Centrale Raad van Beroep, 10-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:578, 19/3534 WAJONG

Aan appellant is met ingang van [datum] 2007 een uitkering op grond van de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong) toegekend. Daarbij is de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 80 tot 100%. Appellant heeft sindsdien in verschillende periodes inkomsten uit arbeid ontvangen, die op de Wajong-uitkering in mindering zijn gebracht.

Met ingang van 13 februari 2017 is appellant bij [naam B.V.] B.V. in dienst getreden in de functie van productiemedewerker voor 25 uur per week. Om die reden is vanaf 1 februari 2017 de Wajong-uitkering als voorschot uitbetaald. Over de periode van 1 februari tot en met 30 april 2017 en 1 mei tot en met 31 juli 2017 is vastgesteld dat het voorschot even hoog is als de uitkering waarop appellant recht heeft. Met ingang van 13 oktober 2017 heeft appellant zijn arbeidsovereenkomst bij [naam B.V.] B.V. uitgebreid tot 32 uur per week. Appellant heeft het Uwv hierover geïnformeerd. Bij besluit van 22 november 2017 heeft het Uwv vastgesteld dat het voorschot over de periode van 1 augustus 2017 tot en met 31 oktober 2017 even hoog is als de uitkering waarop appellant recht heeft. Daarbij heeft het Uwv meegedeeld dat uiterlijk in de maand mei/juni de uitkering over de periode van 1 november 2017 tot en met 30 april 2018 defintief zal worden vastgesteld. Als het voorschot lager is dan de uitkering dan zal appellant een nabetaling krijgen. Als het voorschot te hoog was, moet appellant een bedrag terugbetalen.

Bij besluit van 21 juni 2018 heeft het Uwv de Wajong-uitkering van appellant over de periode van 1 november 2017 tot en met 30 april 2018 definitief berekend. Het voorschot dat appellant heeft ontvangen is hoger dan de uitkering waarop hij recht heeft. In totaal heeft appellant € 1.595,12 bruto teveel voorschot op zijn uitkering ontvangen, welk bedrag van appellant wordt teruggevorderd. Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

Appellant heeft in hoger beroep herhaald dat het Uwv ernstig te kort is geschoten in zijn informatievoorziening. Ten onrechte heeft het Uwv er niet op gewezen dat de systematiek van de verrekening in de Wajong rigide is en dat met een kleine extra verdienste er fors gekort wordt op de uitkering, met terugvordering tot gevolg. Het Uwv was tijdig op de hoogte gesteld van de urenuitbreiding en had terstond na ontvangst van de mededeling over de urenuitbreiding appellant over de gevolgen moeten informeren en de bevoorschotting moeten aanpassen. Verder was er voldoende grond om de terugvordering te matigen, onder meer omdat hem geen blaam treft voor de ontstane situatie.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Niet in geschil is dat het Uwv toepassing heeft gegeven aan artikel 3:48 van de Wajong en artikel 10a van het Schattingsbesluit, zoals deze bepalingen luiden met ingang van 1 juli 2015. Ook is niet in geschil dat de (inkomens)gegevens van de Belastingdienst en de polisadministratie juist zijn en dat uitgaande van deze inkomensgegevens het Uwv de (fictieve) mate van arbeidsongeschiktheid over de periode van 1 november 2017 tot en met 30 april 2018 terecht heeft vastgesteld op 65 tot 80%. Evenmin is de hoogte van het terugvorderingsbedrag in geschil. Ter zitting is vastgesteld dat met name in geschil is dat het Uwv volgens appellant te kort is geschoten in zijn informatieplicht over de systematiek van verrekening van inkomsten met de Wajong-uitkering. Ook is het Uwv volgens appellant tekort geschoten in zijn zorgplicht nu de uitbreiding van 25 naar 32 uren tijdig is meegedeeld, maar het Uwv de bevoorschotting niet heeft aangepast en meer dan acht maanden heeft gewacht met het definitief vaststellen van het recht op uitkering.

