Rechtbank Overijssel, 21-12-2018, ECLI:NL:RBOVE:2018:5050, 223899 / KG ZA 18-301

Op de eerste plaats heeft De Amersfoortse betwist dat zij in het telefoongesprek van 12 mei 2017 heeft toegezegd dat zij de uitkering met terugwerkende kracht per 1 november 2016 zou uitbetalen. Met een brief van 15 mei 2017 heeft De Amersfoortse aan [eiser] bevestigd wat volgens haar de inhoud van de toezeggingen was, en dat was de hervatting van de uitkering per 1 maart 2017. Tegenover die schriftelijke bevestiging van de gemaakte afspraken heeft [eiser] zich slechts beroepen op een andersluidende mondelinge afspraak, die in het kader van dit kort geding naar het oordeel van de voorzieningenrechter onvoldoende aannemelijk is geworden. De voorzieningenrechter laat daarbij meewegen dat De Amersfoortse er geen blijk van heeft gegeven dat zij haar oordeel over [eiser] ’s mate van arbeidsongeschiktheid heeft herzien. De hervatting van de uitkering was in de visie van De Amersfoortse niet gegrond op de verzekeringspolis en droeg dus een onverplicht karakter. De voortduring van de hervatte uitkering is afhankelijk gesteld van de uitkomst van een nadere medische beoordeling. [eiser] kan zich dus niet met succes beroepen op een afspraak met De Amersfoortse die volgens hem op 12 mei 2017 is gemaakt, inhoudende de hervatting van de uitkering per 1 november 2016.

De voorzieningenrechter volgt [eiser] evenmin in zijn stelling dat De Amersfoortse het gerechtvaardigd vertrouwen heeft gewekt dat zij de uitkering met terugwerkende kracht per 1 november 2016 zou uitbetalen, dan wel dat die hervatting voor de hand ligt. Dat kan uit niets blijken.

Tot slot betreft de vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten (€ 3.164,28) geen verbintenis uit de verzekeringsovereenkomst. Voor zover al geoordeeld moet worden dat De Amersfoortse gehouden is dat bedrag te vergoeden (welk bedrag naar voorshands oordeel van de voorzieningenrechter niet zonder meer aan de dubbele redelijkheidstoets voldoet), brengt het feit dat De Amersfoortse die vergoeding niet aan [eiser] heeft voldaan nog niet mee dat zij in verzuim verkeert met de nakoming van haar verbintenissen uit de verzekeringsovereenkomst.

De voorzieningenrechter is al met al van oordeel dat De Amersfoortse niet in verzuim verkeert met de nakoming van haar verbintenissen uit hoofde van de verzekeringsovereenkomst, waar het de telefonische toezeggingen van 12 mei 2017 betreft.

Daarbij komt dat in beginsel op de verzekerde de verplichting rust om mee te werken aan onderzoek dat de verzekeraar wenselijk acht (artikel 7:941 lid 2 van het Burgerlijk Wetboek). Die verplichting is ingegeven door het bijzondere (vertrouwens)karakter van de verzekeringsovereenkomst. De verzekeraar moet immers kunnen vaststellen of een verzekerd risico zich heeft verwezenlijkt en dat is bij een arbeidsongeschiktheidsverzekering, zoals die tussen partijen is gesloten, niet anders. Toewijzing van bij wijze van voorlopige voorziening uit te keren verzekeringspenningen, zonder dat De Amersfoortse heeft kunnen beoordelen of de klachten en beperkingen van [eiser] – anders dan zij eerder heeft vastgesteld – leiden tot een relevante mate van arbeidsongeschiktheid, staat daarmee op gespannen voet.

Uit de toelichting van De Amersfoortse, mede aan de hand van de overgelegde stukken, kan het volgende blijken. Eind 2015 heeft [eiser] heeft aangegeven dat hij verwachtte blijvend arbeidsongeschikt te zijn. Zijn behandelaar, dr. Groen, had verklaard dat er een medische eindsituatie was bereikt. De Amersfoortse heeft daarin aanleiding gezien om deze claim van blijvende arbeidsongeschiktheid te onderzoeken. In dat kader heeft zij Hondema om een expertiseonderzoek verzocht.

