Centrale Raad van Beroep, 10-04-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1477, 18-1374 WMO 15

1.1.

Bij besluit van 10 oktober 2016 heeft het college het verzoek van appellant, die de Poolse nationaliteit heeft, om opvang afgewezen.

1.2.

Bij besluit van 13 december 2016 heeft de Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie vastgesteld dat appellant geen rechtmatig verblijf heeft op grond van het Unierecht en dat hij Nederland moet verlaten.

1.3.

Bij besluit van 27 februari 2017 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar van appellant tegen het besluit van 10 oktober 2016 onder verwijzing naar artikel 1.2.2 van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) ongegrond verklaard. Appellant komt ook niet in aanmerking voor het gemeentelijk hulpverleningstraject Perspectywa omdat hij niet bereid is mee te werken aan een terugkeer naar Polen.

3.1.

Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellant handhaaft zijn standpunt dat hij als EU-onderdaan die in Nederland naar werk zoekt, op gelijke voet als Nederlandse onderdanen voor maatschappelijke voorzieningen en dus ook voor een maatwerkvoorziening in de vorm van opvang in aanmerking komt. Met betrekking tot het buitenwettelijk gemeentelijk beleid voert appellant aan dat geen sprake is van het niet willen meewerken aan het hulpverleningstraject. Appellant wenst echter geen terugkeer naar Polen. Volgens appellant wettigt zijn fysieke en psychische problematiek zijn beroep op opvang.

3.2.

Het college heeft in verweer bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

4.2.

Ter zitting heeft de gemachtigde van appellant verklaard dat appellant in de basisregistratie personen staat ingeschreven op een adres in Maasland en dat hij daar een verblijfplaats heeft. Desgevraagd heeft de gemachtigde van appellant verklaard dat hij uit principiële overwegingen een inhoudelijke beoordeling van de aangevallen uitspraak wil. Daarnaast kan zijn verblijf in Maasland op enig moment ophouden en in dat geval zal hij weer dakloos worden. Verder heeft hij mogelijk schade geleden.

4.3.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (uitspraak van 18 september 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1874) is eerst sprake van (voldoende) procesbelang als het resultaat dat de indiener van een bezwaar- of beroepschrift met het maken van bezwaar of het indienen van (hoger) beroep nastreeft, daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijk betekenis kan hebben. Het hebben van een louter formeel of principieel belang is onvoldoende voor het aannemen van (voldoende) procesbelang. Daarbij geldt dat in beginsel geen procesbelang kan zijn gelegen in de beoordeling van een reeds verstreken periode, tenzij aannemelijk is dat schade is geleden dan wel een inhoudelijk oordeel over het bestreden besluit van belang kan zijn voor een toekomstige periode. Als gesteld wordt dat schade is geleden kan de Raad oordelen dat procesbelang aanwezig is als de stelling dat schade is geleden niet op voorhand onaannemelijk is (uitspraak van 6 oktober 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BK0399).

4.4.

Uit 4.3 volgt dat de omstandigheid dat appellant een principiële uitspraak wenst onvoldoende is om procesbelang aan te nemen. Dat de kans bestaat dat appellant in de toekomst opnieuw dakloos wordt en een maatwerkvoorziening voor opvang nodig zal hebben, is een onvoldoende actueel belang om het hoger beroep ontvankelijk te achten. Indien deze situatie zich op enig moment zal voordoen, zal een geheel nieuwe beoordeling dienen te worden verricht op basis van de dan aan de orde zijnde situatie en met inachtneming van de op dat moment geldende regelgeving. Verder heeft appellant onvoldoende geconcretiseerd waaruit zijn schade bestaat, zodat niet kan worden gezegd dat de schade niet op voorhand onaannemelijk is.

4.5.