Rechtbank Midden-Nederland, 01-06-2016, ECLI:NL:RBMNE:2016:3054, 3961315 / MC EXPL 15-2675

In het tussenvonnis van 23 maart 2016 (ECLI:NL:RBMNE:2016:1575) heeft de kantonrechter onder 4.4.1. gemeld - kort gezegd - dat deze rechtbank als uitgangspunt hanteert dat (ambtshalve, omdat art. 6:96 lid 6 BW strekt tot bescherming van de consument) strikt moet worden getoetst of een veertiendagenbrief (als bedoeld in art. 6:96 lid 6 BW) aan de wettelijke vereisten voldoet en dat de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten moeten worden afgewezen, indien dit niet het geval is.

Na bespreking van voormeld uitgangspunt en de bespreking van de jurisprudentie van onder meer de Hoge Raad van 13 juni 2014 (ECLI:NL:HR:2014:1405) en van het gerechtshof Den Haag van 21 april 2015 (ECLI:NL:GHDHA:2015:813) en 7 juli 2015 (ECLI:NL:GHDHA:2015:1896) heeft de kantonrechter onder r.o. 4.6.2. van het tussenvonnis aangegeven zich af te vragen hoe artikel 6:96, zesde lid, van het BW uitgelegd moet worden, mede gezien het bepaalde in artikel 3:37, derde lid, van het BW, en hoe de afweging moet zijn van enerzijds doel en strekking van de Wetswijziging van 2012 tot normering van de vergoeding voor kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte (houvast te bieden omtrent de hoogte van de incassokosten van contractuele geldschulden door die te normeren aan de hand van een forfaitair percentage dat uitsluitend is gerelateerd aan de hoogte van de verschuldigde hoofdsom) en anderzijds de met het zesde lid beoogde bescherming van de consument. Tevens is de vraag gesteld hoe strikt de rechter de tekst van de veertiendagenbrief moet toetsen aan het wettelijk voorschrift van het zesde lid van artikel 6:96 BW, waarbij de vraag rees of de schuldeiser, omdat hij zich op het rechtsgevolg beroept dat hij aanspraak heeft op de forfaitaire vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten, feiten en omstandigheden moet stellen, en bij betwisting bewijzen, waaruit volgt wanneer de termijn van veertien dagen is aangevangen. Ook rees de vraag of de schuldenaar moet stellen, en bij betwisting bewijzen, dat hij de schuld binnen veertien dagen na de dag na aanmaning heeft betaald, omdat dit een bevrijdend verweer is.

Op grond van het vorenstaande is overwogen tot het stellen van rechtsvragen aan de Hoge Raad. De vragen zijn onder r.o. 4.6.3. in het tussenvonnis vermeld.

Nadat partijen daartoe on de gelegenheid zijn gesteld hebben partijen zich op 20 april 2016 uitgelaten over het voornemen van de kantonrechter tot het stellen van prejudiciële vragen aan de Hoge Raad.

Fa-med heeft het voornemen tot het stellen van prejudiciële vragen gesteund en heeft zich uitgelaten over de door de kantonrechter in het vonnis van 23 maart 2016 geformuleerde vragen. Voor drie vragen heeft Fa-med gewijzigde formuleringen voorgesteld en zij heeft drie (nieuwe) aanvullende vragen geformuleerd.

[gedaagde] heeft tegen voormeld voornemen van de kantonrechter geen bezwaren geuit noch inhoudelijke opmerkingen gemaakt.

Anders dan Fa-med in haar akte van 20 april 2016 heeft gesteld is de kantonrechter van oordeel dat de prejudiciële vragen zich niet moeten richten op de reikwijdte van de rechterlijke invloed op de (wettelijke) buitengerechtelijke kosten. De door Fa-med op grond van dit uitgangspunt voorgestelde herformuleringen alsmede twee van de drie voorgestelde extra prejudiciële vragen worden dan ook niet overgenomen. Het voornemen tot het stellen van prejudiciële vragen komt – anders dan Fa-med heeft betoogd niet voort uit de wens nadere invulling/beperking te willen geven aan rechtsregelingen (rechterlijk beleid). Rechterlijk beleid is namelijk niet aan de orde. Het gaat de kantonrechter alleen om de rechtsvraag welke eisen aan de veertien dagen brief als bedoeld in art. 6:96 lid 6 BW te stellen zijn.

Anders dan Fa-med lijkt te betogen, zijn de voor de gebruiker van de veertiendagenbrief en de in de rechtspraak bestaande onduidelijkheden (met name) ontstaan doordat de gebruikers van de veertiendagenbrief geen aansluiting hebben gezocht bij de wettelijke tekst (‘aangemaand tot betaling binnen een termijn van veertien dagen, aanvangende de dag na aanmaning’), maar allerhande variaties zijn gaan gebruiken waarbij ook niet zelden onjuiste termijnen van aanvang en eindtermijnen worden genoemd. Bovendien komen deze variaties ook vaak voor in één en dezelfde veertiendagenbrief die de consument ontvangt.

De kantonrechter neemt wel de derde voorgestelde vraag van Fa-med over. Deze vraag betreft de toewijsbaarheid van de buitengerechtelijke kosten bij gedeeltelijke betalingen van het verschuldigde.

Voorts ziet de kantonrechter aanleiding om bij twee van de in het tussenvonnis geformuleerde vragen (vragen B en E) een tekstuele aanpassing door te voeren.

De slotsom is dat de kantonrechter aan de Hoge Raad de in het dictum vermelde rechtsvragen zal stellen ter beantwoording bij wijze van prejudiciële beslissing.

De griffier zal onverwijld een afschrift van deze beslissing tezamen met een afschrift van het tussenvonnis van 23 maart 2016 aan de Hoge Raad zenden.

Overeenkomstig artikel 392 lid 5 Rv houdt de kantonrechter iedere verdere beslissing aan totdat een afschrift van de beslissing van de Hoge Raad is ontvangen.