Centrale Raad van Beroep, 07-04-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:815, 21/2011 AKW

1.1.

Appellant en de derde-partij hebben een affectieve relatie gehad. Uit deze relatie is op [geboortedatum kind] 2017 een dochter geboren: [naam kind] . De Svb heeft de kinderbijslag voor [naam kind] van meet af aan toegekend en uitbetaald aan de derde-partij. Appellant en de derde-partij hebben hun affectieve relatie in september 2019 verbroken.

1.2.

Bij formulier van 8 april 2020 heeft appellant de Svb verzocht om de kinderbijslag voor [naam kind] aan hem toe te kennen en uit te betalen.

1.3.

Bij besluit van 21 april 2020 heeft de Svb geweigerd om de kinderbijslag voor [naam kind] vanaf het tweede kwartaal van 2020 aan appellant toe te kennen en uit te betalen.

1.4.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant in hoofdzaak herhaald dat er volgens hem ten tijde van belang wel degelijk sprake was van co-ouderschap in de zin van artikel 10 van het Besluit uitvoering kinderbijslag (BUK). Ter onderbouwing van dit standpunt heeft appellant een door Jeugdbescherming Regio [regio] opgesteld gezinsplan van 16 januari 2020 (gezinsplan) overgelegd, waarin is vermeld dat appellant en de derde-partij een gelijke verdeling van zorgtaken zijn overeengekomen. Verder heeft appellant benadrukt dat hij veel kosten voor [naam kind] heeft gemaakt die hij zelf moest dragen.

3.2.

De Svb heeft verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen.

3.3.

De derde-partij heeft te kennen gegeven dat zij er niet mee instemt dat de Svb vanaf het tweede kwartaal van 2020 de helft (of een ander gedeelte) van de kinderbijslag voor [naam kind] alsnog aan appellant uitbetaalt. In dit verband heeft de derde-partij onder meer aangevoerd dat zij destijds luiers, voeding en kleding meegaf als [naam kind] naar appellant ging en dat zij kosten heeft vergoed die appellant heeft gemaakt in verband met zijn zorg voor [naam kind] .

4.1.

In geding is of de Svb terecht heeft geweigerd om aan appellant vanaf het tweede kwartaal van 2020 kinderbijslag uit te betalen.

4.2.

Verzekerden voor de AKW hebben recht op kinderbijslag voor kinderen jonger dan 18 jaar die tot hun huishouden behoren of door hen worden onderhouden. Veelal hebben kinderen twee voor de AKW verzekerde ouders en hebben de twee ouders over dezelfde tijdvakken recht op kinderbijslag voor dezelfde kinderen. Hun rechten op kinderbijslag lopen dan samen. Dit leidt niet tot een dubbel recht op uitbetaling van kinderbijslag. Op grond van de samenloopbepalingen die zijn opgenomen in de AKW en het BUK, wordt over hetzelfde tijdvak per kind slechts éénmaal kinderbijslag uitbetaald. Meestal moet de Svb de kinderbijslag volledig uitbetalen aan één van beide ouders. Soms is een gesplitste uitbetaling aan de orde.

4.3.

4.4.

5.1.

In hoger beroep is niet meer in geschil dat appellant en de derde-partij in het gezinsplan afspraken hebben gemaakt over een gelijke verdeling van de zorg voor [naam kind] . Deze afspraken, bezien in samenhang met de beschrijvingen die appellant en de derde-partij hebben gegeven van de feitelijke situatie, leiden tot de conclusie dat [naam kind] op de peildatum van het tweede kwartaal van 2020 zowel behoorde tot het huishouden van appellant als tot het huishouden van de derde-partij. De Raad onderkent dat er veel heeft gespeeld tussen appellant en de derde-partij waardoor de naleving van afspraken toen al onder druk stond. Dit heeft er evenwel niet toe geleid dat de – hoofdlijnen van de – destijds geldende zorgverdelingsafspraken ten tijde van belang al bestendig niet werden nageleefd. Dat [naam kind] vanaf 5 maart 2020 in de Basisregistratie Personen is ingeschreven op het adres van de derde-partij, doet hieraan niet af.

5.2.

Anders dan appellant heeft aangevoerd was er op de peildatum van het tweede kwartaal van 2020 echter geen sprake van co-ouderschap in de zin van artikel 10, eerste lid, van het BUK. Appellant heeft verwezen naar het gezinsplan, maar hierin is niets opgenomen over het onderhoud van [naam kind] . Dit plan kan in de omstandigheden van dit geval, mede gelet op de onder 3.3 weergegeven stellingen van de derde-partij die door appellant niet zijn weersproken, ook niet worden beschouwd als een impliciete afspraak dat partijen de kosten voor [naam kind] gelijkelijk zullen verdelen. Het gezinsplan is dan ook niet een overeenkomst die ertoe strekt dat partijen [naam kind] in overwegend gelijke mate zullen verzorgen én onderhouden.

5.3

Nu [naam kind] op de peildatum van het tweede kwartaal van 2020 behoorde tot het huishouden van zowel appellant als de derde-partij maar er geen sprake was van coouderschap in de zin van artikel 10 van het BUK is, zoals onder 4.3 is overwogen, voor de vraag aan wie de kinderbijslag wordt betaald bepalend wie de hoogste bijdrage in het onderhoud van dit kind levert. Hoewel dat op zijn weg had gelegen en daarvoor voldoende gelegenheid is geweest, heeft appellant geen stukken in het geding gebracht waaruit kan worden afgeleid dat hij ten tijde van belang een hogere bijdrage leverde in het onderhoud van [naam kind] dan de derde-partij. De Svb heeft dan ook op goede gronden de kinderbijslag voor [naam kind] over het tweede kwartaal van 2020, net als voordien, uitbetaald aan de derde-partij, en terecht de aanvraag van appellant afgewezen.

6. Op grond van wat onder 4.1 tot en met 5.3 is overwogen is de Raad, evenals de rechtbank, van oordeel dat het besluit om de kinderbijslag voor [naam kind] vanaf het tweede kwartaal van 2020 niet geheel of gedeeltelijk aan appellant uit te betalen stand houdt. Dit betekent dat het hoger beroep van appellant niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.