Centrale Raad van Beroep, 17-11-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2890, 19/5379 ZW

1.1.

Appellante heeft zich, vanuit de situatie dat zij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) ontving, op 5 september 2014 ziek gemeld met schouderklachten links. Daarnaast heeft appellante last van duizeligheidsklachten. Het Uwv heeft appellante een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend.

1.2.

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsgeneeskundig onderzoek en een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Vastgesteld is dat appellante niet meer geschikt is voor het verrichten van haar arbeid als fitnessinstructeur, maar wel tot het vervullen van diverse andere functies. Hiermee kan appellante meer dan 65% verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd. Bij beslissing op bezwaar van 3 februari 2016 is de ZW-uitkering van appellante per 21 februari 2016 beëindigd. Dit besluit is in rechte onaantastbaar geworden bij uitspraak van 19 juli 2016 van de rechtbank Overijssel, 16/759.

1.3.

Het Uwv heeft appellante aansluitend in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering. Vanuit deze situatie heeft appellante zich op 12 december 2016 opnieuw ziek gemeld wegens duizeligheidsklachten en depressieve klachten. Nadat de WW-uitkering dertien weken is doorbetaald, heeft het Uwv appellante per 13 maart 2017 een ZW-uitkering toegekend. In het kader van een herbeoordeling heeft appellante op 14 februari 2017 het spreekuur bezocht van een arts van het Uwv. Deze arts heeft een neurologische expertise laten verrichten. Uit het rapport van 2 augustus 2017 komt naar voren dat de neuroloog geen neurologische oorzaak heeft gevonden voor de duizeligheidsklachten van appellante. De arts van het Uwv heeft appellante vervolgens nogmaals op het spreekuur gezien en geconcludeerd dat bij appellante geen sprake is van toegenomen arbeidsongeschiktheid. Appellante is onveranderd geschikt voor de in het kader van de EZWb geselecteerde functies. Bij besluit van 15 augustus 2017 heeft het Uwv besloten dat appellante per 17 augustus 2017 geen recht meer heeft op een ZWuitkering. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij beslissing op bezwaar van 8 december 2017 ongegrond verklaard. Het hiertegen door appellante ingestelde beroep is bij uitspraak van 27 november 2018 van de rechtbank Overijssel, 18/225, gegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat uit de informatie van de revalidatiearts blijkt dat appellante als gevolg van jarenlange klachten van duizeligheid en depressie inmiddels uitgeput is geraakt. Gelet hierop is de rechtbank er niet van overtuigd dat appellante in staat moet worden geacht om alle in het kader van de EZWb geselecteerde functies in volle omvang, variërend van 24 tot 38 uur per week, te verrichten. Aangezien de rechtbank het voorstelbaar acht dat het Uwv wel kan onderbouwen dat appellante geschikt is voor één van de geselecteerde functies, heeft de rechtbank geen aanleiding gezien om zelf in de zaak te voorzien. De rechtbank heeft de beslissing op bezwaar van 8 december 2017 vernietigd en het Uwv opdracht gegeven een nieuw besluit te nemen op het bezwaar van appellante tegen het besluit van 15 augustus 2017. Daarbij heeft de rechtbank bepalingen gegeven over de vergoeding van proceskosten en het betaalde griffierecht.

1.4.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Het Uwv verwijst naar vaste rechtspraak van de Raad (onder meer de uitspraak van 14 maart 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:965) waarbij is geoordeeld dat, in een procedure als de onderhavige over een hersteldverklaring voor de ZW, slechts ter beoordeling voorligt of appellante in medisch opzicht geschikt is voor één van de eerder geselecteerde functies. De arbeidskundige geschiktheid van de functies is volgens het Uwv al bij de EZWb getoetst en ligt niet meer ter beoordeling voor in deze procedure. Het Uwv heeft rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 28 januari 2020 en van 12 april 2021 overgelegd. In het rapport van 14 april 2021 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep gemotiveerd dat appellante bij nader inzien in medisch opzicht niet geschikt is voor de functie van postbezorger. De functie van administratief medewerker blijft ongewijzigd geschikt voor appellante.

