Rechtbank Den Haag, 09-07-2015, ECLI:NL:RBDHA:2015:8084, 14 / 25106

1. De vader van eiser heeft op 13 april 1993 onder de personalia [naam 2], geboren op [geboortedatum 2] en van Iraakse nationaliteit, mede ten behoeve van eiser, onder de hierboven als eerste vermelde naam, een aanvraag om toelating als vluchteling ingediend. Daarbij is gesteld dat eiser is geboren op [geboortedatum 1] en de Iraakse nationaliteit bezit. Op 18 mei 1993 is deze aanvraag ingewilligd.

2. Bij Koninklijk Besluit van 29 september 1998 is aan eiser onder voornoemde personalia het Nederlanderschap verleend.

3. Na een onderzoek door het Korps Landelijke Politiediensten (KLPD) heeft verweerder op 20 april 2011 het voornemen bekend gemaakt rechtsgevolg te zullen onthouden aan het besluit tot naturalisatie van eiser, omdat hij in de naturalisatieprocedure gebruik had gemaakt van onjuiste identiteitsgegevens. Bij brief van 19 maart 2012 heeft verweerder rechtsgevolg onthouden aan het naturalisatiebesluit van eiser. De rechtbank Den Haag heeft het verzoek om vaststelling dat eiser het Nederlanderschap bezit, bij beschikking van 7 maart 2013 afgewezen. Het hiertegen ingestelde cassatieberoep is door de Hoge Raad bij beschikking van 21 februari 2014, ECLI:NL:HR:2014:408, afgewezen.

Het voorgaande betekent dat eiser nimmer het Nederlanderschap heeft verkregen. Het verblijfsrecht van eiser dat wordt ontleend aan de toelating als vluchteling, moet achteraf bezien met de inwerkingtreding van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) op 1 april 2001 op grond van artikel 115, zevende lid, van de Vw 2000 worden aangemerkt als een verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd in de zin van artikel 33 van de Vw 2000.

4. Op 27 februari 2013 heeft verweerder een voornemen tot intrekking van de verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd alsmede een voornemen tot het opleggen van een inreisverbod uitgebracht. Op 1 mei 2013 heeft eiser zijn zienswijze ingediend. Eiser is vervolgens op 26 juni 2013 gehoord en heeft op 14 juni 2013, 2 oktober 2014 en 7 oktober 2014 aanvullende zienswijzen ingediend.

5. Eiser staat na het afleggen van een verklaring onder ede en het later overleggen van een Syrische geboorteakte, sinds eind oktober 2013 in de Gemeentelijke Basisadministratie (GBA), thans de Basisregistratie Personen (BRP), ingeschreven als [naam 3], geboren op [geboortedatum 3], te [geboorteplaats] (Syrië) en van onbekende nationaliteit.

6. Bij het bestreden besluit heeft verweerder de verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd ingetrokken. De intrekking is gebaseerd op twee gronden. Ten eerste: het verstrekken van onjuiste gegevens dan wel het achterhouden van de juiste gegevens. Dit leidt tot een intrekking tot en met de datum van verlening van de oorspronkelijke verblijfsvergunning, te weten 13 april 1993. Ten tweede: op grond van het gevaar voor de openbare orde. Dit leidt tot een intrekking met terugwerkende kracht tot en met 3 april 2000, de datum waarop eiser zijn eerste delict heeft gepleegd.

7. Op grond van artikel 33, aanhef en onder b, van de Vw 2000 is Onze Minister bevoegd de verleende verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd in te trekken.

8. De rechtbank stelt vast dat eiser door verweerder is aangemerkt als een ernstige bedreiging voor de openbare orde in de zin van artikel 6.5a, vijfde lid, van het Vb 2000. Gelet op de in artikel 66a, zevende lid, van de Vw 2000 beschreven rechtsgevolgen van het opleggen van een (zwaar) inreisverbod, dient de rechtbank allereerst ambtshalve een beslissing te nemen over de vraag of eiser procesbelang heeft bij de beoordeling van het beroep tegen de intrekking.

