Centrale Raad van Beroep, 30-06-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:885, 21/3756 WIA

Thuiszorgorganisatie TSN Thuiszorg B.V. (hierna: TSN Thuiszorg) was van 1 januari 2012 tot 1 juli 2015 eigenrisicodrager op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Loyalis Schade N.V. (hierna: Loyalis) (de rechtsvoorganger van appellante) heeft zich als verzekeraar jegens het Uwv garant gesteld voor de betaling van de WGAuitkeringen. Per 20 april 2015 zijn een deel van de activiteiten van TSN Thuiszorg ondergebracht bij andere groepsmaatschappijen (TSN Begeleiding B.V., TSN Zorgcentrale B.V., TSN Verzorging en Verpleging B.V.) binnen de ADG-dienstengroep waartoe TSN Thuiszorg behoort. Op 1 maart 2016 is een deel van de activiteiten van TSN Thuiszorg overgegaan naar Acteon Thuiszorg B.V. (hierna: Acteon). Nadat op 13 november 2015 surseance van betaling is verleend, is TSN Thuiszorg op 16 maart 2016 failliet gegaan. Daarna zijn de activiteiten door verschillende thuiszorgaanbieders voortgezet.

Bij dertien besluiten van 20 april 2016, 21 april 2016, 12 mei 2016 en 26 mei 2016 heeft het Uwv de over de periode van november 2015 tot en met april 2016 aan verschillende (ex-)werkneemsters van TSN Thuiszorg betaalde WGA-uitkeringen op Loyalis verhaald. Loyalis heeft hiertegen bezwaar gemaakt, waarna het Uwv zijn besluiten deels heeft gehandhaafd bij besluit van 19 juli 2016. Loyalis heeft tegen dit besluit beroep ingesteld.

Bij uitspraak van 31 januari 2018² heeft de rechtbank Limburg dit beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en het Uwv opgedragen om een nieuw besluit te nemen op het bezwaar. De rechtbank heeft (kort gezegd) overwogen dat een garantsteller tegen een verhaalsbesluit gronden kan aanvoeren die zien op de vraag of een WGA-uitkering terecht aan de eigenrisicodrager is toegerekend. De garantsteller dient inzicht te worden verschaft in de relevante uitkeringsgegevens en moet zijn zienswijze kunnen geven over de vraag of de desbetreffende uitkeringskosten onder het bereik van de garantstelling vallen. Het kan dan bijvoorbeeld gaan om de vraag of een werknemer vangnetter is, onder de no-riskpolis valt of inmiddels de AOW-gerechtigde leeftijd heeft bereikt. Ook kan aan de orde worden gesteld of sprake is van een overgang van onderneming waardoor het risico op een verkrijger is overgegaan. Aangezien het Uwv dit niet heeft onderkend is sprake van een motiveringsgebrek. Het Uwv dient dit nader te onderzoeken. Het Uwv mag daarbij in beginsel afgaan op de hem bekende gegevens uit de polisadministratie, maar dat neemt niet weg dat het Uwv onderzoek zal moeten doen als er aanwijzingen zijn dat de feitelijke situatie afwijkt van hetgeen in de polisadministratie is vermeld. De rechtbank acht het niet juist dat het Uwv hierbij alleen uitgaat van gegevens van de Belastingdienst. Voor de vraag of sprake is van een overgang van onderneming heeft de rechtbank verwezen naar de uitspraken van de Raad van 11 november 2016 en 21 april 2017³ waarin (mede) van belang is geacht of sprake is van een zelfstandige, voldoende bepaalbare en identificeerbare, economische eenheid die volledig is overgenomen.

Het Uwv heeft tegen deze uitspraak geen hoger beroep ingesteld en bij besluit van 14 november 2018 (bestreden besluit I) opnieuw op het bezwaar beslist. Het Uwv heeft de bezwaren van appellante, voor wat betreft de verhaalde WGA-uitkeringen van de exwerkneemsters van TSN Thuiszorg, opnieuw ongegrond verklaard. Volgens het Uwv is op 20 april 2015 en 1 maart 2016 sprake geweest van een gedeeltelijke overgang van onderneming waarbij het risico bij TSN Thuiszorg als voormalig eigenrisicodrager is gebleven. De WGA-uitkeringen van de werkneemsters van TSN Thuiszorg zijn volgens het Uwv daarom terecht verhaald op appellante.

