Centrale Raad van Beroep, 17-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:669, 20/3212 WW

Appellant is van 1 januari 1980 tot 1 juli 2002 werkzaam geweest bij [Naam B.V. 1] ( [Naam B.V. 1] ). Van 1 juli 2002 tot 31 december 2018 is appellant werkzaam geweest bij [Naam B.V. 2] B.V. ( [Naam B.V. 2] ), eerst voor 36 uur per week en vanaf 1 januari 2015 voor 20 uur per week. Via [Naam B.V. 1] heeft appellant pensioen opgebouwd bij [Naam N.V. 1] N.V. ( [Naam N.V. 1] ). Via [Naam B.V. 2] heeft appellant pensioen opgebouwd bij [Naam N.V. 2] N.V. ( [Naam N.V. 2] ). In de eerste helft van 2018 heeft appellant het bij [Naam N.V. 2] opgebouwde pensioenkapitaal ondergebracht bij [Naam N.V. 1] . Vanaf 1 juni 2018 ontving appellant een prepensioen van [Naam N.V. 1] ter hoogte van € 998,51 bruto per maand. Het dienstverband met [Naam B.V. 2] is op 31 december 2018 beëindigd door middel van een vaststellingsovereenkomst.

Bij besluit van 31 december 2018 heeft het Uwv appellant een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) toegekend vanaf 1 januari 2019. De einddatum is daarbij bepaald op 31 januari 2021.

Appellant heeft door middel van een inkomstenopgaveformulier op 1 februari 2019 aan het Uwv gemeld dat hij in januari 2019 een bedrag ter hoogte van € 998,51 aan ouderdomspensioen heeft ontvangen van [Naam N.V. 1] .

Bij besluit van 14 januari 2019 heeft het Uwv het bedrag van het prepensioen vanaf 1 januari 2019 in mindering gebracht op de WW-uitkering van appellant. Het tegen het besluit van 14 januari 2019 gemaakte bezwaar is bij beslissing op bezwaar van 11 juni 2019 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Het Uwv heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat het prepensioen volgens de hoofdregel van artikel 3:5, vierde lid, aanhef en onder a, van het Algemeen inkomensbesluit socialezekerheidswetten (AIB) volledig in mindering moet worden gebracht op de WW-uitkering. Appellant valt niet onder de uitzonderingssituatie van artikel 3:5 van het AIB, omdat het prepensioen wordt ontvangen uit een eerdere dienstbetrekking dan waaruit het WW-recht is ontstaan.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat zijn prepensioen niet in mindering mag worden gebracht op zijn WW-uitkering, omdat de uitzonderingssituatie van artikel 3:5, vijfde lid, van het AIB zich voordoet. Appellant heeft zijn pensioengelden samengevoegd om te komen tot één pensioenuitvoerder bij zijn laatste werkgever. Appellant heeft zijn arbeidsuren bij zijn laatste werkgever [Naam B.V. 2] teruggebracht van 36 uur per week naar 20 uur per week. Voor deze teruggang in arbeidsuren heeft appellant geen WW-uitkering aangevraagd, maar op 1 juni 2018 zijn prepensioenuitkering laten ingaan. Subsidiair heeft appellant zich op het standpunt gesteld dat het deel van zijn pensioenuitkering, dat is opgebouwd bij zijn laatste werkgever [Naam B.V. 2] , niet in mindering mag worden gebracht op zijn WW-uitkering. Appellant heeft op verzoek van de Raad nadere informatie over zijn prepensioen overgelegd.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Het Uwv heeft zich op het standpunt gesteld dat in de WW als hoofdregel geldt dat ouderdomspensioen (waaronder deeltijd- en prepensioen) volledig wordt verrekend met de WW-uitkering. Het prepensioen wordt alleen dan niet tot inkomen gerekend wanneer het prepensioen ontvangen werd vóór het intreden van de werkloosheid en samenhangt met een eerder verlies van arbeidsuren. Bovendien is deze uitzondering alleen van toepassing als het prepensioen samenhangt met dezelfde (resterende) dienstbetrekking als waaruit de werknemer werkloos is geworden. In het geval van appellant is, gezien het tijdverloop tussen het verlies aan arbeidsuren op 1 januari 2015 en het ingaan van het prepensioen op 1 juni 2018, geen sprake van samenhang tussen het verlies van arbeidsuren en de ingang van het prepensioen. Verder is door het samenvoegen van de pensioenpolissen geen sprake meer van een pensioen dat samenhangt met het dienstverband waaruit appellant werkloos is geworden.

Het prepensioen dat appellant vanaf 1 juni 2018 maandelijks ontving is een uitkering als bedoeld in artikel 3:5, vierde lid, aanhef en onder a, van het AIB. Deze uitkering ontving appellant al voordat hij werkloos werd. Hij voldeed dus aan de eerste in artikel 3:5, vijfde lid, van het AIB gestelde voorwaarde.

De vraag die daarom moet worden beantwoord is of het prepensioen van appellant voldoet aan de tweede voorwaarde van artikel 3:5, vijfde lid, van het AIB, dat de uitkering die hij ontving samenhangt met een eerder verlies van arbeidsuren.

Uit de door appellant verstrekte informatie is gebleken dat de waarde van de bij [Naam B.V. 1] opgebouwde pensioenaanspraak geheel is overgedragen aan [Naam N.V. 1] , de pensioenverzekeraar van [Naam B.V. 2] , en is gevoegd bij de pensioenaanspraken die appellant bij [Naam B.V. 2] heeft opgebouwd. Nadat appellant zijn dienstverband bij [Naam B.V. 2] geleidelijk had teruggebracht van 36 uur naar 20 uur per week is het prepensioen van appellant door [Naam N.V. 1] vastgesteld en tot uitkering gekomen. Gelet hierop is ook voldaan aan de tweede in artikel 3:5, vijfde lid, gestelde voorwaarde dat het prepensioen samenhangt met het eerdere verlies van arbeidsuren. Dat het verlies aan arbeidsuren tot 20 uren per week vanaf 1 januari 2015 heeft plaatsgevonden en het prepensioen pas per 1 juni 2018 ingegaan is, gelet op de tekst van artikel 3:5, vijfde lid, van het AIB of de nota van toelichting bij dat artikellid, geen reden om hierover anders te oordelen. Met het verlies aan arbeidsuren, ontstaan in de dienstbetrekking waaruit het WW-recht van appellant is ontstaan, gevolgd door toekenning van prepensioen na waardeoverdracht en pensioenopbouw bij [Naam N.V. 1] tijdens die laatste dienstbetrekking, is de in dit artikellid bedoelde samenhang al gegeven. Hoe dit uit zijn dienstbetrekkingen voortvloeiende prepensioen is opgebouwd is, anders dan het Uwv heeft gesteld, voor de beoordeling van de vraag naar de samenhang met een eerder verlies van arbeidsuren geen relevant gegeven.

Uit 4.2 tot en met 4.4. volgt dat de vraag of aan de in artikel 3:5, vijfde lid, van het AIB gestelde voorwaarden is voldaan, bevestigend moet worden beantwoord.

Appellant heeft ter zitting verzocht om vergoeding van schade in de vorm van wettelijke rente. Het verzoek van appellant om een veroordeling tot het vergoeden van schade in de vorm van wettelijke rente over de WW-uitkering die alsnog zal worden nabetaald over de periode van 1 januari 2019 tot en met 31 januari 2021, komt voor toewijzing in aanmerking. De wettelijke rente moet worden berekend overeenkomstig de uitspraak van de Raad van 25 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV1958.