9. De rechtbank is van oordeel dat eiser, zolang het inreisverbod voortduurt, geen procesbelang heeft bij onderhavig beroep. De rechtbank verwijst in dit kader naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) van 9 juli 2013 (ECLI:NL:RVS:2013:298) en een recentere uitspraak van 18 februari 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:638). Of verweerder de verblijfsvergunning in redelijkheid heeft kunnen intrekken, kan echter ten volle in het kader van de toetsing van het inreisverbod aan de orde worden gesteld, aldus deze uitspraken.

De rechtbank zal de door eiser aangevoerde beroepsgronden hieronder puntsgewijs bespreken.

10. Eiser betwist dat zijn verblijfsvergunning kan worden ingetrokken wegens het verstrekken van onjuiste gegevens. Hij verwijst daartoe naar verweerders werkinstructie 2007/13 en een uitspraak van de Afdeling van 19 juni 2012, ECLI:NL:RVS:2012:BW9118.

11. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de voornoemde uitspraak van de Afdeling betrekking heeft op vreemdelingen die steeds kenbaar onder de werkingssfeer van de Vreemdelingenwet zijn gevallen. Vreemdelingen in die situatie kunnen zich op het rechtszekerheids- en het vertrouwensbeginsel beroepen, indien zij in de periode dat de gedragslijn (werkinstructie 2007/13) gold, tenminste twaalf jaar in het bezit waren van een verblijfsvergunning asiel.

12. De rechtbank overweegt dat in de door eiser ingeroepen uitspraak van de Afdeling sprake is van de volgende situatie.

13. De rechtbank is van oordeel dat de feiten in bovengenoemde uitspraak van de Afdeling en de daar onderliggende uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Zwolle, van 30 september 2011 (AWB 11/14871), vergelijkbaar zijn met de feiten in deze zaak. Ook in die zaak betrof het intrekkingen van verblijfsvergunningen asiel voor onbepaalde tijd met terugwerkende kracht op grond van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw 2000 waarbij vóór 1 april 2003 het Nederlanderschap was verleend en nadien was geconcludeerd dat betrokkenen niet het Nederlanderschap hadden verkregen. Ook in dat geval hebben betrokkenen zich beroepen op werkinstructie 2007/13 die ten tijde van de intrekking van de verblijfsvergunningen niet meer van toepassing was.

14. Niet in geschil is dat op 27 augustus 2007, meer dan twaalf jaren na de eerste statusverlening aan eiser, verweerder bij intrekking van een verblijfsvergunning asiel de in de werkinstructie neergelegde vaste gedragslijn hanteerde. Gelet op de tekst van de werkinstructie en de bovengenoemde uitspraak van de Afdeling kon, naar het oordeel van de rechtbank, vanaf dat tijdstip de aan eiser verleende verblijfsvergunning niet meer worden ingetrokken. In de door eiser aangehaalde werkinstructie van 2013/5, onderdeel 3.1.D, wordt dit standpunt bevestigd. De stelling van verweerder dat het beroep van eiser op het rechtszekerheids- en vertrouwensbeginsel niet slaagt omdat eiser in dit geval niet alleen onjuiste gegevens heeft verstrekt bij de verlening van de verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd, maar tevens heeft voorgewend Nederlander te zijn, onderschrijft de rechtbank niet. Uit de feiten zoals opgesomd onder rechtsoverweging 13 blijkt immers duidelijk dat ook in die zaak sprake was van een naturalisatie vóór 1 april 2003 en identiteitsfraude.

Ook in de werkinstructie 2007/13 en de geldende werkinstructie 2013/5 is niet bepaald dat het beroep op de verjaringstermijn vervalt indien men in het verleden het Nederlanderschap heeft verkregen. Dat eiser niet uit eigen beweging en niet op het moment dat de vaste gedragslijn van toepassing was, zich heeft gemeld, is anders dan verweerder heeft betoogd, naar het oordeel van de rechtbank niet bepalend. Uit de uitspraak van zittingsplaats Zwolle blijkt immers niet dat alle eisers zich uit eigen beweging hebben gemeld. Dat de verjaringstermijn van twaalf jaar nadien niet in het beleid is gehandhaafd en ten tijde van het bestreden besluit niet meer gold, betekent niet dat daarmee de mogelijkheid zijn verblijfsvergunning in te trekken is herleefd. Zoals de Afdeling heeft overwogen sluit de werkinstructie de mogelijkheid van rechtsherstel uit.

