Centrale Raad van Beroep, 08-03-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:439, 22/633 WIA

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als medewerker tomatenkwekerij voor gemiddeld 38,09 uur per week. Op 12 februari 2018 heeft appellant zich, terwijl hij een uitkering ontving op grond van de Werkloosheidswet, ziek gemeld met psychische klachten en beenklachten. Het Uwv heeft appellant vervolgens een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend. Het Uwv heeft deze ZW-uitkering na een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) beëindigd per 19 juli 2019. Bij besluit van 30 maart 2020 heeft het Uwv het door appellant gemaakte bezwaar gegrond verklaard, en bepaald dat appellant ook op en na 19 juli 2019 recht heeft op een ZW-uitkering.

In het kader van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft een telefonisch spreekuur plaatsgevonden bij een verzekeringsarts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 22 juni 2020 neergelegde beperkingen. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk en heeft vervolgens drie functies geselecteerd en op basis van deze functies de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 50,70%. Bij besluit van 6 juli 2020 heeft het Uwv appellant met ingang van 10 februari 2020 een WGA-vervolguitkering toegekend, gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 45 tot 55%. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 4 maart 2021 (bestreden besluit 1) ongegrond verklaard, maar de mate van arbeidsongeschiktheid nader berekend op 50,59%. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van 23 februari 2021 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van 3 maart 2021 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

In hoger beroep heeft appellant betoogd dat sprake is geweest van onzorgvuldig onderzoek. Verder heeft appellant zich primair op het standpunt gesteld dat hij volledig arbeidsongeschikt is en subsidiair dat in de FML van 22 juni 2020 in de rubrieken 1, 2, 4, 5 en 6 onvoldoende beperkingen voor zijn fysieke en psychische klachten zijn opgenomen. Appellant heeft verder gesteld dat (zoals ook blijkt uit de rapporten van de verzekeringsarts en verzekeringsarts bezwaar en beroep) er een medische noodzaak is voor zijn krukafhankelijkheid, en dat hij als gevolg van deze krukafhankelijkheid niet geschikt is voor de voor hem geselecteerde functies. Ook op diverse andere punten overschrijden deze functies volgens appellant zijn belastbaarheid.

Het Uwv heeft hangende het hoger beroep op 26 oktober 2022 een gewijzigde beslissing op bezwaar (bestreden besluit 2) genomen. Bij dit besluit is de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant verhoogd naar 53,12%, maar indeling in de arbeidsongeschiktheidsklasse 45 tot 55% gehandhaafd. Aan het bestreden besluit 2 liggen ten grondslag een rapport van 11 oktober 2022 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep, waarin deze concludeert dat er geen aanleiding is om de FML van 22 juni 2020 te wijzigen, en een rapport van 26 oktober 2022 van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft, uitgaande van de FML van 22 juni 2020, het CBBS opnieuw geraadpleegd en geconstateerd dat de SBC-code 267051 niet langer wordt gepresenteerd door het CBBS zodat deze komt te vervallen. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft deze vervangen door SBC-code 264122 en de mate van arbeidsongeschiktheid nader vastgesteld op 53,12%.

Appellant heeft in reactie op bestreden besluit 2 herhaald dat in de FML van 22 juni 2022 onvoldoende beperkingen zijn opgenomen, en heeft er onder meer op gewezen dat bij een aantal items in de FML ten onrechte niet is opgenomen dat sprake is van krukafhankelijkheid. Appellant heeft tevens de medische geschiktheid van de drie voor appellant geselecteerde functies betwist.

Het Uwv heeft, onder verwijzing naar aanvullende rapporten van 25 november 2022 en 19 januari 2023 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en van 13 december 2022 en 25 januari 2023 van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep het standpunt gehandhaafd dat bestreden besluit 2 juist is.

Het Uwv is met bestreden besluit 2 niet geheel tegemoetgekomen aan het bezwaar van appellant, zodat dit besluit, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), mede in de beoordeling wordt betrokken. Bestreden besluit 2 is geregistreerd onder procedurenummer 23/43 WIA.

Van gedeeltelijke arbeidsgeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling of iemand volledig en duurzaam arbeidsongeschikt of gedeeltelijk arbeidsgeschikt is gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

In geschil is of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 10 februari 2020 heeft vastgesteld op 53,12%.

Allereerst dient de vraag te worden beantwoord of het door het Uwv uitgevoerde verzekeringsgeneeskundig onderzoek met de vereiste zorgvuldigheid is verricht.

Aan het medisch onderzoek dat aan het bestreden besluit 2 ten grondslag heeft gelegen kleeft dus een zorgvuldigheidsgebrek, zodat het bestreden besluit 2 is genomen in strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb. Er bestaat dan ook aanleiding om met toepassing van artikel 8:51d van de Awb het Uwv op te dragen een nader onderzoek in te stellen. Het Uwv dient nogmaals een medische beoordeling te doen, waarbij een psychisch en lichamelijk onderzoek (ook naar eventuele krukafhankelijkheid zowel binnenshuis als buitenhuis) dient plaats te vinden dat betrekking heeft op de datum in geding van 10 februari 2020. Daarbij moet tevens informatie worden ingewonnen bij de huisarts alsmede bij de behandelend specialist(en). Vervolgens dient vastgesteld te worden of er aanleiding is de belastbaarheid van appellant per 10 februari 2020 bij te stellen.