Centrale Raad van Beroep, 30-04-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:676, 24/2845 WW

Appellante heeft in de periode van 12 februari 2020 tot en met 16 september 2021 op basis van enkele elkaar opvolgende zorgovereenkomsten zorg verleend aan [X]. De betaling aan appellante vond plaats vanuit het persoonsgebonden budget (PGB) van [X] (budgethouder). Appellante hielp met praktische zaken als boodschappen doen, koken en de post bijhouden, en begeleidde hem bij medische afspraken.

De Sociale verzekeringsbank (Svb) verzorgde de administratie van het PGB. Appellante en de budgethouder maakten gebruik van standaard zorgovereenkomsten die beschikbaar werden gesteld door de Svb. Appellante had aanvankelijk een contract voor vijf uur per week, en breidde haar werktijd daarna geleidelijk uit naar twintig uur per week. Daarnaast werkte zij op basis van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd bij werkgever [Werkgever B.V.]

Appellante heeft zich op 5 maart 2021 ziekgemeld voor haar werk bij [Werkgever B.V.]. Zij heeft zich niet ziekgemeld voor de werkzaamheden bij de budgethouder. Wel is ze met het oog op haar gezondheid vanaf 1 september 2021 minder uren bij hem gaan werken, namelijk vijf uur per week.

Appellante ontvangt vanaf 7 juli 2021 een arbeidsongeschiktheidsuitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen.

De budgethouder is overleden op [overlijdensdatum] 2021. Daarmee is de zorgovereenkomst geëindigd. Appellante heeft op 14 juni 2022 een uitkering aangevraagd op grond van de Werkloosheidswet (WW), met als ingangsdatum 17 september 2021. Het Uwv heeft de aanvraag aanvankelijk buiten behandeling gesteld omdat er onvoldoende informatie was. Nadat appellante aanvullende gegevens heeft overgelegd, heeft het Uwv de aanvraag met een besluit van 8 augustus 2023 afgewezen. Het Uwv is met de beslissing op bezwaar van 14 december 2023 (bestreden besluit) bij de afwijzing gebleven. Daaraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat appellante voor de werkzaamheden als zorgverlener niet verzekerd was voor de WW. Het Uwv heeft zich daarbij gebaseerd op de gegevens uit de zorgovereenkomsten. Volgens deze informatie ging het om een overeenkomst van opdracht en werkte appellante niet in dienstbetrekking, zodat zij geen werknemer was. Appellante heeft te weinig naar voren gebracht om te twijfelen over de juistheid van deze gegevens.

Appellante is het niet eens met de aangevallen uitspraak. Appellante voert aan dat de werkzaamheden die zij voor de budgethouder heeft verricht moeten worden gekwalificeerd als verzekeringsplichtige arbeid nu de tussen haar en de budgethouder gesloten overeenkomsten voldeden aan alle elementen van een arbeidsovereenkomst, dat wil zeggen persoonlijke arbeidsverrichting, een gezagsverhouding en betaling van loon. Het Uwv heeft volgens appellante ten onrechte geen inhoudelijk onderzoek gedaan naar de feitelijke situatie, maar is enkel afgegaan op de vermelding in de zorgovereenkomsten dat het gaat om een overeenkomst van opdracht. Uit de rechtspraak van de Hoge Raad volgt dat de kwalificatie die partijen zelf aan hun rechtsverhouding hebben gegeven niet doorslaggevend is. Appellante stelt dat zij bij het aangaan van de overeenkomsten de intentie had arbeidsovereenkomsten te sluiten, maar dat er geen bruikbare modelzorgovereenkomst beschikbaar was. Het Uwv had de gegevens uit de polisadministratie niet hoeven te gebruiken. Volgens appellante is sprake van een gegrond vermoeden dat deze gegevens onjuist zijn.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit en heeft daarbij in wezen de onderbouwing van het in het bestreden besluit herhaald.