Centrale Raad van Beroep, 27-02-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:636, 17/3130 WIA

Appellante was werkzaam als zorgverlener thuiszorg voor 40 uur per week toen zij zich op 30 januari 2012, tijdens zwangerschap, ziek meldde met rugklachten. Bij besluit van 6 maart 2015 is vastgesteld dat appellante per 28 oktober 2014 geen recht heeft op een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), omdat zij per die datum minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Bij besluit van 6 augustus 2015 heeft het Uwv het hiertegen door appellante gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Hieraan ligt onder meer een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 30 juni 2015 ten grondslag met een op 2 juli 2015 vastgestelde, aangepaste Functionele Mogelijkhedenlijst (FML), geldend vanaf 28 oktober 2014. Het door appellante hiertegen ingestelde beroep heeft de rechtbank Midden‑Nederland bij uitspraak van 11 december 2015 (ECLI:NL:RBMNE:2015:9873) ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 25 november 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:4511) heeft de Raad het door appellante tegen die uitspraak ingestelde hoger beroep niet‑ontvankelijk verklaard.

Op 17 augustus 2015 heeft appellante zich wederom ziek gemeld. Op dat moment ontving zij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet. Toen deze afliep heeft het Uwv appellante een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend. Bij besluit van 22 oktober 2015 heeft het Uwv vastgesteld dat appellante met ingang van die dag hersteld is en geen recht (meer) heeft op een ZW‑uitkering. Het hiertegen door appellante gemaakte bezwaar is bij besluit van 2 december 2015 niet-ontvankelijk verklaard.

Appellante heeft in hoger beroep betoogd dat de rechtbank ten onrechte heeft aangenomen dat zij per 20 januari 2016 niet toegenomen arbeidsongeschikt is ten gevolge van dezelfde ziekteoorzaak als die welke speelde gedurende de wachttijd van de Wet WIA. Toen was zij wel degelijk beperkt ten gevolge van maagklachten, welke beperkingen in januari 2016 zijn toegenomen. De maagklachten hebben volgens appellante bovendien een relatie met de rugklachten, waarvoor in de FML van 2 juli 2015 beperkingen zijn opgenomen.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

In dit geding gaat het om de vraag of appellante, gelet op artikel 55, eerste lid, aanhef en onder b en derde lid, van de Wet WIA, op grond van toegenomen arbeidsongeschiktheid per 20 januari 2016 zonder inachtneming van een wachttijd recht heeft op een WIA‑uitkering. Daartoe is vereist dat appellante binnen vijf jaar na 28 oktober 2014 meer dan 35% arbeidsongeschikt is geworden en de arbeidsongeschiktheid voortkomt uit dezelfde oorzaak als die op grond waarvan zij gedurende de wachttijd ongeschikt was tot het verrichten van haar arbeid. Het moet dus gaan om een toename van de oorspronkelijke klachten. Dit betekent tevens, dat alleen de klachten die een rol speelden bij de beoordeling per einde wachttijd in de zin dat daarvoor toen beperkingen zijn aangenomen, in aanmerking genomen kunnen worden (zie de uitspraken van de Raad van 7 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1047, en van 28 november 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3776).

In het licht van de onder 4.2 vermelde beoordelingsmaatstaf dient allereerst de vraag te worden beantwoord of ten opzichte van appellantes toestand op 28 oktober 2014 sprake was van toegenomen beperkingen per 20 januari 2016. In de FML van 2 juli 2015 die ten grondslag heeft gelegen aan het besluit van 6 augustus 2015 tot handhaving van de weigering van een WIA‑uitkering per 28 oktober 2014, zijn beperkingen aangenomen in verband met psychische klachten, rugklachten en hoofdpijn. Appellante heeft zich toegenomen arbeidsongeschikt gemeld in verband met maagklachten. Het Uwv heeft in afwijking van wat in 4.2 is weergegeven volstaan met de beantwoording van de vraag of de door appellante gestelde toegenomen arbeidsongeschiktheid voortkomt uit dezelfde oorzaak als die op grond waarvan zij gedurende de wachttijd ongeschikt was voor haar arbeid en hij heeft die vraag ontkennend beantwoord. Deze benadering kan in zijn algemeenheid niet onjuist worden geacht als buiten twijfel staat dat de geclaimde toegenomen arbeidsongeschiktheid een andere oorzaak heeft dan de arbeidsongeschiktheid tijdens de wachttijd. Verwezen wordt naar de uitspraak van de Raad van 31 mei 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:1683).

Het Uwv heeft in het bestreden besluit gesteld dat appellante geen recht op een WIA‑uitkering heeft, omdat sprake is van een ziekteoorzaak, te weten maagklachten, die niet reeds in de FML bij de beoordeling per einde wachttijd tot beperkingen heeft geleid en om die reden niet als dezelfde ziekteoorzaak kan worden opgevat. Appellante heeft terecht naar voren gebracht, dat zij bij haar bezoek aan een verzekeringsarts op 16 februari 2015 melding heeft gemaakt van maagklachten. Uit het rapport van 24 februari 2015 waarin die verzekeringsarts zijn bevindingen heeft neergelegd, blijkt evenwel dat die klachten met medicatie van de huisarts goed onder controle waren. Om die reden zijn in de FML van 24 februari 2015, zoals aangepast op 2 juli 2015 en geldend met ingang van 28 oktober 2014, geen beperkingen opgenomen die verband hielden met maagklachten. Gezien 4.2 en 4.3 moet geconcludeerd worden dat buiten twijfel staat dat de gestelde toegenomen arbeidsongeschiktheid ten gevolge van maagklachten voortvloeit uit een andere ziekteoorzaak dan de arbeidsongeschiktheid tijdens de wachttijd.

Uit wat in 4.1 tot en met 4.4 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal daarom worden bevestigd.