4.1.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid. Deze regel leidt in dit geval in zoverre uitzondering dat, wanneer de verzekerde na 52 weken ziekengeld te hebben ontvangen, blijvend ongeschikt is voor zijn oude werk en niet in enig werk heeft hervat, als maatstaf geldt gangbare arbeid, zoals die nader is geconcretiseerd bij de EZWb. Het gaat daarbij om elk van deze functies afzonderlijk, zodat het voldoende is wanneer de hersteldverklaring wordt gedragen door ten minste een van de geselecteerde functies (zie de uitspraak van de Raad van 22 maart 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1225).

4.2.

Ter beoordeling ligt of het Uwv terecht de ZW-uitkering heeft beëindigd per 17 augustus 2017. Gelet op het in 3.2 vermelde rapport van 12 april 2021 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep ligt ter beoordeling voor of het Uwv appellante terecht geschikt heeft geacht voor de functie van administratief medewerker (SBC-code 315090).

4.3.

Geoordeeld wordt dat het Uwv een zorgvuldig medisch onderzoek heeft verricht. De verzekeringsarts heeft appellante gezien tijdens spreekuurcontacten op 14 februari 2017 en op 14 augustus 2017. Daarbij heeft de verzekeringsarts een lichamelijk onderzoek en een onderzoek van de psyche verricht. Ook heeft de verzekeringsarts een neurologische expertise laten verrichten. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft dossierstudie verricht. Uit de rapporten van 15 augustus 2017 en van 8 december 2017 van de verzekeringsarts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep blijkt dat de voorhanden medische informatie kenbaar bij de beoordeling is betrokken. Er is geen aanleiding om te twijfelen aan de juistheid van het medisch oordeel van het Uwv dat appellante geschikt is voor de functie van administratief medewerker. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in het rapport van 12 april 2021 gereageerd op het door appellante ingebrachte rapport van Van der Ent. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft toegelicht dat het gaat om een parttime functie voor 24 uur per week die fysiek licht is en daarmee niet energetisch belastend. Ook is er geen sprake van een functie met een verhoogd persoonlijk risico. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in het rapport van 12 april 2021 inzichtelijk gemotiveerd dat appellante in medisch opzicht geschikt is voor de functie van administratief medewerker. Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, geeft geen aanleiding om aan de juistheid van deze conclusie te twijfelen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft toegelicht dat appellante tijdens het eerste spreekuurcontact bij de primaire arts op 14 februari 2021 heeft verklaard dat zij kort daarvoor een afrondend gesprek heeft gehad bij de psychiater. Bij het onderzoek van de psyche, tijdens beide spreekuurcontacten, heeft de primaire arts geen aanwijzingen gevonden voor een depressieve stoornis. Ook is er in het dossier geen medische informatie aanwezig waaruit blijkt dat per de datum in geding, sprake was van een depressieve stoornis. Gelet op deze omstandigheden kan de verzekeringsarts bezwaar en beroep het standpunt van Van der Ent, dat op 17 augustus 2017 bij appellante sprake was van een depressieve stoornis, niet volgen aangezien hiervoor een medische onderbouwing ontbreekt. Er is geen aanleiding om aan de juistheid van deze conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep te twijfelen. Nu er geen twijfel is aan de juistheid van het medisch oordeel van het Uwv, wordt het verzoek om inschakeling van een onafhankelijke deskundige afgewezen.

4.4.

Aan een beoordeling van de arbeidskundige gronden van appellante tegen de functie van administratief medewerker wordt niet toegekomen. In deze procedure gaat het om de vraag of appellante terecht geschikt is geacht voor “zijn arbeid”. Zoals is overwogen onder 4.1, wordt in een geval als dit onder “zijn arbeid” verstaan ten minste één van de in het kader van de EZWb geselecteerde functies. Het besluit dat in deze procedure voorligt, houdt daarmee alleen een medische en geen arbeidskundige beoordeling in. Vandaar dat de arbeidskundige gronden van appellante buiten de omvang van dit geschil vallen (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 14 maart 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:965). Wat appellante heeft aangevoerd maakt dit alles niet anders. Dat in de door appellante genoemde uitspraak uit 2016 (toch) inhoudelijk is ingegaan op een arbeidskundig aspect, doet ook niet af aan het voorgaande.

