Centrale Raad van Beroep, 19-12-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:4226, 16/8144 WMO15

1.1.

1.2.

Appellante heeft hulp bij het huishouden ontvangen op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Laatstelijk bij besluit van 22 april 2010 heeft het dagelijks bestuur aan appellante, voor de periode van 26 april 2010 tot en met 25 april 2015, zes uur per week hulp bij het huishouden toegekend in de vorm van een pgb van € 504,- per periode van vier weken.

1.3.

Appellante heeft zich op 29 april 2015 bij het dagelijks bestuur gemeld voor hulp bij het huishouden op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Bij besluit van 7 oktober 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 13 januari 2016 (bestreden besluit), heeft het dagelijks bestuur de verzochte hulp bij het huishouden afgewezen. Het bestreden besluit berust op het standpunt dat appellante aanspraak heeft op verblijf in een instelling op grond van de Wlz en dat huishoudelijke verzorging van die aanspraak deel uitmaakt. Uit artikel 2.3.5, zesde lid, van de Wmo 2015 en de geschiedenis van de totstandkoming van deze bepaling volgt dat appellante geen aanspraak heeft op hulp bij het huishouden op grond van de Wmo 2015. Het college kan alleen nog een maatwerkvoorziening treffen zolang nog onzeker is of aanspraak op Wlz-zorg bestaat. Daarvan is in het geval van appellante geen sprake.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Zij heeft daartoe overwogen dat appellante beschikt over een indicatiebesluit waarmee zij aanspraak heeft op verblijf en daarmee samenhangende zorg in een instelling op grond van de Wlz. Omdat de zorgaanspraak van appellante op grond van de Wlz mede huishoudelijke hulp omvat ligt er voor het dagelijks bestuur geen (aanvullende) verantwoordelijkheid om appellante voor een maatwerkvoorziening op grond van de

Wmo 2015 in aanmerking te brengen.

3. Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat het haar op grond van de Wlz toegekende pgb onvoldoende is om alle geïndiceerde zorg en de benodigde huishoudelijke hulp te kunnen inkopen. Ten onrechte heeft de rechtbank geoordeeld dat aanspraken op grond van de Wlz eventuele aanspraken op grond van de Wmo 2015 terzijde schuiven. Artikel 2.3.5, zesde lid, van de Wmo 2015 is een kan-bepaling. Appellante is daarom van mening dat zij recht heeft op een (aanvullende) maatwerkvoorziening voor hulp bij het huishouden op grond van de Wmo 2015. Het bedrag van het pgb is lager geworden terwijl haar zorgkosten gelijk zijn gebleven. Appellante heeft vergoeding van wettelijke rente gevraagd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellante aanspraak heeft op verblijf en daarmee samenhangende zorg op grond van de Wlz.

4.3.

In zijn uitspraak van 19 december 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:3933) heeft de Raad ter verduidelijking van en in aanvulling op zijn uitspraak van 23 mei 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1525, overwogen dat het de bedoeling van de wetgever is geweest om een duidelijke scheiding in zorg en verantwoordelijkheid aan te brengen tussen de Wlz en de Wmo 2015. In de Wmo 2015 is dit tot uitdrukking gebracht in artikel 2.3.5, zesde lid, dat – kort gezegd – bepaalt dat het college een maatwerkvoorziening kan weigeren indien de cliënt aanspraak heeft op verblijf en daarmee samenhangende zorg in een instelling op grond van de Wlz of daarvoor in aanmerking zou kunnen komen. Is aan de toepassingsvoorwaarden van dit artikellid voldaan dan is het college, behoudens het bepaalde in artikel 8.6a van de Wmo 2015, niet gehouden om een maatwerkvoorziening te verstrekken. De bevoegdheid om aan een cliënt die aanspraak heeft op verblijf en daarmee samenhangende zorg in een instelling op grond van de Wlz, dan wel daarop aanspraak zou kunnen maken, een maatwerkvoorziening te verstrekken is de gemeentebesturen echter niet ontzegd.

4.4.

Uit 4.2 volgt dat aan de toepassingsvoorwaarden van artikel 2.3.5, zesde lid, van de Wmo 2015 is voldaan. Het college heeft daarom terecht beslist niet gehouden te zijn om een maatwerkvoorziening te verstrekken. Het college was echter, gelet op 4.3, wel bevoegd om een maatwerkvoorziening te verstrekken. Het college heeft voor het uitoefenen van die bevoegdheid, in aanmerking genomen artikel 2.3.5, zesde lid, van de Wmo 2015, een zeer ruime beslissingsruimte. Indien het tot een geschil over de toepassing van deze bevoegdheid komt zal de bestuursrechter beoordelen of het college, bij afweging van de rechtstreeks betrokken belangen, in redelijkheid tot zijn besluit heeft kunnen komen.

4.5.

De Raad begrijpt het bestreden besluit aldus dat het college in de aangevoerde omstandigheid dat appellante een hogere ondersteuningsbehoefte voor huishoudelijke verzorging heeft dan gedekt wordt door de Wlz, geen aanleiding ziet om een maatwerkvoorziening op grond van de Wmo 2015 te verstrekken. Het college heeft de aangevraagde maatwerkvoorziening voor huishoudelijke hulp op die grond in redelijkheid kunnen weigeren. De Raad realiseert zich dat hierover onder de Wmo en de AWBZ anders werd geoordeeld (vergelijk de uitspraak van de Raad van 23 mei 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1525), maar acht dit, gezien de op dit punt duidelijke bedoeling van de wetgever van de Wlz en de Wmo 2015, onvoldoende voor een andere beoordeling.

4.6.