Rechtbank Den Haag, 10-08-2021, ECLI:NL:RBDHA:2021:8897, NL20.3040

1. Eiseres stelt te zijn geboren op [Geb. datum] 1994 en de Nigeriaanse nationaliteit te bezitten. Op 21 november 2019 heeft zij een asielaanvraag in Nederland ingediend. Op [Geb. datum 2] 2020 is eiseres bevallen van een dochter, genaamd [Naam 2].

2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vw.¹ Daarin is bepaald dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd niet in behandeling wordt genomen indien op grond van de Dublinverordening² is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval heeft Nederland bij Italië een verzoek om terugname gedaan. Italië heeft hierop niet tijdig gereageerd, waarmee de verantwoordelijkheid van Italië vaststaat.

3. Op wat eiseres daartegen aanvoert, wordt hierna ingegaan.

4. Als uitgangspunt geldt dat verweerder op grond van het interstatelijk

vertrouwensbeginsel ervan uit mag gaan dat Italië zijn internationale verplichtingen zal nakomen. Het is aan eiseres om aannemelijk te maken dat dit in haar geval niet kan. Eiseres is daarin niet geslaagd.

5. Op 15 april 2021 heeft het EHRM³ de beslissing in de zaak M.T. tegen Nederland⁴ bekendgemaakt. Op 18 mei 2021 is een gerectificeerde versie van deze beslissing verschenen, die dezelfde inhoudelijke strekking heeft. Uit deze beslissing volgt dat ten aanzien van Italië kan worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel, ook waar het gaat om bijzonder kwetsbare asielzoekers. Gelet op de aanzienlijke verbeteringen in het opvangsysteem voor asielzoekers in Italië sinds oktober 2020, zowel wat betreft de toegang als de geboden voorzieningen, brengt een overdracht aan Italië geen reëel en voorzienbaar risico op een met een artikel 3 van het EVRM⁵ strijdige behandeling met zich.

6. De door eiseres overgelegde brief van Vluchtelingenwerk van 4 mei 2021 over de informatie van de ELENA-coördinator voor Italië leidt niet tot een andere conclusie. De daarin gestelde omstandigheden dat in Italië niet is voorzien in de reservering van opvangplaatsen voor Dublinterugkeerders en dat sprake is van wachttijd bij het toewijzen van opvangplekken, zijn onvoldoende om aan te nemen dat Dublinterugkeerders niet volgens de internationale vereisten worden opgevangen. Deze informatie blijkt ook uit eerder door het EHRM en door de Afdeling⁶ beoordeelde informatie, zoals het AIDA Country Report: Italy (update 2019), en is niet aangemerkt als een structureel gebrek.⁷ Hieruit blijkt dan ook niet dat eiseres geen opvang zal krijgen bij terugkeer naar Italië.

7. Ten aanzien van het beroep van eiseres op het arrest Jawo⁸ overweegt de rechtbank dat uit dit arrest volgt dat een bijzonder hoge drempel van zwaarwegendheid moet worden overschreden voordat wordt aangenomen dat er sprake is van een risico op schending van artikel 4 van het Handvest⁹. Deze bijzonder hoge drempel is bereikt wanneer de onverschilligheid van de autoriteiten van een lidstaat tot gevolg zou hebben dat een persoon die volledig afhankelijk is van overheidssteun, buiten zijn wil en eigen keuzes om terechtkomt in een toestand van zeer verregaande materiële deprivatie die hem niet in staat stelt te voorzien in zijn meest elementaire behoeftes. Gelet op wat hiervoor is overwogen heeft eiseres niet aannemelijk gemaakt dat zij na overdracht aan Italië in een dergelijke situatie zal belanden.

8. Verweerder heeft ook geen aanleiding hoeven te zien om de aanvraag van eiseres op grond van artikel 17 van de Dublinverordening aan zich te trekken. Ten tijde van het bestreden besluit was de dochter van eiseres nog niet geboren, waardoor verweerder niet kan worden verweten dat hij hier in zijn besluit niet nader op is ingegaan. Verweerder heeft zich ter zitting alsnog gemotiveerd op het standpunt gesteld dat ook deze omstandigheid niet leidt tot de conclusie dat sprake is van bijzondere, individuele omstandigheden die maken dat de overdracht van onevenredige hardheid zou getuigen. Het beroep van eiseres op de uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats ’s Hertogenbosch, van 6 juli 2021¹⁰ slaagt niet, omdat geen sprake is van een vergelijkbaar geval. In die zaak was sprake van een langer tijdsverloop, hadden de vreemdelingen de wijze waarop zij invulling hebben gegeven aan het verblijf in Nederland onderbouwd en ook het belang van hun kind – dat zich in een andere levensfase bevond dan het kind van eiseres - was onderbouwd met stukken. Van dergelijke omstandigheden is in het geval van eiseres geen sprake. Eiseres heeft verklaard dat zij nog niet veel aan de Nederlandse samenleving heeft kunnen deelnemen wegens de zorg voor haar kind en zij heeft ook geen stukken overgelegd ter onderbouwing van de stelling dat overdracht naar Italië in strijd is met het belang van haar kind.

9. Tot slot hoeft verweerder, gelet op het eerdergenoemde arrest M.T. tegen Nederland, geen aanvullende individuele garanties te vragen aan de Italiaanse autoriteiten voor eiseres en haar kind.

10. Het beroep is ongegrond.

11. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.