4.5.

Uit wat is overwogen in 4.1 tot en met 4.4 volgt dat de functie van administratief medewerker (SBC-code 315090) in medisch opzicht passend is voor appellante. Dit betekent dat het Uwv terecht de ZW-uitkering van appellante per 17 augustus 2017 heeft beëindigd.

4.6.

De overwegingen 4.1 tot en met 4.5 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd, met verbetering van de gronden.

5.1.

5.2.

In de toepassing van artikel 6:22 van de Awb wordt aanleiding gezien het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in beroep en hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 1.496,- in beroep en op € 1.496,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand en op € 2.929,53 voor vergoeding van de door appellante ingeschakelde deskundige, in totaal € 5.921,53.

6.1.

Appellante heeft de Raad ter zitting verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

6.2.

De redelijke termijn is voor een procedure in drie instanties, in zaken zoals deze, in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd (zie de uitspraak van de Raad van 26 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009). De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen aanleiding geven een langere behandelingsduur te rechtvaardigen. Verder heeft de Raad in die uitspraak overwogen dat in beginsel een vergoeding van immateriële schade gepast is van € 500,- per half jaar of een gedeelte daarvan, waarmee de redelijke termijn in de procedure als geheel is overschreden.

6.3.

In een geval als dit, waarin een vernietiging door de rechtbank van een besluit op bezwaar leidt tot een hernieuwde behandeling van het bezwaar en een nieuwe behandeling door de rechter, is in de uitspraak van de Raad van 15 april 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BI2044) geoordeeld dat de overschrijding van de redelijke termijn in beginsel volledig aan het bestuursorgaan moet worden toegerekend. Indien echter in de loop van de hele procedure een of meer keren sprake is (geweest) van een langere behandelingsduur bij een rechterlijke instantie dan gerechtvaardigd, dan komt de periode waarmee de behandelingsduur is overschreden niet voor rekening van het bestuursorgaan maar voor rekening van de Staat der Nederlanden (minister van Justitie en Veiligheid).

6.4.

Voor het voorliggende geval betekent dit het volgende. Vanaf de ontvangst door het Uwv op 25 augustus 2017 van het eerste bezwaarschrift van appellante tot de datum van deze uitspraak zijn vier jaar en bijna drie maanden verstreken. De zaak zelf, die niet als complex is aan te merken, noch de opstelling van appellante geven aanleiding voor het oordeel dat in dit geval de totale lengte van de procedure meer dan vier jaar zou mogen bedragen. De redelijke termijn is dus met bijna drie maanden overschreden. De behandeling door de rechtbank heeft (telkens) minder dan anderhalf jaar geduurd en de behandeling bij de Raad is binnen de termijn van twee jaar gebleven. Hieruit volgt dat de gehele overschrijding van de redelijke termijn aan het Uwv is toe te rekenen. Van feiten of omstandigheden op grond waarvan zou moeten worden aangenomen dat geen sprake is geweest van spanning en frustratie die als immateriële schade voor vergoeding in aanmerking komt, is niet gebleken. De door appellante geleden immateriële schade moet worden vastgesteld op een bedrag van één maal € 500,-, dat is € 500,-.

6.5.

Aanleiding bestaat om het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in verband met het verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn. Deze kosten worden begroot op € 374,- voor verleende rechtsbijstand (één punt voor het indienen van het verzoek tot schadevergoeding met een wegingsfactor van 0,5). Voor toekenning van een afzonderlijk punt voor de behandeling ter zitting van het verzoek om schadevergoeding bestaat in dit geval geen aanleiding.