15. Het voorgaande leidt de rechtbank tot de conclusie dat de intrekking van de asielvergunning voor onbepaalde tijd van eiser op grond van artikel 35, eerste lid, aanhef en

onder a, van de Vw 2000 met terugwerkende kracht tot 13 april 1993, wegens strijd met het rechtszekerheids- en vertrouwensbeginsel heeft plaatsgevonden.

16. Op grond van het voorgaande slaagt het beroep, voor zover dat is gericht tegen de intrekking van de verblijfsvergunning op de a-grond tot 13 april 1993.

17. Eiser stelt dat het beleid in onderdeel C2/8 van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc 2000) voor de facultatieve intrekkingsgrond van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw 2000 van belang is. Hij is van mening dat niet deugdelijk is onderbouwd dat hij een gevaar voor de veiligheid of de gemeenschap vormt. De strafbare feiten dateren van veertien jaar geleden. Ook het recidivegevaar is niet beoordeeld. Niet is gemotiveerd waarom pas na zes jaar na het onherroepelijk worden van het strafvonnis wordt overgegaan tot intrekking van zijn vergunning. De toepassing van de glijdende schaal acht hij onredelijk. Volgens eiser verzetten artikel 33 van het Vluchtelingenverdrag en artikel 3 van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) zich tegen zijn uitzetting en had verweerder moeten motiveren waarom hij niet heeft afgezien van toepassing van het openbare orde beleid. Verweerder had de besluitvorming moeten opschorten in afwachting van de uitkomst van procedures bij het Hof van Justitie van de Europese Unie in de zaak H.T. tegen Land Baden-Württemberg (C 373-13).

18. Verweerder voert aan dat conform het beleid in onderdeel C5/4 en C2/8 van de Vc 2000 tot intrekking wordt overgegaan als aan de eisen wordt voldaan zoals die worden gesteld in artikel 35, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw 2000 en in artikel 3.86 van het Vb 2000. Eiser is blijkens een vonnis van de rechtbank Maastricht van 11 oktober 2006 veroordeeld tot een gevangenisstraf van zeven jaar voor het plegen van strafbare feiten in de periode 3 april 2000 tot en met 21 juni 2005. De strafbare feiten hebben dus niet veertien jaar geleden plaatsgevonden. Volgens verweerder is in het bestreden besluit gemotiveerd waarom pas na enkele jaren is overgegaan tot intrekking van de vergunning. Vóór 19 maart 2012 ging eiser immers door het leven als Nederlander. Verweerder stelt dat conform de norm in het beleid tot intrekking is overgegaan. Bij een verblijfsduur van nog geen zeven jaren bedroeg de norm op 21 juni 2005, 30 maanden. Met een gevangenisstraf van 84 maanden voldoet eiser aan deze norm. Het voornemen tot intrekking in februari 2013 is niet zodanig laat dat van intrekking -ook gelet op de ernst van de gepleegde strafbare feiten- had moeten worden afgezien.

Het beroep op de zaak H.T. tegen Land Baden-Württemberg ( C-373/13) slaagt niet nu eiser over een nationale verblijfstitel heeft beschikt, zodat niet valt in te zien hoe de beantwoording van de vragen door het Hof van invloed is op deze zaak.

19. De rechtbank overweegt dat verweerder in het bestreden besluit reeds voldoende heeft gemotiveerd waarom pas na jaren is overgegaan tot de intrekking van de vergunning en ziet geen aanleiding om daar anders over te oordelen nu verweerder pas tot intrekking over kon gaan nadat de procedure met betrekking tot het Nederlanderschap was afgerond. Vervolgens heeft eiser de toepassing van de zogenoemde glijdende schaal van artikel 3.86 van het Vb 2000 in beroep niet betwist. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat de verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd een nationaalrechtelijke verblijfstitel is, zodat de beantwoording van de prejudiciële vragen in de zaak van H.T. tegen Land Baden-Württemberg (C-373/13) niet van invloed is op deze zaak.

20. Niet in geschil is dat artikel 3 van het EVRM zich verzet tegen uitzetting van eiser naar Syrië. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder, door te verwijzen naar de aard en de ernst van de gepleegde misdrijven, in voldoende mate gemotiveerd waarom, ondanks het uitzettingsbeletsel, de intrekking van de verblijfsvergunning niet achterwege wordt gelaten.

