Rechtbank Den Haag, 15-04-2021, ECLI:NL:RBDHA:2021:4434, SGR 19/8072

3.1.

De rechtbank is tegen voornoemde achtergrond van oordeel dat verweerder eiseres ten onrechte niet in bezwaar heeft gehoord. De rechtbank ziet evenwel aanleiding dit gebrek met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te passeren omdat de rechtbank aannemelijk acht dat eiseres daardoor niet is benadeeld. De beroepsprocedure biedt immers de mogelijkheid een standpunt mondeling op zitting te verwoorden. Eiseres heeft hiervan geen gebruik gemaakt door in te stemmen met een schriftelijke afhandeling van het beroep, waarna zij nog wel schriftelijk heeft kunnen reageren op een antwoord van verweerder op vragen van de rechtbank. Het gebrek leidt dus niet tot vernietiging van het bestreden besluit, maar de rechtbank ziet in dit gebrek wel aanleiding om te bepalen dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

4.1.

Indien eiseres hiermee betoogt dat verweerder te laat op haar aanvraag of haar bezwaar heeft beslist, kon zij verweerder in gebreke stellen en zo nodig een procedure wegens het niet tijdig nemen van een besluit starten. In het besef dat eiseres zonder gemachtigde procedeert en in dat licht mogelijk minder thuis is van de mogelijkheden van wet- en regelgeving, is de rechtbank toch van oordeel dat het gegeven dat zij dit niet heeft gedaan voor haar rekening en risico komt. Voor zover eiseres met dit betoog verzoekt om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM), overweegt de rechtbank dat vanaf de ontvangst van het bezwaarschrift van eiser tegen het primaire besluit op 14 juni 2019 tot de datum van deze uitspraak op 15 april 2021 nog geen twee jaar zijn verstreken. Alhoewel de rechtbank lang over deze beroepszaak heeft gedaan, betekent het feit dat desondanks nog geen twee jaren zijn verstreken, dat geen overschrijding van de redelijke termijn in de bestuurlijke en rechterlijke fase heeft plaatsgevonden, zodat van schending van artikel 6 van het EVRM geen sprake is.¹

5.1.

Ingevolge artikel 2.3.5, derde lid, van de Wmo 2015 verleent het college een maatwerkvoorziening ter compensatie van de beperkingen in de zelfredzaamheid of participatie voor zover de cliënt dit naar het oordeel van verweerder niet op eigen kracht, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg, met behulp van andere personen uit het sociale netwerk dan wel met gebruikmaking van algemene voorzieningen kan verminderen of wegnemen.

5.2.

Voor zover eiseres betoogt dat een verhoogd toilet voor haar noodzakelijk is, stelt de rechtbank vast dat verweerder dit niet betwist. Tussen partijen is niet in geschil dat eiseres vanwege haar lichamelijke beperkingen is aangewezen op het gebruik van een verhoogd toilet. De vraag die voorligt is of verweerder terecht heeft geweigerd de gevraagde voorziening aan eiseres te verstrekken omdat sprake is van een algemeen gebruikelijke voorziening. Dit betekent dat, anders dan eiseres stelt, geen medische beoordeling of weging van de omstandigheden van haar toiletvoorziening aan de rechtbank voorligt, maar puur de beoordeling of verweerder de regels juist heeft toegepast.

5.3.

De rechtbank stelt in dit verband voorop dat volgens rechtspraak van de CRvB verweerder niet gehouden is tot het verstrekken van een maatwerkvoorziening wanneer het gebruik van diensten, hulpmiddelen, woningaanpassingen of andere maatregelen die naar hun aard algemeen gebruikelijk zijn een uitkomst bieden. Een dienst, hulpmiddel, woningaanpassing of andere maatregel kan als algemeen gebruikelijk worden aangemerkt als deze niet specifiek bedoeld is voor personen met een beperking, daadwerkelijk beschikbaar is, een passende bijdrage levert aan het realiseren van een situatie waarin de cliënt tot zelfredzaamheid of participatie in staat is en deze financieel kan worden gedragen met een inkomen op minimumniveau.²

5.4.

Eiseres heeft niet betwist dat een verhoogd toilet niet specifiek is bedoeld voor personen met een beperking, dat deze daadwerkelijk beschikbaar is en een passende bijdrage leveren. Voorts heeft zij niet onderbouwd betwist dat de kosten van een verhoogd toilet niet financieel kunnen worden gedragen met een inkomen op minimumniveau. Voor zover haar betoog dat zij al sinds 2003 een bijstandstuitkering ontvangt en verweerder niet het inkomen dient te beoordelen als een zodanige betwisting kan worden opgevat, is dit onvoldoende. Daar komt bij dat verweerder bij zijn brief van 5 oktober 2020 nader heeft toegelicht dat verhoogde toiletten beschikbaar zijn vanaf € 76,50 en de goedkoopst compenserende voorziening, losse toiletverhogers, vanaf € 29,85 beschikbaar zijn. De rechtbank ziet in hetgeen eiseres betoogt dan ook geen grond om tot het oordeel te komen dat verweerder de gevraagde voorziening onterecht heeft afgewezen.

6. Het beroep is ongegrond.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

8. Ten overvloede wenst de rechtbank naar eiseres toe nog op te merken dat de rechtbank met voornoemd oordeel geen afbreuk wenst te doen aan haar medische situatie en, in dat verband, aan de als complex ervaren situatie van haar huidige woning. De rechtbank geeft verweerder in dit verband in overweging te bezien of – in lijn met hetgeen is voorgesteld in de rapportage van 3 juni 2019 (B8 van de stukken) - een nader gesprek met eiseres en haar huurder, indien nog noodzakelijk, tot mogelijke oplossingen zou kunnen leiden.