Rechtbank Midden-Nederland, 04-10-2021, ECLI:NL:RBMNE:2021:6513, AWB - 21 _ 1246

4.1.

De rechtbank overweegt en oordeelt als volgt.

4.2.

In artikel 18, vierde lid, van de RBBU, staat - voor zover hier van belang - dat bij de bepaling van de draagkracht, in afwijking van het bepaalde in artikel 12, tweede lid, onder b, van de RBBU, de draagkracht vermeerderd wordt met het vermogen op het moment van de aanvraag. Hier wordt dus enkel een uitzondering gemaakt voor wat betreft het vrij te laten vermogen, zoals dat is bepaald in artikel 12, tweede lid, onder b, van de RBBU. Uit de woorden ‘bij de bepaling van de draagkracht’, in artikel 18, vierde lid, van de RBBU, leidt de rechtbank af dat er een berekening van de draagkracht moet worden gemaakt. Hoe die draagkracht moet worden berekend, staat in artikel 12 van de RBBU.

4.3.

De gemachtigde van verweerder heeft ter zitting toegelicht dat de draagkracht van eiser is vastgesteld op grond van artikel 18, vierde lid, van de RBBU en dat artikel 12 van de RBBU niet van toepassing is. Verweerder heeft alléén beoordeeld hoeveel vermogen eiser heeft op zijn rekeningen en of hij schulden heeft. Gelet op 4.2, is deze beoordeling van verweerder onvoldoende. Eiser heeft terecht gesteld dat verweerder niet inzichtelijk heeft gemaakt of de individuele inkomenstoeslag en de vakantietoeslag buiten beschouwing zijn gelaten bij de berekening van de draagkracht.² Eiser heeft ook terecht gesteld dat verweerder bij de berekening van de draagkracht³ niet heeft betrokken of er kosten zijn voor de aanschaf van duurzame gebruiksgoederen.⁴ Naar het oordeel van de rechtbank had het op grond van artikel 3:2 van de Awb⁵ op de weg van verweerder gelegen om de informatie te verzamelen die nodig was voor de berekening van de draagkracht. Nu verweerder dit heeft nagelaten, bevat het bestreden besluit een zorgvuldigheidsgebrek.

4.4.

De rechtbank ziet aanleiding om dit zorgvuldigheidsgebrek te passeren met toepassing van artikel 6:22 van de Awb, omdat eiser daardoor niet in zijn belangen wordt geschaad. De individuele inkomens- en vakantietoeslag zien namelijk op het inkomen van eiser. Echter, los van het inkomen, bedroeg het vermogen van eiser op het moment van de aanvraag op zichzelf al meer dan het vrij te laten vermogen. Eiser heeft verder - ook in de beroepsprocedure - op geen enkele manier geconcretiseerd dát er sprake is van aanschaf van duurzame gebruiksgoederen en welke kosten in verband hiermee zijn gemaakt of moeten worden gemaakt. De rechtbank gaat er daarom vanuit dat deze kosten er niet zijn. Dit betekent dat verweerder het vermogen van eiser op het moment van de aanvraag heeft mogen vaststellen op € 7.478,83.

5. Eiser voert verder aan dat verweerder zijn beleid onjuist heeft toegepast. Verweerder heeft ten onrechte artikel 18, vierde lid, van de RBBU toegepast bij de vaststelling van het vermogen. Verweerder maakt bij nieuwe aanvragen een onderscheid tussen personen die vóór de wisseling van bewindvoerder al bijzondere bijstand ontvingen voor kosten van bewindvoering en personen bij wie dat niet zo het geval was. Dit werkt rechtsongelijkheid in de hand. Verweerder had artikel 12, tweede lid, onder b, van de RBBU, in samenhang met artikel 34 van de Pw, moeten toepassen.

6. Uit 2. blijkt dat verweerder in het geval van eiser geen toepassing gegeven aan artikel 18, vierde lid, van de RBBU. Verweerder heeft het vermogen vastgesteld op grond van artikel 34 van de Pw. Al hierom slaagt deze beroepsgrond niet.

7. Eiser voert ook aan dat verweerder op grond van artikel 34, tweede lid sub c, van de Pw zijn spaartegoed buiten beschouwing had moeten laten bij het vaststellen van zijn vermogen. De rechtbank overweegt dat op grond van voornoemde bepaling spaartegoed buiten beschouwing kan worden gelaten wanneer het tijdens de periode van bijstandsverlening is opgebouwd. Het had op de weg van eiser gelegen om dit inzichtelijk te maken. Nu eiser dit heeft nagelaten, heeft verweerder het spaartegoed van eiser terecht betrokken bij het vaststellen van zijn vermogen.

8. Tot slot voert eiser aan dat weliswaar sprake is van een overschrijding van zijn vermogen maar daar staat tegenover dat hij maandelijks een bedrag van € 116,- aan kosten van bewindvoering moet betalen. Op jaarbasis komt het er op neer dat er weinig overblijft dat eiser kan besteden.

9. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder terecht vastgesteld dat eiser beschikt over middelen waarmee hij kan voorzien in zijn kosten van bewindvoering. Deze beroepsgrond kan niet raken aan de rechtmatigheid van de beoordeling en vaststelling door verweerder van het recht van eiser op bijzondere bijstand. De beroepsgrond faalt dan ook.

10. Het beroep is ongegrond.

11. Omdat de rechtbank het in alinea 4.3 vastgestelde zorgvuldigheidsgebrek heeft gepasseerd, ziet de rechtbank aanleiding om verweerder te veroordelen in de door eiser in beroep gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.496,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 748,- en wegingsfactor 1). Om dezelfde reden bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht moet vergoeden.