Centrale Raad van Beroep, 20-04-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:895, 20/733 WIA

Appellant heeft voor het laatst gewerkt bij werkgever als financieel adviseur voor 36 uur per week. Op 11 mei 2016 heeft appellant zich ziek gemeld vanwege cognitieve en fysieke klachten die zijn ontstaan na een auto-ongeval, waarbij appellant een whiplash trauma heeft opgelopen. Naar aanleiding van zijn aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft appellant op 23 maart 2018 het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Op verzoek van de verzekeringsarts heeft psychiater drs. B. Bouten van Psyon op 20 juni 2018 over appellant rapport uitgebracht. Daarnaast hebben psychiater/neuropsycholoog drs. I. Visser en neuropsycholoog I. de Nooij MSc van Psyon een neuropsychologisch onderzoek (NPO) verricht en op 20 juni 2018 rapport uitgebracht. De verzekeringsarts heeft op grond van deze bevindingen en eigen onderzoek vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die zij heeft neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 3 juli 2018. Appellant is beperkt geacht voor het bovennormale op de beoordelingspunten vasthouden van de aandacht en herinneren. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk. Hij heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend. Bij besluit van 12 juli 2018 heeft het Uwv aan appellant met ingang van 9 mei 2018 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet WIA toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 37,04%.

Werkgever heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 12 juli 2018. Werkgever kan zich met name niet verenigen met de vaststelling van het maatmaninkomen dat door de arbeidsdeskundige uitsluitend is gebaseerd op de maand april 2016. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft na heroverweging geconcludeerd dat het maatmaninkomen gebaseerd moet worden op het hele refertejaar en in zijn rapport van 3 december 2018 de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 34,51%. Appellant heeft op dit rapport gereageerd en aangevoerd dat de mate van zijn arbeidsongeschiktheid ten minste 35% is. Aan de berekening van het maatmaninkomen had uitsluitend het salaris van april 2016 ten grondslag moeten worden gelegd. Met ingang van die maand heeft hij immers een structurele salarisverhoging ontvangen, gebaseerd op zijn prestaties in het jaar 2015. Subsidiair heeft appellant aangevoerd dat hij zich meer beperkt acht dan in de FML is vastgelegd. Na onderzoek heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep in haar rapport van 16 januari 2019 geconcludeerd dat de beperkingen in de FML van 3 juli 2018 juist zijn vastgesteld.

Bij besluit van 24 januari 2019 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van werkgever gegrond verklaard onder verwijzing naar de rapporten van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep en de verzekeringsarts bezwaar en beroep. Gelet op artikel 7a van het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten (Schattingsbesluit) moet het maatmaninkomen berekend worden over de periode van één jaar. Er heeft geen functiewisseling plaatsgevonden. De mate van arbeidsongeschiktheid van appellant is in bezwaar berekend op minder dan 35% en daarom is ten onrechte aan appellant een WIAuitkering toegekend. Het Uwv heeft de WIA-uitkering ingetrokken met ingang van 9 mei 2019, het einde van de loongerelateerde periode.

De rechtbank heeft geen aanleiding om te twijfelen aan de zorgvuldigheid van de door de verzekeringsartsen uitgevoerde medische onderzoeken. De stelling van appellant dat een urenbeperking moet worden aangenomen, slaagt niet. De rechtbank volgt de motivering van de verzekeringsarts bezwaar en beroep dat geen van de indicaties van de standaard Verminderde arbeidsduur aan de orde is. De rechtbank heeft ook geen aanleiding gevonden voor twijfel aan de conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep dat, gezien het ontbreken van afwijkingen bij lichamelijk onderzoek alsmede de goede lichamelijke conditie van appellant en anders dan in het door appellant overgelegde rapport van 31 juli 2019 van medisch adviseur/verzekeringsarts M.M.F. Timmerhuis is verwoord, er geen reden is voor het aannemen van beperkingen in de rubrieken 4 Dynamische handelingen en 5 Statische houdingen. De rechtbank is voor de verdere beoordeling dan ook uitgegaan van de belastbaarheid die is vastgelegd in de FML van 3 juli 2018.