Daarnaast heeft het Uwv opvolgende verhaalsbesluiten genomen die zien op de periode van april 2017 tot en met november 2018. Op de door appellante hiertegen gemaakte bezwaren heeft het Uwv bij besluit van 18 december 2018 (bestreden besluit 2) beslist.

Tegen bestreden besluiten 1 en 2 heeft appellante beroep ingesteld.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank (in de zaak 18/3118) het beroep tegen het bestreden besluit 1 gegrond verklaard, dit besluit vernietigd, bepaald dat het Uwv een nieuwe beslissing op bezwaar dient te nemen ten aanzien van het verhaal dat ziet op de werkneemsters [werkneemster 1] en [werkneemster 2] en de rechtsgevolgen van bestreden besluit 1 voor het overige in stand gelaten. De rechtbank heeft daarnaast het Uwv veroordeeld in de proceskosten van appellante en het Uwv opgedragen het griffierecht van appellante te vergoeden. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit 2 van 18 december 2018 (zaak 19/313) eveneens gegrond verklaard, dit besluit vernietigd, bepaald dat het Uwv een nieuwe beslissing op bezwaar dient te nemen ten aanzien van het verhaal dat ziet op werkneemster [werkneemster 1] en de rechtsgevolgen van bestreden besluit 2 voor het overige in stand gelaten. Ook heeft de rechtbank het Uwv veroordeeld in de proceskosten van appellante en het Uwv opgedragen het griffierecht te vergoeden.

Hiertoe heeft de rechtbank als volgt overwogen:

Omdat tegen deze uitspraak geen hoger beroep is ingesteld heeft de uitspraak van 31 januari 2018 gezag van gewijsde gekregen. Hiermee hebben de – uitdrukkelijk en zonder voorbehoud geformuleerde – overwegingen in die uitspraak bindende werking voor de nieuwe beslissing op bezwaar. Deze bindende werking heeft alleen betrekking op het bestreden besluit 1 omdat deze beslissing is genomen ter uitvoering van de uitspraak van de rechtbank van 31 januari 2018. Ten aanzien van het bestreden besluit 1 zal de beoordeling of sprake is van overgang van onderneming daarom moeten plaatsvinden aan de hand van de criteria uit de uitspraken van de Raad van 11 november 2016 en 21 april 2017. Voor bestreden besluit 2 geldt dit niet en zal worden getoetst aan de hand van de nieuwe criteria zoals die volgen uit de uitspraak van de Raad van 4 december 2019.⁴

De rechtbank heeft vastgesteld dat op 20 april 2015 een deel van de activiteiten van TSN Thuiszorg is overgenomen door TSN Begeleiding B.V. (0,9%), TSN Zorgcentrale B.V. (0,57%), TSN Verzorging en Verpleging B.V. (21,35%) en op 1 maart 2016 door Acteon (1,97%). De rechtbank heeft de criteria uit de uitspraken van 11 november 2016 en 21 april 2017⁵ toegepast en heeft – anders dan het Uwv – geoordeeld dat daarbij telkens sprake is geweest van een volledige overgang van onderneming. De rechtbank heeft vervolgens per individuele werkneemster ten aanzien van wie de WGA-uitkering over de periode van november 2015 tot en met april 2016 op appellante wordt verhaald, beoordeeld of de uitkeringslasten terecht zijn toegerekend aan TSN Thuiszorg.

Met uitzondering van de WGA-uitkeringen van werkneemsters [werkneemster 1] en [werkneemster 2] heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv uit de in de polisadministratie vermelde eerste ziektedag, de 42e-weeksmeldingen van TSN Thuiszorg aan het Uwv en het feit dat in de polisadministratie geen uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) geregistreerd staat, heeft mogen afleiden dat de WGA-uitkeringen van de werkneemsters onder het risico van TSN Thuiszorg vielen. Voorts zijn er geen aanknopingspunten dat dit risico bij de overgangen van onderneming per 20 april 2015 en 1 maart 2016 is overgegaan op de verkrijgende ondernemingen. Gelet hierop heeft de rechtbank de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit (met uitzondering van werkneemsters [werkneemster 1] en [werkneemster 2] ) in stand gelaten.

