Centrale Raad van Beroep, 06-08-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:1200, 24/1436 ZW

Appellante werkte sinds 1 april 2013 bij [werkgever] als juridisch secretaresse voor 24 uur per week. Op 11 december 2018 heeft zij zich ziekgemeld met bekkeninstabiliteit en psychische klachten door overbelasting. Vanaf 17 juni 2019 is appellante in het kader van reintegratie gestart met aangepaste werkzaamheden. Op 10 juli 2019 is appellante in voorlopige hechtenis genomen. [werkgever] is met ingang van 12 juli 2019 gestopt met het betalen van loon aan appellante wegens het niet-nakomen van haar re-integratieverplichtingen. Op 21 november 2019 is appellante veroordeeld voor het op 10 juli 2019 begaan van een strafbaar feit en is aan haar een onvoorwaardelijke gevangenisstraf opgelegd. Op 9 maart 2020 heeft de kantonrechter de arbeidsovereenkomst tussen [werkgever] en appellante met ingang van 10 maart 2020 ontbonden. Op 22 september 2020 is de hechtenis van appellante onder voorwaarden geschorst.

Op 12 november 2020 heeft een verzekeringsarts van het Uwv naar aanleiding van de ziekmelding telefonisch contact gehad met appellante en de door haar ingevulde vragenlijst bestudeerd. Bij besluit van 16 november 2020 heeft het Uwv aan appellante vanaf 23 september 2020 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend.

Bij beslissing op bezwaar van 4 oktober 2021 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv het bezwaar van [werkgever] tegen dit besluit ongegrond verklaard. Aan bestreden besluit 1 ligt een rapport van 28 september 2021 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

Bij besluit van 23 december 2020 heeft het Uwv aan appellante een voorschot op de door haar aangevraagde uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. Bij beslissing op bezwaar van 3 juni 2021 (bestreden besluit 2) heeft het Uwv het bezwaar van [werkgever] tegen dit besluit ongegrond verklaard.

Bij besluiten van 16 november 2021 en 4 januari 2022 heeft het Uwv aan appellante per 8 december 2020 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend. Bij besluit van 28 december 2021 heeft het Uwv de loongerelateerde WGA-uitkering per 8 maart 2022 omgezet naar een WGA-vervolguitkering. Bij beslissing op bezwaar van 8 juni 2022 (bestreden besluit 3) heeft het Uwv het bezwaar van [werkgever] tegen de besluiten van 4 januari 2022, 16 november 2021 en 28 december 2021 ongegrond verklaard. Aan bestreden besluit 3 ligt een rapport van 30 mei 2022 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

Bij beslissing op bezwaar van 11 oktober 2022 heeft het Uwv bestreden besluit 3 ingetrokken, het bezwaar van [werkgever] tegen het besluit van 16 (lees: 28) december 2021 tegen het omzetten van de loongerelateerde WGA-uitkering per 8 maart 2022 naar een WGAvervolguitkering alsnog gegrond verklaard en is de WIA-uitkering van appellante, met inachtneming van een uitlooptermijn, per 23 november 2022 beëindigd.

De rechtbank heeft de beroepen van [werkgever] tegen de bestreden besluiten 1, 2 en 3 gegrond verklaard en het Uwv opgedragen nieuwe beslissingen op bezwaar te nemen. De rechtbank heeft geoordeeld dat bestreden besluit 1 over het recht op een ZW-uitkering onzorgvuldig tot stand is gekomen, omdat in de primaire fase geen spreekuurcontact met een verzekeringsarts is geweest en het bijwonen van de hoorzitting door de verzekeringsarts bezwaar en beroep ook niet kan worden gelijkgesteld met de beslotenheid van een spreekuur. De rechtbank heeft verder vastgesteld dat het Uwv niet heeft gereageerd op wat [werkgever] heeft aangevoerd over het opleggen van een maatregel als bedoeld in artikel 45, eerste lid, aanhef en onder b, j en k van de ZW vanwege onder meer het plegen van een benadelingshandeling, maar alleen heeft gesteld dat de arbeidsongeschiktheid van appellante al bestond voor 10 juli 2019. Naar het oordeel van de rechtbank had het op de weg van het Uwv gelegen om hier onderzoek naar te doen, wat het Uwv heeft nagelaten. Bestreden besluit 1 is daarom onzorgvuldig tot stand gekomen. De rechtbank heeft geoordeeld dat bestreden besluit 3 over de toekenning van de WIA-uitkering per einde wachttijd en de omzetting daarvan per 8 maart 2022 naar een WGAvervolguitkering eveneens onzorgvuldig tot stand is gekomen, omdat het Uwv niet heeft beoordeeld of sprake is van een benadelingshandeling als bedoeld in artikel 28 van de Wet WIA. De rechtbank heeft geoordeeld dat de beslissing op bezwaar van 11 oktober 2022 geen wijziging van bestreden besluit 3 is, maar een nieuw primair besluit waarbij de WIAuitkering van appellante wordt beëindigd, en dit besluit daarom geen onderdeel uitmaakt van deze procedure. De rechtbank heeft geoordeeld dat [werkgever] procesbelang heeft bij haar beroep tegen bestreden besluit 2 over de toekenning van het voorschot, ondanks dat een premiebelang alleen speelt bij definitieve toekenning van een WIA-uitkering, omdat, zoals [werkgever] heeft gesteld, moet worden aangenomen dat het voor het Uwv lastiger zal zijn een uitkering niet toe te kennen als al (langdurig) voorschotten zijn verstrekt. Omdat de besluitvorming in de ZW-zaak onzorgvuldig is geweest, heeft het Uwv naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende gemotiveerd waarom een voorschot kon worden toegekend.

Appellante is het met de aangevallen uitspraak niet eens. Zij heeft gesteld dat het onderzoek door het Uwv naar haar recht op een ZW- en WIA-uitkering zorgvuldig is verricht. Een afzonderlijk spreekuurcontact met de verzekeringsarts bezwaar en beroep zou volgens haar geen toegevoegde waarde hebben gehad. Appellante heeft erop gewezen dat het Uwv in de bestreden besluiten niet heeft vastgesteld dat sprake is geweest van een benadelingshandeling. Verder heeft de rechtbank ten onrechte de beslissing van 11 oktober 2022 niet bij haar beoordeling betrokken. Appellante heeft inhoudelijke gronden aangevoerd tegen deze beslissing. Appellante heeft verder gesteld dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat [werkgever] een procesbelang heeft bij het besluit waarbij aan appellante een voorschot op de WIA-uitkering is toegekend, omdat de toekenning van dit voorschot geen directe gevolgen heeft voor [werkgever] .

Het Uwv heeft ter uitvoering van de aangevallen uitspraak op 12 juli 2024 een nieuwe beslissing op bezwaar genomen waarbij de bezwaren van [werkgever] opnieuw ongegrond zijn verklaard. Aan dit besluit ligt een rapport van 25 juni 2024 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

[werkgever] heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen en heeft beroep ingesteld tegen de nieuwe beslissing op bezwaar van 12 juli 2024.