Centrale Raad van Beroep, 20-03-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:448, 24/1499 WIA

Appellant heeft voor het laatst gewerkt als monteur luifels/zonweringen voor 38 uur per week. Hij heeft zich op 17 maart 2004 ziekgemeld. Het Uwv heeft appellant vanaf 15 maart 2006 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is daarbij vastgesteld op 80 tot 100%. Na afloop van de loongerelateerde periode heeft het Uwv appellant met ingang van 15 maart 2008 in aanmerking gebracht voor een WGAloonaanvullingsuitkering, waarbij appellant onverminderd volledig arbeidsongeschikt is geacht. Bij een herbeoordeling in 2020 is appellant volledig arbeidsongeschikt geacht op medische gronden.

In verband met een herbeoordeling heeft onderzoek plaatsgevonden door een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige van het Uwv. De verzekeringsarts heeft vastgesteld dat appellant bij het verrichten van werkzaamheden beperkingen heeft en heeft die beperkingen neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 13 januari 2023. De arbeidsdeskundige heeft voor appellant zeven functies geselecteerd en heeft de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant vastgesteld op 26,34%. Het Uwv heeft bij besluit van 3 februari 2023 de WIA-uitkering van appellant met ingang van 4 april 2023 beëindigd, omdat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Appellant heeft daartegen bezwaar gemaakt.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. De rechtbank heeft geoordeeld dat het medisch onderzoek zorgvuldig is verricht. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft op een zorgvuldige en duidelijke manier alle naar voren gebrachte klachten van appellant betrokken bij de medische beoordeling. De rechtbank heeft geen reden gezien om aan te nemen dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep aspecten van de medische situatie van appellant heeft gemist.

Appellant heeft voldoende gelegenheid gekregen om bewijsmateriaal aan te dragen om de medische bevindingen van de verzekeringsartsen te betwisten. Appellant heeft informatie ingebracht van zijn behandelaars. Hij heeft dus in voldoende mate weerwoord kunnen bieden aan wat de verzekeringsartsen hebben aangevoerd ter onderbouwing van het bestreden besluit en is daarin niet belemmerd. Omdat geen sprake is van schending van het beginsel van equality of arms, is er geen aanleiding om op deze grond een onafhankelijke medische deskundige te benoemen, zoals appellant heeft verzocht.

De rechtbank heeft verder geen aanleiding gezien om te oordelen dat het Uwv appellants belastbaarheid per de datum in geding onjuist heeft ingeschat. Uit het dossier blijkt overtuigend dat appellant aanzienlijke (pijn)klachten heeft, onder andere aan zijn rug. Er is echter geen medisch objectieve onderbouwing voor verdergaande beperkingen dan de beperkingen die het Uwv heeft vastgesteld. Onder verwijzing naar de rapporten van de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de rechtbank geen reden gezien om aan de motivering van de verzekeringsarts bezwaar en beroep te twijfelen. Deze arts heeft inzichtelijk gemaakt waarom de beperkingen zijn aangenomen die zijn weergegeven in de FML, waarbij hij in een rapport van 25 augustus 2023 een verruimende toelichting voor het onderdeel tillen heeft gegeven. De rechtbank acht hierbij van belang dat appellant door de verzekeringsarts bezwaar en beroep is onderzocht aan zijn rug. Daarnaast heeft de rechtbank in de medische informatie in het dossier geen aanknopingspunten gezien om te twijfelen aan de vaststelling van de belastbaarheid van appellant. Appellant heeft in beroep ook geen medische informatie overgelegd die de rechtbank doet twijfelen aan de vaststelling van zijn belastbaarheid. Ten slotte heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep afdoende gemotiveerd waarom hij per de datum in geding minder beperkingen heeft aangenomen dan voorheen. Het spreekuur met de verzekeringsarts in 2020 had vanwege coronabeperkingen telefonisch plaatsgevonden en zonder lichamelijk onderzoek. Om die reden zijn waarschijnlijk destijds voorzichtigheidshalve iets ruimere beperkingen aangenomen. In 2023 is appellant wel fysiek onderzocht door de verzekeringsarts bezwaar en beroep. Ook in de medisch inhoudelijke beoordeling heeft de rechtbank geen aanleiding gezien om een onafhankelijke medische deskundige te benoemen.

