Centrale Raad van Beroep, 29-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:696, 20/2661 PW

Appellant ontving in de periode waar het hier om gaat, sinds 15 maart 2018, bijstand van het college op grond van de Participatiewet (PW). Voor hem golden de arbeids- en re-integratieverplichtingen als bedoeld in artikel 9 en 18, vierde lid, van de PW.

Appellant heeft een intensief maar niet geslaagd traject gevolgd om hem te bemiddelen naar betaald werk, onder begeleiding van de aan hem toegewezen werkconsulent van de gemeente Gouda . Deze heeft hem daarna aangemeld voor de training “Aanzet” bij het Werk- en Ontwikkelingscentrum van de gemeente Gouda (centrum). Een werkmakelaar van het centrum heeft appellant tijdens deze training aangemeld bij [uitzendbureau] voor een vacature als productiemedewerker bij een kaasbedrijf. Op 30 augustus 2018 heeft een sollicitatiegesprek plaatsgevonden tussen appellant, de werkmakelaar en een senior consultant van het uitzendbureau.

De werkconsulent heeft over het verloop van het sollicitatiegesprek op 19 oktober 2018 een rapportage opgesteld. Hierin staat het volgende.

Bij besluit van 19 oktober 2018 heeft het college de bijstand van appellant bij wijze van maatregel met ingang van 1 november 2018 voor de duur van een maand verlaagd met 100%. Dat besluit berust op het standpunt dat appellant zich verwijtbaar niet heeft gehouden aan de wettelijke verplichting om algemeen geaccepteerde arbeid te aanvaarden. Tegen dit besluit heeft appellant bezwaar gemaakt.

De gemachtigde van het college in bezwaar, beroep en hoger beroep (gemachtigde) heeft in de bezwaarfase gesproken met de consultant op 6 december 2018 en met de werkmakelaar op 20 maart 2019.

Bij besluit van 23 mei 2019 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar ongegrond verklaard en het besluit van 19 oktober 2018 gehandhaafd onder wijziging van de grondslag daarvan. Aan het bestreden besluit ligt ten grondslag dat appellant zich verwijtbaar niet heeft gehouden aan de wettelijke verplichting om het naar vermogen verkrijgen van algemeen geaccepteerde arbeid niet te belemmeren door gedrag. Het college heeft daarbij toepassing gegeven aan artikel 18, vierde lid, aanhef en onder g, van de PW en de Afstemmingsverordening Participatiewet, IOAW en IOAZ Gouda 2017 (Verordening).

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Het college verlaagt bij wijze van maatregel op grond van artikel 18, vierde lid, aanhef en onder g, van de PW de bijstand overeenkomstig, voor zover hier van belang, het vijfde lid, als de belanghebbende niet de verplichting nakomt om het naar vermogen verkrijgen, aanvaarden of het behouden van algemeen geaccepteerde arbeid niet te belemmeren door gedrag.

Het opleggen van een maatregel is een voor de belanghebbende belastend besluit. Daarom rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor het opleggen van een maatregel is voldaan in beginsel op de bijstandverlenende instantie. Dit betekent dat de bijstandverlenende instantie, hier het college, de nodige kennis over de relevante feiten moet verzamelen.

Het college heeft ter zitting uitgelegd dat hij voor de feitelijke grondslag van de maatregel hoofdzakelijk is uitgegaan van de inhoud van de onder 1.5.1 en 1.5.2 weergegeven emailberichten. Het college heeft op basis hiervan geconcludeerd dat appellant door zijn gedrag het verkrijgen van algemeen geaccepteerde arbeid heeft belemmerd.

Appellant heeft aangevoerd dat hij zich niet in strijd met zijn re-integratieverplichtingen heeft gedragen. Hij heeft ter zitting zijn standpunt desgevraagd nader toegelicht. Hij bestrijdt dat hij tijdens het gesprek op 30 augustus 2018 de aangeboden functie heeft geweigerd of door zijn gedrag het verkrijgen van algemeen geaccepteerde arbeid heeft belemmerd. Tijdens het sollicitatiegesprek heeft hij desgevraagd aangegeven weinig affiniteit te hebben met de functie van productiemedewerker in het kaasbedrijf, maar hij heeft daaraan toegevoegd dat hij desondanks beschikbaar was om de functie te vervullen, omdat het een kans was om betaald werk te verrichten.

Dat appellant een hem aangeboden functie zou hebben geweigerd ligt niet meer aan de opgelegde maatregel ten grondslag. Wat appellant daarover heeft aangevoerd hoeft daarom niet te worden besproken.

Hier ligt de vraag voor of het college aannemelijk heeft gemaakt dat appellant zich heeft gedragen in strijd met zijn verplichting om het naar vermogen verkrijgen, aanvaarden of het behouden van algemeen geaccepteerde arbeid niet te belemmeren door gedrag. Deze vraag wordt ontkennend beantwoord.

Het college heeft desgevraagd ter zitting laten weten, dat hij, uitgaande van de weergave van appellant van de feiten, hem niet zou hebben verweten dat hij door zijn gedrag het verkrijgen van algemeen geaccepteerde arbeid had belemmerd.

Omdat het college niet aannemelijk heeft gemaakt dat appellant door zijn gedrag het verkrijgen van algemeen geaccepteerde arbeid heeft belemmerd, was hij niet bevoegd om de maatregel op te leggen. Het bestreden besluit kan niet in stand blijven wegens het ontbreken van een deugdelijke onderbouwing.

De rechtbank heeft dit niet onderkend. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht. De Raad ziet aanleiding om zelf in de zaak te voorzien door het besluit van 19 oktober 2018 te herroepen.