Dat het Uwv bij de primaire arbeidskundige beoordeling is uitgegaan van een onjuist gehanteerde referteperiode brengt volgens de rechtbank niet mee dat het Uwv deze fout in het kader van de volledige heroverweging in bezwaar op grond van artikel 7:11 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) niet zou mogen herstellen. Van schending van het rechtszekerheidsbeginsel is geen sprake. Uitgaande van de eerste arbeidsongeschiktheidsdag 11 mei 2016 heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep gelet op artikel 7a, eerste lid, van het Schattingsbesluit en artikel 1, aanhef en onder i, van het Schattingsbesluit in samenhang met artikel 13, eerste lid, van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen (Dagloonbesluit) het refertejaar terecht vastgesteld op de periode van 1 mei 2015 tot en met 30 april 2016. Er is geen aanleiding om het maatmaninkomen en de maatmanomvang voor onjuist te houden. Van een wisseling van de maatman is uit de stukken evenmin gebleken.

Uitgaande van de juistheid van de FML heeft de arbeidsdeskundige de geschiktheid van appellant voor de geselecteerde functies afdoende gemotiveerd. De rechtbank heeft geconcludeerd dat het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant terecht heeft vastgesteld op minder dan 35% en de WIA-uitkering terecht met ingang van 9 mei 2019 heeft ingetrokken.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het rechtszekerheidsbeginsel niet is geschonden. De primaire arbeidsdeskundige heeft gemotiveerd waarom juist in de specifieke situatie van appellant het salaris van april 2016 gebruikt moest worden als referteperiode voor de vaststelling van het maatmaninkomen. Ook heeft de structurele salarisverhoging per april 2016 geleid tot een functiewijziging. Door de wijze waarop appellant zijn functie uitvoerde, is aan hem een structurele salarisverhoging toegekend. Daarnaast is het niet de bedoeling van de regelgever geweest om de werknemer te benadelen met een referteperiode van een jaar, als deze niet representatief is. Dat is hier het geval omdat geen sprake is van een tijdelijke maar een structurele salarisverhoging vanaf april 2016. Toevalligerwijs is appellant uitgevallen door een doorgemaakt ongeval net een maand na de salarisverhoging. Met betrekking tot de medische beoordeling handhaaft appellant zijn standpunt dat ten onrechte niet het standpunt van zijn medisch adviseur/verzekeringsarts Timmerhuis over de beperkingen is gevolgd. De rechtbank heeft haar oordeel om het standpunt van de verzekeringsartsen van het Uwv te volgen onvoldoende gemotiveerd. Op basis van alle medische informatie in het geding is duidelijk dat de FML van 3 juli 2018 onvolledig en onjuist is.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

In geschil is of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 9 mei 2018 heeft vastgesteld op minder dan 35%.

Het oordeel van de rechtbank over de zorgvuldigheid van het verzekeringsgeneeskundig onderzoek en de overwegingen die de rechtbank tot dit oordeel hebben gebracht, worden onderschreven.

De rechtbank wordt ook gevolgd in haar oordeel over de juistheid van de vaststelling van de beperkingen, neergelegd in de FML van 3 juli 2018.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat artikel 7:11 van de Awb aan het Uwv de mogelijkheid biedt om een door een arbeidsdeskundige onjuist gehanteerde referteperiode in het kader van de volledige heroverweging in bezwaar te herstellen. Het is vaste rechtspraak van de Raad (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 28 augustus 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2964) dat het algemeen uitgangspunt is dat een volledige heroverweging in bezwaar kan leiden tot een verslechtering van de rechtspositie van een betrokkene, indien een bestuursorgaan als het Uwv ook zonder dat bezwaar zou zijn ingediend, hiertoe kan overgaan. Deze verslechtering kan in verband met het rechtszekerheidsbeginsel in beginsel eerst per toekomende datum worden geëffectueerd. Het bestreden besluit strookt met deze rechtspraak, omdat het Uwv gehouden is de uitkering te beëindigen, als de mate van arbeidsongeschikt minder dan 35% is, en het Uwv de uitkering eerst zal beëindigen bij einde van de voor appellant vastgestelde duur van de loongerelateerde WGA-uitkering, te weten 9 mei 2019.

Ook wordt de rechtbank gevolgd in haar oordeel dat uitgaande van de juistheid van de FML van 3 juli 2018 het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellant geschikt zijn.

Uit 4.2 tot en met 4.7 volgt dat de rechtbank met juistheid heeft geoordeeld dat het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant met ingang van 9 mei 2018 terecht heeft berekend op minder dan 35%. Het hoger beroep slaag niet. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.