De rechtbank heeft overwogen dat de Raad zijn rechtspraak over de toerekening na een overgang van onderneming inmiddels heeft gewijzigd. Volgens de uitspraak van de Raad van 4 december 2019⁶ is doorslaggevend of er na de overname een deel van de overdragende onderneming resteert. Gelet op de gegevens uit het dossier, waaronder het financieel verslag 2016 van TSN Zorg en Welzijn B.V., is daarvan in dit geval sprake. Het Uwv heeft zich daarom terecht op het standpunt gesteld dat vóór faillissement sprake was van een gedeeltelijke overgang van onderneming, waardoor het risico niet is overgegaan op de verkrijgers. Het Uwv heeft echter ten onrechte niet onderzocht of na faillissement sprake is geweest van een volledige overgang van onderneming doordat andere thuiszorginstellingen activiteiten hebben overgenomen. De rechtbank heeft bestreden besluit 2 vernietigd en heeft vervolgens beoordeeld of de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand kunnen blijven. In dat kader heeft de rechtbank overwogen dat de ingebrachte faillissementsverslagen een sterke aanwijzing vormen dat van een volledige overgang van onderneming na het faillissement van TSN Thuiszorg geen sprake is geweest, zodat het risico na het faillissement niet is overgaan op de verkrijgers. Met uitzondering van de WGA-uitkering van werkneemster [werkneemster 1] zijn de WGA-uitkeringen over de periode van april 2017 tot en met november 2018 daarom terecht verhaald op appellante.

3. Met een besluit van 1 november 2021 (bestreden besluit 3) heeft het Uwv uitvoering gegeven aan de opdracht van de rechtbank om ten aanzien van de werkneemsters [werkneemster 1] en [werkneemster 2] nieuwe besluiten te nemen. Het Uwv concludeert ten aanzien van eerstgenoemde werkneemster dat zij per 20 april 2015 een dienstverband had bij TSN Verzorging en Verpleging B.V. en dat sprake was van een volledige overgang van onderneming. Gelet hierop wordt de WGA-uitkering van [werkneemster 1] niet meer op ASR verhaald en is het bezwaar alsnog gegrond. Over werkneemster [werkneemster 2] heeft het Uwv vastgesteld dat pro rato wordt verhaald en dat de verhaalde uitkeringsbedragen juist zijn. In zoverre is het bezwaar van appellante ongegrond.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De relevante wettelijke bepalingen en beleidsregels zijn opgenomen in de bijlage, die deel uitmaakt van deze uitspraak. In deze uitspraak en bijlage heeft de Raad omwille van de leesbaarheid uitsluitend het wettelijk kader vermeld zoals dat gold in de periode van belang in zaak 21/3756 WIA (november 2015 tot en met mei 2016) omdat zowel in de aangevallen uitspraak als in de conclusie van de AG naar dat wettelijk kader wordt verwezen. In de periode van belang in zaak 21/3757 WIA (april 2017 tot en met november 2018) zijn deze wetsartikelen (op delen) gewijzigd dan wel vernummerd, maar qua inhoud en strekking zijn deze wijzigingen voor deze uitspraak van ondergeschikte betekenis.

Het hoger beroep van appellante richt zich tegen het in stand laten van de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit door de rechtbank. Door appellante is (kort gezegd) aangevoerd dat de rechtbank bij haar onderzoek ten onrechte de polisadministratie en de 42eweeksmelding als uitgangspunt heeft genomen, aangezien uit diverse door het Uwv overgelegde werknemersdossiers blijkt dat die administratie niet op orde is. Door appellante is gewezen op onduidelijkheden en tegenstrijdigheden in loonheffingsnummers in onder meer de dossiers van werkneemsters [werkneemster 3] , [werkneemster 4] en [werkneemster 5] .

Het Uwv heeft aangegeven zich met de aangevallen uitspraak te kunnen verenigen.