De Raad stelt voorop dat nu de werking van artikel 3:48 van de Wajong en artikel 10a van het Schattingsbesluit in dit geval ongunstige gevolgen heeft voor appellant, dit niet de mogelijkheid biedt om de met betrekking tot de in de periode hier in geding uitbetaalde loonbedragen niet of op een andere wijze te verrekenen. Het beroep dat appellant heeft gedaan op het hem via de media bekend geworden besluit van het Uwv van september 2021 om van bepaalde doelgroepen die dubbel betaalde uitkering hadden ontvangen, deze niet te verrekenen of terug te vorderen faalt. Het Uwv heeft in zijn reactie van 25 november 2021 op juiste gronden uiteengezet dat het bij dat besluit ging om een specifieke doelgroep met voorschotten op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), waarbij toepassing is gegeven aan buitenwettelijk begunstigend beleid. Dat beleid is niet ook op appellant van toepassing, omdat zich ten aanzien van appellant geen vergelijkbare feiten als bij de betreffende WIA-doelgroep hebben voorgedaan.

Ook de beroepsgronden dat het Uwv te kort is geschoten in zijn informatie- en zorgplicht slagen niet. Het Uwv heeft er bij het bestreden besluit terecht op gewezen dat appellant in elk geval vanaf 2008 bekend is met informatievoorziening over uitkeringen en voorschotten op grond van de Wajong en de systematiek met betrekking tot het verlagen van uitkering en voorschotten over een periode dat appellant ook looninkomsten ontvangt. Blijkens de stukken heeft appellant in de loop der jaren wijzigingen in zijn situatie via de wijzigingsformulieren doorgegeven en zijn hem hierover meerdere beslissingen uitgereikt. Ook is hij geconfronteerd geweest met terugvordering welke daaruit voortvloeide, omdat de uitkering eerst achteraf naar aanleiding van de feitelijke verdiensten wordt berekend. Niet valt in te zien waarom appellant of zijn belangenbehartiger zich niet tot het Uwv had kunnen wenden om te informeren welke de gevolgen zijn van een – niet geringe – uitbreiding van uren van 25 naar 32 per week met ingang van 13 oktober 2017 voor het recht op of de hoogte van zijn Wajong-uitkering vanaf 1 november 2017. Omdat appellant wist dan wel redelijkerwijs kon weten dat een dergelijke uitbreiding van uren van invloed is op de hoogte van de uitkering, had hij om aanpassing van het maandelijkse voorschot kunnen verzoeken te meer omdat het bedrag aan voorschot ondanks de uitbreiding van uren met ingang van 1 november 2017 ongewijzigd was gebleven. Het Uwv heeft in de brief van 25 november 2021 vermeld dat de inzending door appellant van de gewijzigde arbeidsovereenkomst met de uitbreiding van de uren in het najaar van 2017 als bijlage bij een aanvraag voor een jobcoach was gedaan. Dat is niet als melding van wijziging in het kader van de bevoorschotting aan te merken waarop het Uwv aanstonds had moeten reageren. De omstandigheid dat het besluit tot definitieve vaststelling van de uitkering eerst acht maanden na toezending van de arbeidsovereenkomst, waarin de urenuitbreiding is vermeld, is genomen maakt het oordeel niet anders. Bij het in 1.2 genoemde besluit van 22 november 2017 had het Uwv aangekondigd dat uiterlijk in de maand mei/juni (2018) de uitkering over de periode van 1 november 2017 tot en met 30 april 2018 defintief zal worden vastgesteld, zodat appellant er bekend mee was dat anders dan bij eerdere vaststellingen het recht op uitkering over een half jaar zou worden berekend.

Uit het voorgaande volgt dat het Uwv een bedrag van € 1.595,12 aan uitkering onverschuldigd aan appellant heeft betaald. Het Uwv is verplicht dit bedrag terug te vorderen. Het oordeel van de rechtbank dat geen sprake is van dringende redenen om van terugvordering af te zien, wordt onderschreven.

Gelet op wat is overwogen in 4.2 tot en met 4.5 slaagt het hoger beroep niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.