feitelijke en wettelijke grondslag en betreffen geen intrekking, wijziging of vervanging van het primaire of bestreden besluit als bedoeld in artikel 6:19 van de Awb.

6. Eisers betoog dat het verdeelmodel in het Besluit Pw in strijd is met artikel 108 van de Gemeentewet, artikel 9 van het Handvest of met een algemeen rechtsbeginsel - in het bijzonder het evenredigheidsbeginsel - , slaagt niet. In zijn uitspraak van 1 juli 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:2016) heeft de Centrale Raad van Beroep (de Raad) overwogen dat de wetgever met de budgetbekostiging heeft beoogd dat de uitkering van het Rijk aan gemeenten voor uitvoering van de bijstandstaak die kosten dekt die niet door beleid en uitvoering te vermijden zijn (niet-vermijdbare kosten). Volgens de Raad is dit systeem in essentie in lijn met artikel 108 van de Gemeentewet en is van strijd met een hogere regeling geen sprake. De Raad heeft voorts overwogen geen aanleiding bestaat om de verdeelmaatstaven zoals neergelegd in de in artikel 6, eerste lid, van het Besluit PW bedoelde bijlage, verbindende kracht te ontzeggen. In zijn uitspraak van 21 februari 2023 (ECLI:NL:CRVB:2023:312) heeft de Raad dit standpunt herhaald ten aanzien van het verdeelmodel 2017. Er is geen reden om in dit geding tot een ander oordeel te komen.

7. Vervolgens dient te worden beoordeeld of op grond van de door eiser gestelde disproportionele gevolgen het verdeelmodel buiten toepassing had moeten blijven. De bewijslast dat hiervoor grond bestaat, rust op eiser (zie de uitspraak van de Raad van 21 februari 2023, ECLI:NL:CRVB:312).

8.1.

Niet in geschil is dat eiser in 2017 minder budget toegekend heeft gekregen dan de kosten die hij daadwerkelijk voor de bekostiging van bijstand heeft moeten maken, waardoor een tekort van 9,44% is ontstaan. Eiser heeft echter niet aannemelijk gemaakt dat dit tekort te wijten is aan tekortkomingen in het verdeelmodel en dat eiser hierdoor onevenredig is benadeeld. De stelling dat hij onevenredig is benadeeld omdat hij een centrumfunctie heeft en in 2017 te maken had met een grote instroom van statushouders, heeft eiser niet concreet onderbouwd. Daarnaast heeft verweerder in het verweerschrift toegelicht dat de verdeelmodellen 2015 en 2016 onder omstandigheden onevenredig konden uitpakken voor met name centrumgemeenten, maar dat hiervan door aanpassing van het verdeelmodel in 2017 geen sprake meer was. Daarvoor is redengevend dat in 2017, op advies van de Rfv, de factor ‘regionaal klantenpotentieel’ als maatstaf voor de centrumfunctie is opgenomen. Daarnaast werd de daling van eisers budgetaandeel in 2017 grotendeels veroorzaakt door een ontoereikend macrobudget. Dit wordt bevestigd door het rapport van Significant APE, waarin wordt geconcludeerd dat het grote tekort op het bijstandsbudget van eiser mede is ontstaan door een tekortschietend macrobudget dat gemiddeld in een gemeente leidt tot een tekort van 6%. Bij de vaststelling van het mogelijke nadeel als gevolg van de verdeling volgens het verdeelmodel moet dit deel van het tekort - nu dit tekort het gevolg is van de hoogte van het bij wet in formele zin vastgestelde macrobudget en niet van de verdeling van dit budget - buiten beschouwing worden gelaten.

8.2.

De door eiser gestelde latere correcties van het verdeelmodel leiden niet tot een ander oordeel, nu hieruit niet volgt dat eiser door toepassing van het voor 2017 geldende verdeelmodel onevenredig is benadeeld.

8.3.

Voor zover eiser nog heeft willen aanvoeren dat de overgangsregeling en de vangnetuitkering ontoereikend waren om de onevenredige gevolgen te compenseren, kan dit evenmin tot een ander oordeel leiden. Uit artikel 69, tweede lid, van de Pw volgt niet dat het aan een afzonderlijke gemeente toegekende budget (vrijwel) volledig kostendekkend dient te zijn.

8.4.

Gelet op het voorgaande heeft eiser onvoldoende aannemelijk gemaakt dat hij als gevolg van de door hem gestelde tekortkomingen in het verdeelmodel 2017 onevenredig is benadeeld. Er is daarom geen sprake van strijd met het evenredigheidsbeginsel, zodat er geen aanleiding is het in het Besluit Pw neergelegde verdeelmodel buiten toepassing te laten.

9. Het beroep is ongegrond.

10. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.