De Raad volgt appellante niet in de gestelde onduidelijkheden en tegenstrijdigheden in de polisadministratie. De gedingstukken geven een afdoende verklaring waarom in de polisadministratie ten aanzien van werkneemster [werkneemster 3] het loonheffingsnummer [loonheffingsnummer 1] wordt genoemd. Dit heffingsnummer hoorde bij TSN Thuiszorg op het moment dat deze werkneemster uitviel op [datum] 2012. Dat het loonheffingsnummer van TSN Thuiszorg later is gewijzigd naar [loonheffingsnummer 2] maakt dit niet anders. Aangezien TSN Thuiszorg op [datum] 2012 eigenrisicodrager was, is de WGAuitkering terecht aan haar toegerekend en op appellante verhaald. Ook de stelling van appellante dat sommige besluiten zijn gericht aan de onderneming “Direct 4 weken” treft geen doel, aangezien dit een handelsnaam van TSN Thuiszorg betrof en het dus niet gaat om een andere werkgever.

Ten aanzien van werkneemster [werkneemster 4] heeft de rechtbank in rechtsoverweging 108 en 108.1 van de aangevallen uitspraak gemotiveerd waarom de WGA-uitkering van deze werkneemster terecht aan TSN Thuiszorg is toegerekend en op appellante is verhaald. De Raad onderschrijft deze motivering en maakt deze tot de zijne.

Ten aanzien van werkneemster [werkneemster 5] geldt dat haar WGA-uitkering bij beslissing op bezwaar van 19 juli 2016 al door het Uwv is uitgezonderd van verhaal omdat (kortgezegd) de werkneemster voorafgaand aan de WGA-toekenning een uitkering op grond van de ZW genoot. De Raad stelt vast dat de betreffende WGA-uitkering bij bestreden besluit 1  in strijd met het vorenstaande  wederom op appellante is verhaald. De rechtbank heeft dit niet onderkend en in zoverre het rechtsgevolg van het vernietigde besluit (beslissing 13) ten onrechte in stand heeft gelaten.

Met in achtneming van hetgeen is overwogen in 4.6 ten aanzien van werkneemster [werkneemster 5] kan de rechtbank voor het overige worden gevolgd in haar oordeel dat uit de polisadministratie valt af te leiden dat de WGA-uitkeringen van de in bestreden besluit 1 genoemde werkneemsters (met uitzondering van werkneemster [werkneemster 1] ) op juiste gronden zijn toegerekend aan TSN Thuiszorg en op appellante zijn verhaald. Met de rechtbank en met overneming van de door de rechtbank gebezigde motivering wordt geoordeeld dat er ook geen aanknopingspunten zijn dat ex-werkneemsters, als gevolg van een volledige overgang van onderneming, bij een andere werkgever dan TSN Thuiszorg in dienst zijn getreden. Voor het oordeel dat het risico per 20 april 2015 binnen de ADG-dienstengroep is overgegaan naar andere groepsmaatschappijen (TSN Begeleiding B.V., TSN Zorgcentrale B.V., TSN Verzorging en Verpleging B.V.) dan wel per 1 maart 2016 naar Acteon, wordt dan ook geen aanleiding gezien.

Het hoger beroep van appellante richt zich tegen het in stand laten van de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit door de rechtbank. Appellante heeft (kort gezegd) aangevoerd dat de rechtbank voor de vraag of sprake was van een gehele of gedeeltelijke overgang van onderneming ten onrechte het nieuwe criterium, zoals dat volgt uit de uitspraak van de Raad van 4 december 2019⁷, heeft gehanteerd, nu partijen waren overeengekomen dat het oordeel van de rechtbank over bestreden besluit 1 ook voor de daaropvolgende verhaalsbesluiten zou gelden.

Appellante heeft voorts (kort gezegd) aangevoerd dat het door de Raad in laatstgenoemde uitspraak neergelegde criterium onjuist is en dat ook ten aanzien van bestreden besluit 2 geldt dat sprake is geweest van gehele overgangen van onderneming vóór en na het faillissement van TSN Thuiszorg. Als gevolg hiervan is het risico overgegaan op de verkrijgers. Appellante heeft ten slotte haar standpunt herhaald dat verhaal op de garantsteller beperkt is tot de periode van faillissement en dat verhaal op de garantsteller in die periode niet aan de orde is zolang de boedel verhaal biedt.

Het Uwv heeft bestreden dat door partijen is overeengekomen dat de overwegingen van de rechtbank ook onverkort voor opvolgende verhaalsbesluiten zouden gelden. Onder verwijzing naar diverse e-mailberichten stelt het Uwv dat enkel de afspraak is gemaakt dat  zo de rechtbank mocht oordelen dat sprake is van onjuiste toerekeningen  dit voor huidige en toekomstige beslissingen zal worden gecorrigeerd.

