Centrale Raad van Beroep, 09-04-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1238, 17-6404 PW

1.1.

Bij besluit van 28 september 2016, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 23 februari 2017, heeft het college aan appellant een dwangsom toegekend van € 120,- op de grond dat zes dagen te laat was beslist op een aanvraag om bijzondere bijstand van appellant.

1.2.

In beroep tegen het besluit van 23 februari 2017 heeft appellant aangevoerd dat het college een hogere dwangsom had moeten toekennen, namelijk (primair) tot een bedrag van € 310,- en anders (subsidiair) tot een bedrag van € 140,-. Hangende dit beroep heeft het college bij besluit van 30 maart 2017 de hoogte van de dwangsom vastgesteld op € 140,- op de grond dat het college niet zes, maar zeven dagen te laat had beslist op de onder 1.1 bedoelde aanvraag.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank, voor zover van belang, het college veroordeeld in de door appellant gemaakte proceskosten tot een bedrag van € 123,75 op grond van de overweging dat het college tegemoet is gekomen aan het subsidiaire standpunt van appellant. Hierbij is de rechtbank uitgegaan van één punt voor het indienen van het beroepschrift, met een waarde per punt van € 495,- en wegingsfactor 0,25 (zeer licht).

3. In hoger beroep heeft appellant zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd voor zover het de hoogte van de proceskostenveroordeling betreft. Appellant heeft aangevoerd dat de rechtbank niet wegingsfactor 0,25 had moeten hanteren, maar wegingsfactor 1 (gemiddeld). Appellant heeft er hierbij op gewezen dat zijn beroep niet is gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit, maar tegen een inhoudelijk besluit, dat het college voor de hoogte van de vergoeding voor de kosten van bezwaar ook wegingsfactor 1 heeft toegepast en dat de Raad deze wegingsfactor hanteert in vergelijkbare zaken, waaronder de uitspraak van 18 december 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:4125.

4. Bij brief van 8 januari 2019 heeft het college te kennen gegeven dat hij, uitgaande van de in uitspraak 2018:2288 gehanteerde wegingsfactor 0,5 (licht), heeft besloten om alsnog € 123,75 over te maken naar de gemachtigde van appellant en dat daardoor in het totaal € 247,50 aan proceskosten is vergoed.

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

5.1.

Zoals de Raad in uitspraak 2018:2288 heeft overwogen, wordt volgens gewijzigde jurisprudentie sinds 2016 wegingsfactor 0,5 gehanteerd voor bepaalde - strikt uit te leggen - gevallen, waarin voorheen wegingsfactor 0,25 gold. Deze wijziging betreft onder meer gevallen waarin het beroepschrift bij de rechtbank is gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit en/of ter beoordeling staat of het bestuursorgaan wegens het niet tijdig beslissen een dwangsom is verschuldigd, en het beroep van eenvoudige aard is.

5.2.

In dit geval gaat het om een terecht ingesteld beroep betreffende de hoogte van de door het college verschuldigde dwangsom. Anders dan appellant ter zitting heeft gesteld, doet het feit dat zijn beroep niet was gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit, maar tegen een inhoudelijk dwangsombesluit, er niet aan af dat ook een beroep dat uitsluitend de hoogte van de verschuldigde dwangsom betreft valt onder de onder 5.1 omschreven categorie gevallen waarvoor wegingsfactor 0,5 geldt. Dat het college wegingsfactor 1 heeft gehanteerd bij het bepalen van de hoogte van de bezwaarkostenvergoeding, brengt niet met zich mee dat de bestuursrechter dezelfde wegingsfactor moet hanteren bij het bepalen van de hoogte van de proceskostenveroordeling. Daargelaten dat het in het geval van de door appellant genoemde uitspraak van 18 december 2018 ging om de vraag of het college een dwangsom wegens niet tijdig beslissen verschuldigd was, was die zaak niet eenvoudig van aard. Dat geval, waarin wegingsfactor 1 is gehanteerd, is om die reden niet vergelijkbaar met het hier voorliggende geval. De stelling dat de Raad in andere gevallen, die vergelijkbaar zijn met dat van appellant, wegingsfactor 1 heeft gehanteerd, mist feitelijke grondslag en dient daarom te worden verworpen.

5.3.

Uit 5.1 en 5.2 volgt dat appellant voor zijn beroepschrift een proceskostenveroordeling met een wegingsfactor van 0,5 toekwam. De rechtbank heeft dit niet onderkend. Het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, zal daarom worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het college veroordelen in de proceskosten van appellant wegens het indienen van een beroepschrift, zijnde één punt ten bedrage van € 512,- met wegingsfactor 0,5, wat resulteert in een bedrag van € 256,-. Hierbij wijst de Raad er - wellicht ten overvloede - nog op, onder verwijzing naar de brief van het college van 8 januari 2019, dat het college inmiddels € 247,50 aan proceskosten heeft vergoed.