Gerechtshof Amsterdam, 09-05-2005, AU0358, 23-000873-03

arrestnummer:

rolnummer: 23-000873-03

datum uitspraak: 9 mei 2005

gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank te Haarlem van 10 februari 2003 in de strafzaak onder parketnummer 15-094095-02 van het openbaar ministerie

tegen

[verdachte],

geboren te [geboorteplaats] op [1960],

wonende te [adres], [woonplaats],

thans gedetineerd in P.I. Midden Holland, HvB Haarlem te Haarlem.

Aan de verdachte is ten laste gelegd hetgeen vermeld staat in de inleidende dagvaarding, overeenkomstig de op de terechtzitting in eerste aanleg van 20 januari 2003 op vordering van de officier van justitie toegestane wijziging tenlastelegging.

Van die dagvaarding en vordering wijziging tenlastelegging zijn kopieën in dit arrest gevoegd. De daarin vermelde tenlastelegging wordt hier overgenomen.

ten aanzien van het onder 1 tenlastegelegde

in de periode van 1 januari 2001 tot en met 26 februari 2002 in Nederland, meermalen, tezamen en in vereniging met anderen, telkens opzettelijk binnen het grondgebied van Nederland heeft gebracht,

A. ongeveer 14.882,4 gram van een materiaal bevattende cocaïne op 5 februari 2001;

B. ongeveer 24.652,5 gram van een materiaal bevattende cocaïne op 20 februari 2002;

C. ongeveer 14.988,9 gram van een materiaal bevattende cocaïne op 25 februari 2002;

ten aanzien van het onder 2 tenlastegelegde

in de periode van 1 januari 2001 tot en met 26 februari 2002 in Nederland en/of op de Nederlandse Antillen meermalen tezamen en in vereniging met anderen, om een feit als bedoeld in het derde of vierde lid van artikel 10 van de Opiumwet, te weten:

het tezamen en in vereniging met anderen opzettelijk binnen het grondgebied van Nederland brengen van een hoeveelheid van een materiaal bevattende cocaïne,

voor te bereiden en/of te bevorderen,

telkens met medeverdachten:

- afspraken heeft gemaakt over de wijze waarop de cocaïne - via koffers - binnen Nederland zou worden gebracht en

- afspraken heeft gemaakt over het tijdstip waarop de cocaïne naar Nederland zou worden vervoerd,

en aldus telkens zich en anderen gelegenheid, middelen of inlichtingen tot het plegen van voornoemde feiten heeft trachten te verschaffen;

ten aanzien van het onder 3 tenlastegelegde

in de periode van 1 januari 2001 tot en met 26 februari 2002 in Nederland heeft deelgenomen aan een organisatie, welke organisatie werd gevormd door een samenwerkingsverband van een aantal natuurlijke personen, waartoe hij, verdachte, en medeverdachten behoorden, welke organisatie het oogmerk had het plegen van misdrijven, te weten:

A. het tezamen en in vereniging met anderen opzettelijk binnen het grondgebied van Nederland brengen van een hoeveelheid van een materiaal bevattende cocaïne, en

B. het tezamen en in vereniging met anderen opzettelijk plegen van strafbare voorbereidingshandelingen als bedoeld in artikel 10a van de Opiumwet met betrekking tot het hiervoor onder A genoemde feit door zich of een ander gelegenheid, middelen of inlichtingen tot het plegen van die feiten trachten te verschaffen.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte zal worden veroordeeld ten aanzien van het onder 1, 2 en 3 tenlastegelegde - gelet op een overschrijding van de redelijke termijn - tot een gevangenisstraf voor de duur van 5 jaren en 10 maanden met aftrek alsmede een geldboete van

? 5.000,- met een vervangende hechtenis voor de duur van 100 dagen en voorts dat onttrokken aan het verkeer dient te worden verklaard drie (vermoedelijk XTC-)pillen.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf en maatregel bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Verdachte heeft gedurende ruim een jaar deelgenomen aan een criminele organisatie die zich bezighield met het in koffers binnen Nederland brengen van cocaïne. De ingevoerde hoeveelheden waren van dien aard dat deze kennelijk bestemd zijn geweest voor de handel en verdere verspreiding. Cocaïne is een voor de gezondheid van personen schadelijke stof. De handel in cocaïne gaat gepaard met vele andere vormen van criminaliteit.

Gebleken is dat bij in ieder geval één transport de cocaïne is verstopt in de koffer van een onwetende passagier, die hierdoor werd blootgesteld aan het risico te worden gearresteerd wegens drugsbezit zoals ook daadwerkelijk is geschied. Dat deze passagier niet is vervolgd is een gelukkige omstandigheid die niet aan verdachte te danken is.

Criminele organisaties als de onderhavige ondermijnen de rechtsorde vanwege hun misdadige oogmerk, hun grote winsten waarover geen belasting wordt betaald en daarmee samenhangende (illegale) handelingen.

Verdachte heeft binnen de criminele organisatie een uitvoerende rol gespeeld en heeft zich onder meer bezig gehouden met het werven van koeriers. Door aldus te handelen heeft verdachte geprofiteerd van door anderen gepleegde misdrijven en het criminele circuit in stand gehouden en gestimuleerd. Voorts heeft verdachte het vertrouwen van passagiers in een correcte afhandeling van door hen afgegeven bagage door luchtvaartmaatschappijen ernstig geschaad.

Het hof rekent dit alles de verdachte zwaar aan, temeer nu louter uit eigen winstbejag is gehandeld.

Met het openbaar ministerie en de raadsman is het hof van oordeel dat de behandeling van de zaak in hoger beroep niet heeft plaatsgevonden binnen een redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

Dit is onder meer te wijten aan de samenhang van deze strafzaak met de strafzaken van andere verdachten; in de zaak van een van de andere verdachten uit het Isocat-onderzoek zijn veel onderzoekshandelingen in de hoger beroep fase verricht, waarmee geruime tijd gemoeid is geweest. Echter, nu de totale berechtingstermijn van de behandeling van de strafzaak in eerste aanleg en in hoger beroep binnen een termijn van vier jaren is gebleven, kan naar het oordeel van het hof worden volstaan met de constatering dat sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn in de hoger beroep fase.