Het Uwv heeft in incidenteel hoger beroep aangevoerd dat – anders dan de rechtbank oordeelde – verhaal op de garantsteller mogelijk is in alle situaties van niet-betaling door de eigenrisicodrager. Het Uwv vindt voorts dat het bestaan van een overgang van onderneming, voor zover relevant voor de toerekening, door hem alleen actief hoeft te worden onderzocht als daar een concrete feitelijke aanleiding van voldoende substantie voor is. De enkele stelling van appellante is daarvoor onvoldoende.

Voorts heeft het Uwv het oordeel van de rechtbank bestreden dat de garantsteller in het kader van het verhaal de toerekening van de WGA-uitkering altijd zou kunnen aanvechten. Volgens het Uwv kan dat alleen als de eigenrisicodrager niet meer bestaat ten tijde van de toerekening van de uitkering. Zolang het systeemtechnisch nog niet mogelijk is toerekeningsbesluiten te richten aan de garantsteller staat het Uwv in die situatie toe dat de garantsteller zijn grieven over de toerekening naar voren brengt in het bezwaar tegen het verhaalsbesluit. Zolang de eigenrisicodrager nog bestaat kan deze uitsluitend zelf opkomen tegen een besluit tot toerekening.

De Raad verenigt zich met het standpunt van de AG dat verhaal op de garantsteller mogelijk is zodra de eigenrisicodrager zijn verplichtingen die voortvloeien uit het zelf dragen van het eigen risico niet nakomt. Dat in artikel 84, vierde lid, van de Wet WIA is bepaald dat het Uwv de WGA-uitkering betaalt en verhaalt op de garantsteller indien de werkgever in staat van faillissement wordt verklaard of indien ten aanzien van hem de schuldsaneringsregeling natuurlijke personen van toepassing is verklaard of indien hij ophoudt werkgever te zijn, betekent niet dat verhaal op de garantsteller buiten deze met name genoemde situaties niet mogelijk is. Zoals de AG in haar conclusie (6.1 t/m 6.30) uiteen heeft gezet stond de tekst van artikel 40, tweede lid, van de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv) aanvankelijk in artikel 75, eerste lid, van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) en is bij de invoering van de Wet WIA geen inhoudelijke wijziging van deze bepalingen beoogd. Artikel 84 van de Wet WIA bouwt dus voort op de oude regeling uit de WAO. Uit de parlementaire geschiedenis van de WAO blijkt onmiskenbaar dat verhaald wordt op de garantsteller in alle situaties waarin de eigenrisicodrager zijn verplichtingen niet nakomt. Dus ook in situaties van bijvoorbeeld betalingsonwil. De in artikel 84, vierde lid, van de Wet WIA met name genoemde situaties zijn gelet op de wetsgeschiedenis slechts een verduidelijking dat ook in deze situaties verhaald wordt op de garantsteller, maar uit het systeem van artikel 40 van de Wfsv en artikel 84, vierde lid, van de Wet WIA volgt – anders dan appellante heeft betoogd – geenszins dat verhaal op de garantsteller zich tot deze situaties beperkt.

De Raad onderschrijft het standpunt van de AG in haar conclusie (7.1 t/m 7.16) dat artikel 84, vierde lid, van de Wet WIA noch enige andere wettelijke bepaling ertoe verplicht dat eerst de bewindvoerder/curator wordt aangesproken alvorens verhaal op de garantsteller kan plaatsvinden. De betalingsverplichting van de garantsteller jegens het Uwv geldt zodra de eigenrisicodrager zijn verplichtingen niet nakomt.

De Raad volgt de AG in haar standpunt dat de garantie ook na faillissement van de eigenrisicodrager zijn werking blijft behouden en dat bij overgang van onderneming verhaal op de oorspronkelijke garantsteller – mede gelet op artikel 40, zevende lid, van de Wfsv – mogelijk is als de verkrijger de overgenomen verplichtingen tegenover het Uwv niet nakomt (8.11 t/m 8.42 van de conclusie).

