Centrale Raad van Beroep, 15-11-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3640, 16/4545 WIA

Het oordeel van de rechtbank over de medische grondslag van het bestreden besluit wordt onderschreven. Er is een zorgvuldig onderzoek verricht. De primaire arts heeft dossierstudie verricht, appellante gezien op het spreekuur en de informatie van de behandelend specialisten betrokken bij zijn beoordeling. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft appellante tijdens de hoorzitting gezien en de tijdens bezwaarprocedure ontvangen nieuwe medische gegevens bij de heroverweging betrokken. In de verzekeringsgeneeskundige rapporten van 4 november 2014 en 8 juni 2015 is overtuigend gemotiveerd welke beperkingen appellante op de datum in geding ondervond bij het verrichten van arbeid en waarom er geen reden is andere, dan wel verdergaande, beperkingen vast te stellen.

Ten aanzien van de stelling van appellante dat de aangenomen urenbeperking onvoldoende is, heeft de rechtbank al vastgesteld dat de primaire arts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende hebben gemotiveerd op welke wijze rekening is gehouden met de door appellante gestelde benodigde rustpauze van een uur per dag en dat een verdere urenbeperking (gedurende de werkdag) niet nodig is. Daaraan wordt toegevoegd dat uit het rapport van 17 oktober 2013, dat is opgesteld door de primaire arts naar aanleiding van de aanvraag van appellante om een WIA-uitkering, blijkt dat appellante naar voren heeft gebracht dat haar reumatoloog haar zou hebben geadviseerd om eenmaal daags een uur op bed te rusten. Dit is destijds aanleiding geweest voor de arts om bij de toenmalige behandeld reumatoloog van appellante na te vragen in hoeverre zij appellante zou hebben geadviseerd overdag een uur te slapen. Deze vraag is echter door de reumatoloog niet beantwoord. Het advies van de reumatoloog dat appellante een uur per dag moest rusten dan wel slapen, heeft voor de arts aanleiding gegeven om een urenbeperking aan te nemen van acht uur per dag en 40 uur per week. Na haar melding toegenomen arbeidsongeschiktheid is deze urenbeperking gehandhaafd. De Raad heeft naar aanleiding van de vorige zitting aanleiding gezien zekerheidshalve de behandelend reumatoloog opnieuw te laten bevragen in hoeverre zij appellante heeft geadviseerd een uur per dag te rusten en of de werkdag dan zou moeten worden onderbroken met een uur rust. Gebleken is echter dat de toenmalige reumatoloog van appellante niet meer als zodanig werkzaam is. Eerst ter zitting van 4 oktober 2018 is de Raad gebleken dat appellante thans niet onder behandeling is van een reumatoloog, maar dat zij begeleid wordt door de polikliniek reumatologie en dat zij alleen nog contact heeft met een reumatoloog-verpleegkundige. Aldus is niet komen vast te staan dat in verband met haar ziekte gehouden is overdag een uur rust te nemen. Er is dan ook geen aanleiding te twijfelen aan de vastgestelde urenbeperking.

De stelling van appellante dat in de FML ten onrechte geen rekening is gehouden met de vaststelling door de primaire arts dat zij een knijpkracht heeft die laagnormaal is, slaagt niet. Daarbij is van belang dat appellante op 27 oktober 2014, dus kort na de datum in geding, is gezien door de primaire arts en dat deze arts appellante lichamelijk heeft onderzocht. Bij zijn onderzoeksbevindingen beschrijft hij weliswaar dat de kracht in de handen laag normaal is, maar bij zijn medische overwegingen licht hij toe dat de beweeglijkheid van de handen, vingers en polsen normaal is en dat er geen sprake is van roodheid, zwelling of warmte. Hij ziet dan ook geen medische verklaring op grond waarvan de laagnormale knijpkracht plausibel zou zijn. Ook de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft tijdens zijn onderzoek geen zwellingen waargenomen aan de handen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 9 augustus 2017 benadrukt dat de laag normale kracht van appellante ten tijde van het onderzoek op 27 oktober 2014 niet verklaarbaar is vanuit medisch objectiveerbare afwijkingen. Bovendien heeft hij in zijn rapport van 18 augustus 2016 gesteld dat ook als sprake is van een ‘laagnormale knijpkracht’, nog steeds kan worden gesproken van normaalwaarden volgens de normen van het CBBS. Appellante heeft geen medische informatie ingebracht, op grond waarvan zou moeten worden geconcludeerd dat de aangenomen beperkingen op de aspecten 4.3 (hand- en vingergebruik) en 4.7 (schroefbewegingen met hand en arm) te laag zijn vastgesteld. Bovendien heeft het Uwv onweersproken gesteld dat in de geselecteerde functies nauwelijks een belasting voorkomt op deze aspecten.