Centrale Raad van Beroep, 13-04-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:852, 20/4099 WIA

1.1.

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als tramconducteur voor 36 uur per week bij het GVB in Amsterdam. Hij heeft zich op 30 maart 2017 ziek gemeld met psychische klachten. Met ingang van 1 juli 2017 is zijn dienstverband beëindigd. Appellant is in aanmerking gebracht voor ziekengeld op grond van de Ziektewet (ZW).

1.2.

In het kader van de Eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) is appellant op 12 juni 2018 onderzocht door een verzekeringsarts. De verzekeringsarts heeft na psychisch onderzoek geconcludeerd dat appellant vermoedelijk ongeschikt is tot het verrichten zijn arbeid vanwege onder meer beperkingen ten aanzien van conflicthantering. De verzekeringsarts heeft beperkingen vastgelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 12 juni 2018. De arbeidsdeskundige heeft op basis van deze FML onvoldoende functies kunnen duiden. Het Uwv heeft de ZW-uitkering van appellant voortgezet.

1.3.

2.1.

De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat het medisch onderzoek zorgvuldig is geweest. Het Uwv heeft naar het oordeel van de rechtbank de beperkingen die zijn opgenomen in de FML mogen vaststellen op basis van de reeds bekende informatie van (voormalig) behandelaars en de bevindingen van de artsen op grond van het onderzoek op het spreekuur. Dat de door artsen opgenomen beperkingen in de FML voor beoordeling van het recht op WIA-uitkering verschillen van de beperkingen zoals die in het kader van de EZWb in de FML waren opgenomen, heeft niet tot een ander oordeel geleid. In deze procedure ligt immers het bestreden besluit en de daaraan ten grondslag gelegde FML van 16 april 2019 ter beoordeling voor. Het betreft een nieuwe beoordeling van de klachten en beperkingen van appellant naar de datum in geding, 9 juli 2019. De FML is naar het oordeel van de rechtbank in overeenstemming met de klachten van appellant zoals hij deze gedurende het spreekuur bij de primaire arts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft beschreven. Het Uwv was daarom naar het oordeel van de rechtbank ook op deze grond niet gehouden informatie bij (voormalige) behandelaars van appellant op te vragen. De rechtbank heeft voorts geoordeeld dat appellant niet met medische informatie heeft onderbouwd dat op de in het rapport van Houberg Advies B.V. genoemde items van de FML meer beperkingen moeten worden aangenomen dan door de verzekeringsarts bezwaar en beroep zijn vastgesteld. De rechtbank heeft vastgesteld dat dit rapport is gebaseerd op dossierstudie en appellant niet is gezien voor medisch onderzoek. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien om te twijfelen aan de bevindingen en het medisch oordeel van de artsen van het Uwv.

2.2.

De rechtbank heeft verder geoordeeld dat appellant niet met medische informatie heeft onderbouwd waarom hij niet in staat zou zijn om een functie te vervullen waarin deadlines en productiepieken voorkomen. De FML bevat terecht geen beperkingen op dit item. Bij de selectie van de functies heeft de arbeidsdeskundige dan ook functies met deadlines en productiepieken voor appellant geschikt mogen achten.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat het in dit geding gaat om een aanvraagsituatie waarin de aanvrager de feiten en omstandigheden aannemelijk dient te maken die moeten leiden tot inwilliging van die aanvraag. Appellant heeft zich op het standpunt gesteld dat sprake is van onzorgvuldig onderzoek van de artsen. Het Uwv heeft verzuimd om informatie bij behandelaars op te vragen. Appellant is van mening dat zijn beperkingen zijn onderschat en heeft in dit verband gewezen op zijn slaapapneu. Ter ondersteuning van zijn standpunt heeft appellant verwezen naar het in beroep overgelegde rapport van de medisch adviseur J.A.M. Houberg. Appellant heeft onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 30 juni 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2226 verzocht om inschakeling van een onafhankelijke deskundige. Hij beschikt niet over de middelen om op eigen kosten een expertise te laten verrichten. Appellant heeft verder aangevoerd dat de geselecteerde functies niet passend zijn.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 9 juli 2019 heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht heeft geweigerd aan appellant een WIA-uitkering toe te kennen.

4.2.

Op grond van artikel 4:2, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) verschaft de aanvrager de gegevens en bescheiden die voor de beslissing op de aanvraag nodig zijn en waarover hij redelijkerwijs de beschikking kan krijgen. Op grond van de Wet WIA en de daarop gebaseerde regelgeving liggen het verzekeringsgeneeskundig en het arbeidskundig onderzoek naar aanleiding van een WIA-aanvraag evenwel volledig in handen van het Uwv. Dit betekent dat de resultaten van deze onderzoeken niet vallen onder de aanvraaggegevens, bedoeld in artikel 4:2, tweede lid, van de Awb, en dat het Uwv in zoverre de bewijslast draagt. De rechtbank heeft op zichzelf beschouwd dus ten onrechte overwogen dat het in geval van een WIA-aanvraag aan de aanvrager is om de feiten en omstandigheden aannemelijk te maken die moeten leiden tot inwilliging van die aanvraag. Daarmee is echter nog geen antwoord gegeven op de onder 4.1 geformuleerde vraag die het onderwerp van dit geschil vormt. Ter zake wordt het volgende overwogen.

4.3.

In zijn uitspraak van 30 juni 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:2226) heeft de Raad, gelet op het arrest Korošec, de uitgangspunten uiteengezet voor de toetsing door de bestuursrechter van de beoordeling door verzekeringsartsen van het Uwv. Dat leidt in dit geding tot het volgende.

4.4.

De rechtbank wordt ook gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellant geschikt zijn.

4.5.

De overwegingen 4.2 tot en met 4.4 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak, gezien het overwogene onder 4.2 met verbetering van de gronden, dient te worden bevestigd. Het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade moet daarom worden afgewezen.