Centrale Raad van Beroep, 20-08-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:1315, 24/447 WIOW

Appellant is tot 1 maart 2021 in dienstbetrekking werkzaam geweest. Van 1 maart 2021 tot 1 maart 2023 ontving hij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). Aansluitend ontving hij een uitkering op grond van de regeling Private Aanvulling WW en WGA (PAWW). Op grond van deze regeling kan appellant, nadat zijn recht op WWuitkering is geëindigd wegens het bereiken van de maximale uitkeringsduur, nog gedurende maximaal veertien maanden een bedrag uitgekeerd krijgen dat even hoog is als zijn WW-uitkering. De PAWW-regeling is gebaseerd op de toepasselijke cao en wordt uitgevoerd door de Stichting PAWW. De PAWW-regeling is tot stand gekomen naar aanleiding van wijzigingen in de WW per 1 januari 2016, waarbij onder meer de maximale uitkeringsduur is teruggebracht van 38 maanden naar 24 maanden.¹

Op 8 februari 2023 heeft appellant een uitkering aangevraagd op grond van de Wet inkomensvoorziening oudere werklozen (IOW). Bij besluit van 15 maart 2023 heeft het Uwv beslist dat appellant met ingang van 1 maart 2023 recht heeft op een IOW-uitkering, maar dat deze niet tot uitbetaling komt omdat de inkomsten uit de PAWW-uitkering volledig in mindering moeten worden gebracht op de IOW-uitkering. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit. Volgens appellant dient de PAWW-uitkering niet in mindering te worden gebracht op de IOW-uitkering.

Bij beslissing op bezwaar van 16 mei 2023 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat in de IOW, voor wat betreft het begrip inkomen, wordt verwezen naar het Algemeen inkomensbesluit socialezekerheidswetten (AIB). In het AIB staat uitgelegd wat onder inkomen wordt verstaan. Volgens het Uwv vallen de inkomsten uit de PAWWuitkering onder 'overig inkomen’ als bedoeld in artikel 2:4 van het AIB en dienen deze inkomsten daarom in mindering te worden gebracht op de IOW-uitkering. Omdat de PAWW-uitkering (€ 3.905,83) hoger is dan de IOW,83) hoger is dan de -uitkering (€ 965,26), komt de IOWuitkering niet tot uitbetaling.

De rechtbank heeft voorop gesteld dat de IOW een uitkering biedt op bijstandsniveau en nooit hoger is dan het sociale minimum voor een alleenstaande (70% van het minimumloon). Op grond van artikel 10, vierde lid, van de IOW wordt op de uitkering overig inkomen geheel in mindering gebracht. Het vijfde artikellid verwijst naar een algemene maatregel van bestuur. Dat is het AIB. In artikel 2:1 van het AIB staat dat hoofdstuk 2 van toepassing is op het bepalen van (overig) inkomen als bedoeld in de IOW. Verder heeft de rechtbank vastgesteld dat tussen partijen niet in geschil is dat de PAWWuitkering van appellant hoger is dan zijn IOW-uitkering en dat gesteld noch gebleken is dat zijn inkomen onder het sociale minimum geraakt.

De rechtbank heeft de PAWW-uitkering aangemerkt als overig inkomen. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat de PAWW-uitkering een uitkering betreft die ingaat na afloop van de wettelijke WW- of loongerelateerde WGA-uitkering, even hoog is als de wettelijke uitkeringen en maximaal veertien maanden duurt. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het Uwv op grond van artikel 2:4, eerste lid, onder o, van het AIB de PAWW-uitkering terecht aangemerkt als een uitkering, toeslag of een beurs die naar aard en strekking overeenkomt met een uitkering als bedoeld in de onderdelen a tot en met n. De PAWW-uitkering is niet gebaseerd op de WW. Onder (overig) inkomen wordt dus ook de PAWW-uitkering verstaan. Dat het bij de PAWW-uitkering juist om een private risicoverzekering gaat en/of dat deelname aan de PAWW per cao is geregeld, brengt hierin geen verandering. De rechtbank heeft verder geoordeeld dat reeds omdat de WW-uitkering van appellant per 1 maart 2023 was stopgezet, hij ook niet onder een van de uitzonderingsgevallen als bedoeld in artikel 2:11 van het AIB valt.