De gronden die door appellante tegen de bestreden verhaalsbesluiten zijn aangevoerd betreffen voor een groot deel aspecten die zien op de toerekening van de WGA-uitkering aan de eigenrisicodrager. Zo heeft appellante vraagtekens gezet bij de eerste ziektedag van de werkneemsters, of de werkneemsters niet als vangnetter zijn aan te merken of vallen onder de zogeheten no-riskpolis, en of het risico niet is overgegaan door een overgang van onderneming. In het systeem van de Wet WIA dient een toerekeningsbesluit te worden onderscheiden van het verhaalsbesluit en vormt dit tevens een onmisbare voorwaarde om de WGA-uitkering op de eigenrisicodrager (of garantsteller) te kunnen verhalen.

Aangezien appellante in bezwaar tegen de verhaalsbesluiten gronden heeft aangevoerd die mede zagen op de toerekening van de WGA-uitkeringen aan TSN Thuiszorg, heeft het Uwv terecht de juistheid van die toerekeningen nader bezien en zijn besluitvorming daarover in bestreden besluit 2 neergelegd.

Over de door partijen in 5.1 en 5.3 ingenomen standpunten is de Raad van oordeel dat uit de gedingstukken niet blijkt van een toezegging door het Uwv dat de overwegingen van de rechtbank in de uitspraak van 31 januari 2018 over de toerekening onverkort zouden gelden voor opvolgende verhaalsbesluiten. De Raad is niet gebleken van een andere toezegging dan door het Uwv is erkend, namelijk dat toerekeningen die door de rechtbank in de uitspraak van 31 januari 2018 als onjuist zouden worden aangemerkt, niet aan opvolgende verhaalsbesluiten ten grondslag zouden worden gelegd. In de uitspraak van 31 januari 2018 heeft de rechtbank zich niet inhoudelijk uitgesproken over de juistheid van de toerekeningen en is het Uwv slechts opgedragen daarnaar nader onderzoek te doen.

Bij haar beoordeling of de WGA-uitkeringen over de periode van april 2017 tot en met november 2018 terecht aan TSN Thuiszorg zijn toegerekend (en op appellante zijn verhaald) heeft de rechtbank terecht de inmiddels gewijzigde rechtspraak van de Raad betrokken, zoals neergelegd in de uitspraak van 4 december 2019¹² (en herhaald in de uitspraak van 26 oktober 2023¹³). In hetgeen appellante heeft aangevoerd, ziet de Raad geen reden die rechtspraak te verlaten. Gelet op die rechtspraak heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat per 20 april 2015 en 1 maart 2016 sprake is geweest van een gedeeltelijke overgang van onderneming, waardoor de onder het eigen risico vallende uitkeringslasten ook na die data onveranderd aan TSN Thuiszorg dienen te worden toegerekend. De rechtbank heeft eveneens terecht geoordeeld dat hetzelfde geldt voor de activiteiten die door diverse andere zorgaanbieders zijn voortgezet na het faillissement van TSN Thuiszorg op 16 maart 2016. De Raad onderschrijft de overwegingen van de rechtbank op dat punt. Aangezien TSN Thuiszorg zijn verplichtingen als eigenrisicodrager over de periode van april 2017 tot en met november 2018 niet is nagekomen, heeft het Uwv terecht de aan TSN Thuiszorg toe te rekenen uitkeringslasten op appellante als garantsteller verhaald.

Met het besluit van 1 november 2021 is door het Uwv alsnog afgezien van verhaal van de WGA-uitkering van werkneemster [werkneemster 1] op appellante.

Met het besluit van 1 november 2021 is het bezwaar tegen het verhaal van de WGAuitkering van werkneemster [werkneemster 2] op appellante wederom ongegrond verklaard. Het Uwv heeft overtuigend gemotiveerd dat de WGA-uitkering van deze werkneemster, aangezien deze op de eerste ziektedag zowel in dienstbetrekking stond tot TSN Thuiszorg als een andere werkgever, terecht (pro rata) aan TSN Thuiszorg is toegerekend en dienovereenkomstig op appellante is verhaald. Door appellante zijn hiertegen geen andere gronden aangevoerd dan die in 4.6 reeds zijn verworpen. Gelet hierop is het beroep tegen het bestreden besluit van 1 november 2021 ongegrond.