Uitgaande van de juistheid van de bij appellant vastgestelde medische beperkingen heeft de rechtbank geen grond gezien voor het oordeel dat de geduide functies voor appellant niet geschikt zijn. De arbeidsdeskundigen hebben in hun rapporten voldoende toegelicht dat de beperkingen van appellant in de geselecteerde functies niet worden overschreden. Ter zitting heeft de gemachtigde van het Uwv toegelicht dat er geen functies zouden komen te vervallen als appellant in de FML beperkt zou worden geacht voor werken in de avond en werken in de nacht, zoals door appellant was aangevoerd. De rechtbank heeft dit eveneens gevolgd.

Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant kan zich met name niet vinden in de overweging van de rechtbank om geen deskundige te benoemen alsmede het niet toepassen van een urenbeperking.

Appellant heeft met een beroep op Korošec-arrest van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens¹ en de uitspraak van de Raad van 30 juni 2017² de Raad verzocht een deskundige te benoemen. Hiertoe heeft appellant het volgende aangevoerd.

De medische rapporten zijn weliswaar ‘op het oog’ zorgvuldig tot stand gekomen. Het Uwv is echter recent niet positief in het nieuws geweest over keuringen door (verzekerings)artsen. Bij een interne steekproef is gebleken dat veel schattingen niet juist zijn en dat het vaststellen van de urenbeperking in meer dan 50% van de gevallen niet juist is geweest. Dat is net één van de punten die appellant ter discussie heeft gesteld. In de anamnese door de verzekeringsarts bezwaar en beroep blijken wel degelijk aanknopingspunten te vinden om een urenbeperking aan te nemen op grond van energetische beperkingen in verband met de pijnklachten van appellant. Ook uit preventief oogpunt is er een urenbeperking aan de orde. Volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep is dit te wijten aan een forse deconditionering en slechte slaaphygiëne, terwijl appellant al jaren te kampen heeft met chronische rugpijn die wel degelijk geobjectiveerd is. Als gevolg daarvan heeft hij ‘subjectieve pijnklachten’ die hem weerhouden zich lichamelijk zwaar in te spannen. De deconditionering is een gevolg daarvan. Diezelfde pijnklachten houden appellant ‘s nachts wakker. Behandelingen voor de pijnklachten hebben niet het gewenste resultaat gegeven. Het kan dan appellant niet verweten worden dat hij als gevolg van een slechte slaaphygiëne overdag weinig tot geen energie heeft en zijn slaap moet inhalen.

Anders dan de rechtbank heeft geoordeeld bevindt appellant zich wel in een situatie van bewijsnood. Appellant heeft er daarbij op gewezen dat hem op een gegeven moment te kennen is gegeven dat hij moet leren leven met zijn chronische rugklachten. Dat is ook de reden dat appellant de deur bij de behandelende sector niet platloopt, wat er weer toe leidt dat er niet veel informatie beschikbaar is rond de datum in geding. Bij chronische klachten als die van appellant is er weinig informatie van behandelaars. Bovendien zijn stukken van behandelaars naar hun aard niet geschikt om twijfel te zaaien over rapporten van verzekeringsartsen. De behandelende sector kan en mag zich enkel en alleen uitlaten over de diagnose, prognose en leefregels en niet over de vraag of een FML die door een verzekeringsarts is opgesteld al dan niet juist is. Appellant vraagt zich dan ook af hoe hij dan aan de hand van de stukken die afkomstig zijn van zijn behandelaars de FML kan aanvechten. Zowel appellant, zijn gemachtigde als de rechter zijn niet in staat om de ‘vertaling’ die is gemaakt van medische stukken van behandelaars naar een FML te controleren. Enkel en alleen kan gekeken worden of de beperkingen die door een (verzekerings)arts in zijn rapport zijn vastgesteld ook goed in de FML zijn overgenomen. Dit klemt des te meer omdat uit de interne steekproef bij het Uwv is gebleken dat veel medische herbeoordelingen niet juist zijn. Appellant heeft dus een achterstand op het Uwv dat verzekeringsartsen in dienst heeft die de vertaling van medisch informatie wel mogen en kunnen vertalen in een FML. Appellant beschikt niet over de financiële middelen voor het inschakelen van een contra-expert en de gemeente verleent daarvoor geen bijzondere bijstand. Er is dan ook sprake van schending van het beginsel van wapengelijkheid (equality of arms).

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.