Centrale Raad van Beroep, 23-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:703, 20/1645 WAO

Appellant heeft beroep ingesteld tegen bestreden besluit 1 en bestreden besluit 2. Tijdens de beroepsprocedure heeft het Uwv op 27 augustus 2019 een gewijzigde beslissing op bezwaar (bestreden besluit 3) genomen. In deze beslissing zijn de bezwaren van appellant tegen de besluiten van 23 augustus 2018 en 7 september 2018 alsnog gegrond verklaard en is zijn WAO-uitkering verhoogd per 20 maart 2015, zijnde 104 weken na de toename van zijn arbeidsongeschiktheid per 22 maart 2013. Omdat het gezinsinkomen van appellant vanaf 20 maart 2015 meer bedraagt dan het sociaal minimum, heeft hij vanaf die datum geen recht meer op toeslag. Over de periode van 20 maart 2015 tot 23 januari 2016 moet nog een verrekening plaatsvinden van de onverschuldigd betaalde toeslag met de na te betalen WAOuitkering. Dit leidt tot een nabetaling aan appellant van bruto € 5.260,40 exclusief vakantietoeslag.

De rechtbank heeft bestreden besluit 3 met toepassing van artikel 6:19 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bij de beoordeling betrokken. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen bestreden besluit 1 en bestreden besluit 2 niet-ontvankelijk verklaard, omdat het Uwv deze besluiten niet langer handhaaft en appellant daarom geen belang meer heeft bij een inhoudelijke beoordeling van zijn beroep hiertegen. Het beroep tegen bestreden besluit 3 heeft de rechtbank ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank – voor zover hier van belang – overwogen dat de te veel betaalde toeslag terecht van appellant is teruggevorderd en dat het Uwv bevoegd was om deze vordering te verrekenen met de na te betalen WAO-uitkering. De wettelijke grondslag voor verrekening is gelegen in artikel 20a, tweede lid, in combinatie met artikel 14g van de TW. De rechtbank heeft voor dit oordeel steun gevonden in de uitspraak van de Raad van 24 november 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:4171.

Appellant heeft zich in hoger beroep gericht tegen het oordeel van de rechtbank over bestreden besluit 3, voor zover dit betrekking heeft op de bevoegdheid van het Uwv om de terugvordering van te veel betaalde toeslag te verrekenen met de nabetaling van WAOuitkering. Hij heeft aangevoerd dat sinds de invoering van de vierde tranche van de Awb verrekening van bestuursrechtelijke geldschulden op grond van artikel 4:93 van de Awb slechts geschiedt voor zover in de bevoegdheid daartoe bij wettelijk voorschrift is voorzien. In de WAO en TW is een dergelijke bevoegdheid volgens appellant niet gegeven. Ter onderbouwing van dit standpunt heeft hij verwezen naar de uitspraak van de Raad van 20 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1595. Het door de rechtbank genoemde artikel 14g van de TW heeft uitsluitend betrekking op het verrekenen van een bestuurlijke boete, hetgeen hier niet aan de orde is. Ook uit de uitspraak van de Raad van 24 november 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:4171, blijkt volgens appellant niet dat een wettelijke grondslag bestaat voor het verrekenen van onverschuldigd betaalde toeslag met een WAO-uitkering. Deze uitspraak gaat immers uitsluitend over verrekening met een vordering van een betrokkene op het Uwv in de vorm van een kostenvergoeding. Appellant heeft de Raad verzocht om het Uwv te veroordelen tot vergoeding van schade in de vorm van de wettelijke rente.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

In artikel 4:93, eerste lid, van de Awb is bepaald dat verrekening van een geldschuld met een bestaande vordering slechts geschiedt voor zover in de bevoegdheid daartoe bij wettelijk voorschrift is voorzien.

Artikel 14g, eerste lid, van de TW bepaalt dat het Uwv de bestuurlijke boete en – sinds 1 januari 2017 – een eerdere bestuurlijke boete wegens eenzelfde gedraging als bedoeld in artikel 14a, vijfde lid van de TW verrekent met een toeslag op grond van deze wet, een uitkering op grond van de Werkloosheidswet, de Ziektewet, de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen, de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering, de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen, de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten, de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening militairen, de Wet inkomensvoorziening oudere werklozen of de Wet arbeid en zorg, die degene aan wie de bestuurlijke boete is opgelegd ontvangt. In het tweede lid van artikel 14g van de TW is bepaald dat het Uwv, onverminderd het eerste lid, de bestuurlijke boete kan verrekenen met een vordering

Artikel 20a van de TW luidt als volgt:

1. Het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen kan de onverschuldigd betaalde toeslag, bedoeld in artikel 20, eerste lid, invorderen bij dwangbevel.

2. Artikel 14g is van overeenkomstige toepassing, met dien verstande dat indien het gemiddeld inkomen van de belanghebbende gedurende drie jaar de beslagvrije voet bedoeld in de artikelen 475c tot en met 475e van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering – tot en met 31 december 2020 werd hier verwezen naar de artikelen 475c en d van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering – niet te boven is gegaan, het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen de aflossingsbedragen lager vaststelt.

De vraag die partijen in hoger beroep verdeeld houdt, is of in artikel 14g in samenhang met artikel 20a van de TW is voorzien in een wettelijke grondslag, als bedoeld in artikel 4:93, eerste lid, van de Awb, voor het verrekenen van een vordering wegens onverschuldigd betaalde toeslag met een nabetaling van WAO-uitkering. Anders dan in zijn uitspraak van 20 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1595, waarnaar appellant heeft verwezen, is de Raad thans (en in lijn met de uitspraak van 3 augustus 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2941) van oordeel dat deze vraag bevestigend moet worden beantwoord. Daartoe wordt als volgt overwogen.

Uit 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal, voor zover in hoger beroep aangevochten, worden bevestigd. Bij deze uitkomst wordt het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade in de vorm van de wettelijke rente afgewezen.