Centrale Raad van Beroep, 01-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:478, 21/2422 PW

1.1.

Bij besluit van 11 november 2020 heeft het college de bijstand van appellant op grond van artikel 54, vierde lid, van de Participatiewet (PW) ingetrokken met ingang van 3 november 2020. Bij afzonderlijk besluit van 11 november 2020 heeft het college de bijstand ingetrokken over de periode van 1 juli 2020 tot en met 30 september 2020 en de kosten van bijstand over deze periode tot een bedrag van € 2.909,14 van appellant teruggevorderd. Appellant heeft tegen deze besluiten bezwaarschriften ingediend.

1.2.

Bij besluit van 4 januari 2021 heeft het college de openstaande vordering verhoogd (gebruteerd) met de afgedragen premies en belastingen tot een bedrag van € 1.694,44. Appellant heeft tegen dit besluit een bezwaarschrift ingediend.

1.3.

Bij besluit van 3 februari 2021 (bestreden besluit) heeft het college de bezwaren gegrond verklaard, de besluiten van 11 november 2020 en 4 januari 2021 herroepen en beslist dat appellant met ingang van 3 november 2020 recht heeft op bijstand. Tevens heeft het college de kosten van bezwaar vergoed tot een bedrag van € 534,-. Het college is daarbij ervan uitgegaan dat twee bezwaarschriften zijn ingediend en dat deze moeten worden gezien als één zaak in de zin van artikel 3, eerste lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb). De bezwaarschriften zijn volgens het college (nagenoeg) gelijktijdig behandeld en de werkzaamheden van de rechtsbijstandverlener waren in elk van die zaken nagenoeg identiek.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Ingevolge artikel 3, tweede lid, van het Bpb, zoals dat sinds 1 januari 2015 luidt, zijn samenhangende zaken door een of meer belanghebbenden gemaakte bezwaren of ingestelde beroepen die door het bestuursorgaan of de bestuursrechter gelijktijdig of nagenoeg gelijktijdig zijn behandeld, en waarin rechtsbijstand is verleend door dezelfde persoon en van wie de werkzaamheden in elk van de zaken nagenoeg identiek konden zijn.

4.2.

In hoger beroep is vast komen te staan dat appellant niet twee maar drie bezwaarschriften heeft ingediend. Appellant heeft namelijk tegen de brutering afzonderlijk bezwaar gemaakt door indiening van een – derde – bezwaarschrift.

4.3.

Op grond van de inhoud van de twee tegen de besluiten tot intrekking ingediende bezwaarschriften moet worden geoordeeld dat de werkzaamheden van de gemachtigde van appellant nagenoeg identiek konden zijn, zodat in zoverre sprake is van samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3, tweede lid, van het Bpb. Daarvoor is, anders dan appellant met de voorgedragen gronden voorstaat, niet vereist dat die bezwaren zijn behandeld op een hoorzitting van het bestuursorgaan. Vergelijk het arrest van de Hoge Raad van 17 maart 2017, ECLI:NL:HR:2017:439 en de uitspraak van 2 oktober 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3166. Met het derde bezwaarschrift heeft appellant de brutering en de hoogte daarvan bestreden met zelfstandige gronden. Van nagenoeg identieke werkzaamheden is in dit geval dan ook geen sprake. Hieruit volgt dat de drie bezwaarschriften niet als samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3, tweede lid, van het Bpb kunnen worden aangemerkt.

4.4.

Uit 4.2 en 4.3 volgt dat het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren, het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met het Bpb voor zover het de hoogte van de bezwaarkostenvergoeding betreft en bepalen dat het college alsnog dient te worden veroordeeld in de kosten van bezwaar, die worden vastgesteld op € 1.082,- (tweemaal € 541,-).