Centrale Raad van Beroep, 14-08-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:1265, 24/2783 WIA

Appellante heeft voor het laatst gewerkt als assemblagemedewerkster voor 31,31 uur per week. Op 18 december 2020 heeft zij zich ziekgemeld met psychische klachten. Nadat appellante een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) had ingediend, heeft onderzoek plaatsgevonden door een arts en een arbeidsdeskundige van het Uwv. Deze arts heeft vastgesteld dat appellante bij het verrichten van werkzaamheden beperkingen heeft en heeft die beperkingen neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst van 28 maart 2023. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet meer geschikt is voor haar laatste werk. De arbeidsdeskundige heeft vervolgens voor appellante functies geselecteerd. Het Uwv heeft bij besluit van 4 augustus 2023 geweigerd appellante met ingang van 7 april 2023 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is.

Bij besluit van 12 februari 2024 (bestreden besluit) heeft het Uwv het hiertegen door appellante gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Hieraan liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. Naar het oordeel van de rechtbank is het medisch onderzoek van het Uwv zorgvuldig geweest. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft kennisgenomen van de aanwezige medische informatie die in het dossier aanwezig is, heeft appellante gesproken tijdens het spreekuur en heeft de medische informatie die hij tijdens het spreekuur van appellante heeft verkregen kenbaar bij zijn beoordeling betrokken. Daarnaast is het vaste rechtspraak van de Raad¹ dat een verzekeringsarts in beginsel op zijn eigen oordeel mag varen. Dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep geen contact heeft opgenomen met behandelaren van appellante, leidt niet tot een ander oordeel. Raadpleging van de behandelend sector is pas geboden als de behandelend sector een beredeneerd afwijkend idee heeft over de medische beperkingen. Die situatie heeft zich hier niet voorgedaan. De rechtbank heeft niet getwijfeld aan de juistheid van de medische beoordeling door de verzekeringsarts bezwaar en beroep. De stelling van appellante dat de lopende behandelingen en medische klachten onvoldoende zijn meegewogen, heeft de rechtbank niet gevolgd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft rekening gehouden met een verminderde psychische belastbaarheid en de ADHD en daarvoor in de rubrieken persoonlijk en sociaal functioneren beperkingen aangenomen. Er zijn geen lichamelijke beperkingen aangenomen, omdat uit de brief van de fysiotherapeut blijkt van stressgerelateerde pijnklachten. Dat betekent dat de klachten geen gevolg zijn van structurele, somatische of anatomische afwijkingen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft terecht opgemerkt dat belastende sociale factoren, zoals de gezinssituatie van appellante, buiten de beoordeling dienen te worden gelaten bij het vaststellen van de belastbaarheid. Oog voor de menselijke maat betekent niet dat onverzekerde zaken verzekerd zijn. De rechtbank heeft tot slot geen grond gezien voor het oordeel dat de belasting van de geselecteerde functies de mogelijkheden van appellante overschrijdt.

Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Daartoe heeft appellante aangevoerd dat het medisch onderzoek van het Uwv onzorgvuldig is geweest, omdat het te kort heeft geduurd, slechts een momentopname was en de verzekeringsartsen van het Uwv geen contact hebben opgenomen met haar behandelaars. Appellante heeft gesteld dat de uit haar lichamelijke en psychische klachten voortkomende beperkingen zijn onderschat. Daarbij heeft appellante erop gewezen dat zij chronische migraine heeft. Ook heeft appellante aangevoerd dat haar individuele situatie onvoldoende is meegewogen door het Uwv, waaronder de aanzienlijke zorg die zij als alleenstaande moeder aan haar twee jonge kinderen, die beiden kampen met aandoeningen, moet verlenen. Het buiten beschouwing laten van haar individuele situatie is volgens appellante in strijd met het wetsvoorstel van 6 januari 2024, de Wet versterking waarborgfunctie Awb, over onder meer de menselijke maat in de Algemene wet bestuursrecht. Appellante heeft de Raad gevraagd een onafhankelijke deskundige te benoemen. Appellante heeft gesteld dat de voor haar geselecteerde voorbeeldfuncties veelal vergelijkbaar zijn met de maatgevende functie van assemblagemedewerkster, dan wel meer fysieke inspanningen en mentale stress opleveren.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.