Centrale Raad van Beroep, 26-02-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:301, 20/3280 WAJONG

Appellant, geboren op [geboortedatum] 1982, heeft op 9 februari 2012 een aanvraag ingediend om een uitkering op grond van de Wet werk en arbeidsondersteuning jonggehandicapten (Wajong 2010). Daarbij heeft appellant te kennen gegeven psychoses en een maatschappelijke achterstand te hebben. Bij besluit van 9 mei 2012 heeft het Uwv deze aanvraag afgewezen. Volgens het Uwv waren er op basis van de overgelegde informatie geen of onvoldoende objectiveerbare beperkingen vast te stellen op het zeventiende en achttiende jaar.

Op 18 mei 2017 heeft appellant opnieuw een Wajong-aanvraag ingediend. Deze aanvraag is met het besluit van 28 juni 2017 afgewezen. Aan dit besluit ligt een rapport van een vezekeringsarts van het Uwv ten grondslag. Deze heeft vastgesteld dat appellant bij de aanvraag alleen een overzicht van zijn contacten met de Dienst Werk en Inkomen van de gemeente Amsterdam vanaf 2007 heeft meegestuurd, waaruit blijkt dat er sprake was van gedragsproblemen en sociale problemen, maar niet van nieuwe feiten of omstandigheden (nova) over de verzekerde periode. Hierdoor is het niet mogelijk om vast te stellen of appellant op zijn zeventiende dan wel achttiende jaar beperkingen had in zijn functioneren ten gevolge van ziekte of gebrek.

Op 8 februari 2019 heeft appellant opnieuw een Wajong-aanvraag ingediend, met daarbij gevoegd informatie van een orthopedisch chirurg en van een MDL-arts. Het Uwv heeft deze aanvraag in behandeling genomen als een verzoek om terug te komen van de eerdere beslissingen. Met het besluit van 17 mei 2019 heeft het Uwv te kennen gegeven niet terug te komen van de besluiten van 9 mei 2012 en 28 juni 2017. Hieraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat van appellant wel nieuwe informatie is ontvangen, maar dat met deze informatie niet kan worden vastgesteld wat zijn beperkingen als gevolg van ziekte en gebrek waren op zijn achttiende verjaardag.

In bezwaar heeft appellant drie rapportages uit 2000 overgelegd, waaruit volgens hem duidelijk wordt wat zijn situatie was op zijn zeventiende en achttiende jaar en waarom hij daarover eerder vaag is gebleven. Het gaat om een psychologische rapportage van Pro Justitia van 3 juli 2000, een rapportage van de Raad voor de Kinderbescherming van 4 juli 2000 en een psychiatrische rapportage van Pro Justitia van 5 juli 2000. Met het besluit van 9 januari 2020 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 17 mei 2019 ongegrond verklaard. Omdat het stukken betreft uit 2000 had appellant deze stukken al bij zijn eerdere aanvragen kunnen indienen. Daarom is volgens het Uwv geen sprake van nova in de zin van artikel 4:6 van de Awb. Onder verwijzing naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft het Uwv zich verder op het standpunt gesteld dat uit de in bezwaar aangeleverde informatie geen specifieke duurzame beperkingen op zeventien- en achttienjarige leeftijd kunnen worden vastgesteld, terwijl verder de andere medische klachten en beperkingen zijn ontstaan na het zeventiende en achttiende jaar.

Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. In hoger beroep heeft hij aangevoerd dat hij bij zijn eerste aanvraag wel degelijk heeft geprobeerd de Pro Justitia rapportages te bemachtigen, maar dat dit niet is gelukt. Hierbij heeft appllant verwezen naar het rapport van de verzekeringsarts van 7 mei 2012, waaruit blijkt dat in het medisch dossier dat appellant naar zijn nieuwe huisarts heeft gebracht, geen informatie over de periode rond zijn zeventiende en achttiende verjaardag aanwezig was en dat het ook niet mogelijk bleek om uit Den Haag (medische) informatie over de (jeugd)detentie te verkrijgen. Daarom is appellant van mening dat hem de bepaling van artikel 4:6, tweede lid, van de Awb niet kan worden tegengeworpen en dat zijn verzoek om terug te komen van het besluit van 9 mei 2012 moet worden gehonoreerd vanaf datum aanvraag, te weten 9 februari 2012. Subsidiair heeft appellant zich op het standpunt gesteld dat de aanvraag van 8 februari 2019 moet worden aangemerkt als een aanvraag voor een uitkering op grond van de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong 2015). In dit verband heeft appellant aangevoerd dat ten onrechte geen arbeidskundige beoordeling heeft plaatsgevonden. Verder heeft appellant aangevoerd dat uit de Pro Justitia rapportages, die dateren van de periode tussen zijn zeventiende en achttiende verjaardag, volgt dat hij door psychisch onvermogen niet in staat was om in een gezagsverhouding te functioneren en om die reden niet beschikt over basale werknemersvaardigheden. Omdat in deze rapportages verder expliciet wordt overwogen waarom geen behandelmogelijkheden aanwezig worden geacht, moet dit ontbreken van basale werknemersvaardigheden duurzaam worden geacht.Voor zover er twijfel bestaat of uit de bevindingen van de Pro Justitia rapportages en de latere rapportages kan worden afgeleid dat appellant op zijn achttiende verjaardag geen basale werknemersvaardigheden had, dient deze vraag te worden voorgelegd aan een onafhankelijk arbeidsdeskundige. Als in dat onderzoek wordt bevestigd dat appellant op zijn achttiende verjaardag inderdaad geen basale werknemersvaardigheden had, maar er twijfel bestaat of die situatie duurzaam kon worden geacht, dient die laatste vraag te worden voorgelegd aan een onafhankelijk psychiater.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.