Uit de rapportage van Hondema van 14 juni 2016 komt naar voren dat hij [eiser] gedurende circa twee uren heeft gesproken en een volledig psychiatrisch onderzoek heeft verricht. Hondema heeft toegelicht dat naar zijn mening er nog niet-benutte behandelmogelijkheden zijn. De rapportage van Hondema is ter advisering voorgelegd aan de medisch adviseur van De Amersfoortse, drs. Fialka . Volgens de medisch adviseur kan er geen blijvende arbeidsongeschiktheid worden aangenomen. Integendeel, middels begeleiding vanuit de behandelend sector en gedoseerde re-integratie zou [eiser] geleidelijk weer belastbaar moeten worden geacht. Om die reden is de stapsgewijze verlaging van de uitkering geadviseerd, hetgeen De Amersfoortse ook heeft doorgevoerd.

[eiser] is het niet eens met de bevindingen van Hondema, met name omdat de beperkingen wegens vermoeidheid onvoldoende zijn meegewogen en Hondema voor een betere inschatting van de beperkingen van [eiser] een neuropsychologisch onderzoek had moeten (laten) uitvoeren. Vastgesteld moet worden dat [eiser] zijn beweringen niet heeft gestaafd met andere medische informatie dan waarop De Amersfoortse haar standpunt heeft gebaseerd. [eiser] heeft geen eigen onderzoek laten verrichten naar zijn klachten en beperkingen en welke mate van arbeidsongeschiktheid dit zou opleveren. Hij heeft volstaan met het interpreteren van de overgelegde medische adviezen en de rapportages van Hondema en met het bekritiseren van de handelwijze van De Amersfoortse. Daarin ligt geen grond verscholen voor het oordeel dat De Amersfoortse haar verplichting om de mate van arbeidsongeschiktheid deugdelijk te onderzoeken (in de zin van artikel 14 van de polisvoorwaarden), heeft verzaakt.

[eiser] stelt dat zijn claim van blijvende arbeidsongeschiktheid mede volgt uit de rapportage van Hondema van 9 juni 2016, maar die stelling is naar het oordeel van de voorzieningenrechter gebaseerd op een onjuiste lezing van dat rapport. Het is juist dat Hondema een diagnose heeft gesteld van een (chronische) depressieve stoornis en een gegeneraliseerde angststoornis, een en ander met een matig gunstige prognose. Maar daaruit volgt nog niet dat Hondema heeft vastgesteld dat [eiser] blijvend arbeidsongeschikt is. Juist omdat Hondema behandelmogelijkheden signaleert die nog onvoldoende zijn toegepast, volgt het tegendeel van [eiser] ’s stelling uit de rapportage van Hondema.

Hondema heeft als behandelmogelijkheid experiëntiële technieken genoemd, waaronder schematherapie. [eiser] is voor schematherapie verwezen naar W.C. de Hoop . Uit diens terugkoppeling aan de huisarts van 5 december 2016 blijkt dat de therapie niet is opgestart, omdat er onvoldoende ‘aanknooppunten’ zouden bestaan voor therapie. Het is daarmee niet uitgesloten, althans [eiser] stelt daarover niets, dat [eiser] geen baat zou hebben bij een andere experiëntiële psychotechniek.

[eiser] heeft er voorts op gewezen dat Fialka de toepassing van lithium een te zwaar middel zou vinden. Voor zover [eiser] daarmee heeft bedoeld te betogen dat het farmacologisch protocol ook afdoende is onderzocht en onvoldoende baatbrengend is bevonden, kan de voorzieningenrechter hem daarin niet volgen. Hondema heeft het middel venlafaxine geadviseerd. Waaruit het verschil bestaat tussen deze antidepressiva is in het kader van dit kort geding niet opgehelderd. In ieder geval heeft [eiser] onvoldoende onderbouwd dat en waarom hij niet met behulp van deze medicijnen gedoseerd zou kunnen re-integreren. De toezeggingen die Fialka in dit verband zou hebben gedaan, zijn onvoldoende feitelijk vast komen te staan om daaraan het gevolg te verbinden dat [eiser] voor ogen heeft, namelijk dat hij er gerechtvaardigd op heeft mogen vertrouwen dat een eindtoestand voor wat betreft zijn belastbaarheid zou zijn geïndiceerd.