Centrale Raad van Beroep, 12-05-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1083, 18/6364 PW

1.1.

Bij besluit van 20 oktober 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 19 maart 2018 (bestreden besluit), heeft het college de bijstand van appellanten over de periode van 11 tot en met 17 oktober 2017 ingetrokken. Aan de besluitvorming heeft het college ten grondslag gelegd dat appellanten langer dan de wettelijk toegestane periode van vier weken verblijf hebben gehouden buiten Nederland.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep hebben appellanten zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellanten hebben, evenals in beroep, kort samengevat aangevoerd dat bij terugkeer sprake was van overmacht en dat daarom dringende redenen als bedoeld in artikel 16 van de Participatiewet (PW) bestaan. Appellanten wijzen erop dat hun terugvlucht van 10 oktober 2017 is geannuleerd. De eerstvolgende mogelijkheid om terug te keren naar Nederland was volgens appellanten op 17 oktober 2017. Appellanten stellen dat zij hierdoor extra kosten hebben moeten maken.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 15 juni 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BK3316, rechtsoverweging 4.3) is voor de toepassing van artikel 13, eerste lid, aanhef en onder e, van de PW de reden van het (langduriger) verblijf buiten Nederland niet van belang. Volgens de wetsgeschiedenis is met artikel 16, eerste lid, van de PW niet beoogd een algemene ontsnappingsclausule te bieden ten aanzien van de toepassing van uitsluitingsgronden (Kamerstukken II 2002/03, 28 870, nr. 3, p. 47). Of sprake was van overmacht, is daarom voor de toepassing van artikel 16, eerste lid, van de PW niet van belang. Appellanten hebben niet aannemelijk gemaakt dat zij in de periode van 11 oktober 2017 tot en met 17 oktober 2017 in een acute noodsituatie verkeerden in die zin dat de situatie levensbedreigend van aard was dan wel blijvend psychisch of lichamelijk letsel of blijvende invaliditeit tot gevolg kon hebben, en ook niet dat zij in behoeftige omstandigheden verkeerden die alleen met bijstandverlening waren te verhelpen, hebben zij evenmin aannemelijk gemaakt.

4.2.

Uit 4.1 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. Voor toewijzing van het verzoek om schadevergoeding bestaat daarom geen grond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.