21. Met betrekking tot het beroep op artikel 8 van het EVRM in het kader van de intrekking, heeft verweerder terecht verwezen naar de regelgeving en de jurisprudentie waarin is bepaald dat artikel 8 van het EVRM bij een intrekking van een verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd niet wordt getoetst.

22. De rechtbank is op basis van het voorgaande van oordeel dat verweerder heeft kunnen besluiten tot intrekking van de verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd op grond van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw 2000 met terugwerkende kracht tot 3 april 2000, de datum waarop eiser zijn eerste delict heeft gepleegd. Die beroepsgrond treft dan ook geen doel.

23. Eiser voert aan dat niet is gemotiveerd waarom niet is afgezien van een inreisverbod nu hij niet wordt uitgezet. Voorts is het unierechtelijk openbare orde criterium van toepassing. Eiser verwijst daartoe, onder andere, naar de prejudiciële vragen die de Afdeling over artikel 7, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn op 23 oktober 2013 in de zaken met kenmerk 201112799/1/V3 en 201202062/1/V3 aan het Hof van Justitie van de Europese Unie (het Hof) heeft gesteld.

24. Verweerder verwijst naar het bestreden besluit. Volgens verweerder is de motivering voldoende omdat omstandigheden zoals de duur van eisers verblijf, de detentie, de veroordeling, de zakelijke belangen en de relatie met zijn vrouw en kinderen die in Duitsland wonen, in de belangenafweging zijn meegenomen. De omstandigheid dat eiser niet kan worden uitgezet en niet uit Nederland kan vertrekken, laat onverlet dat uit het terugkeerbesluit van rechtswege een vertrekplicht voor eiser voortvloeit en dat daarom terecht een inreisverbod tegen eiser is uitgevaardigd.

25. De rechtbank overweegt dat verweerder ter zitting heeft erkend dat vanwege het inreisverbod de Terugkeerrichtlijn van toepassing is. Dat betekent dat, gelet op de duur van tien jaren (artikel 11, tweede lid, van de Terugkeerrichtlijn), in dit geval sprake moet zijn van een ernstige bedreiging voor de openbare orde. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser, onder verwijzing naar de prejudiciële vragen van de Afdeling, terecht gesteld dat het unierechtelijk openbare orde criterium van toepassing is. Zoals bij partijen inmiddels bekend mag worden verondersteld, heeft het Hof bij arrest van 11 juni 2015 (C-554/13) de gestelde vragen beantwoord met betrekking tot het in artikel 7, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn genoemde begrip ‘gevaar voor de openbare orde’.

26. Gelet op het voorgaande dient verweerder ook in dit geval het unierechtelijk openbare orde criterium toe te passen. Immers, ook in dit geval ligt aan het inreisverbod een terugkeerbesluit ten grondslag. In dit geval heeft verweerder bij het opleggen van het inreisverbod ten onrechte uitsluitend gekeken naar de delicten die eiser in het verleden heeft gepleegd en de overige door het Hof aangegeven omstandigheden, zoals het tijdsverloop sinds de laatste veroordeling en het gevaar voor recidive, niet beoordeeld.

27. Met betrekking tot de afweging die verweerder in het kader van eisers beroep op artikel 8 van het EVRM heeft toegepast, oordeelt de rechtbank als volgt.

28. Het beroep is, voor zover gericht tegen het inreisverbod, derhalve gegrond. Het bestreden besluit dient daarbij wegens strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel en motiveringsbeginsel zoals neergelegd in de artikelen 3:2 en 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht te worden vernietigd.

29. Uit het vorenstaande vloeit voort dat eiser procesbelang heeft bij de beoordeling van zijn beroep voor zover dat is gericht tegen de intrekking van zijn verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd. Uit rechtsoverweging 16 volgt dat het beroep, voor zover gericht tegen de intrekking van de verblijfsvergunning op grond van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw 2000 met terugwerkende kracht tot 13 april 1993, gegrond is.

Uit rechtsoverweging 22 volgt dat het beroep, voor zover gericht tegen de intrekking van de verblijfsvergunning op grond van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw 2000 met terugwerkende kracht tot 3 april 2000, ongegrond is.

30. De rechtbank ziet in dit geval aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiser gemaakte kosten. Deze kosten zijn op voet van het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 490,-- in verband met het beroep en met een waarde per punt van € 490,-- en een wegingsfactor 1).