Centrale Raad van Beroep, 07-11-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3478, 17/1872 WW

Appellant is werkzaam geweest via uitzendbureau [BV] ( [BV] ). Met ingang van 1 oktober 2015 heeft appellant een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd omdat zijn arbeidsovereenkomst niet was verlengd. Bij besluit van 9 november 2015 heeft het Uwv de WW-uitkering van appellant bij wijze van maatregel blijvend geheel geweigerd, omdat appellant door [BV] aangeboden passend werk zonder goede reden niet heeft aangenomen. Appellant heeft tegen dat besluit geen bezwaar gemaakt.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 22 december 2015. Bij beslissing op bezwaar van 8 maart 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard. Het Uwv heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat appellant geen rechtsmiddelen heeft aangewend tegen het besluit van 9 november 2015, waarin het Uwv heeft vastgesteld dat appellant uit het dienstverband met [BV] verwijtbaar werkloos is geworden, en dat daarmee vaststaat dat appellant verwijtbaar werkloos is.

Het Uwv heeft in incidenteel hoger beroep, onder verwijzing naar de door de rechtbank genoemde uitspraak van de Raad van 18 februari 2015, aangevoerd dat het besluit van 9 november 2015 formele rechtskracht heeft gekregen. Daarmee kan, volgens het Uwv, de bij het besluit van 9 november 2015 opgelegde maatregel van blijvend gehele weigering in onderhavige procedure niet meer ter discussie worden gesteld.

In reactie op het incidenteel hoger beroep van het Uwv heeft appellant gesteld dat er ten onrechte van uit is gegaan dat het besluit van 9 november 2015 formele rechtskracht heeft gekregen. In dat kader heeft appellant betoogd dat sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding dan wel een uitzondering op de formele rechtskracht, nu het Uwv hem in het besluit van 9 november 2015 noch na het indienen van zijn nieuwe WW-aanvraag op 16 december 2015 heeft geïnformeerd over de ingrijpende gevolgen van dat besluit. Daarbij heeft appellant tevens verwezen naar de in de aangevallen uitspraak genoemde uitspraak van de Raad van 4 augustus 2009, waarin is geoordeeld dat de formele rechtskracht uitsluitend ziet op de met het besluit tot stand gebrachte rechtsgevolgen en derhalve niet op de daaraan ten grondslag gelegde oordelen van feitelijke en juridische aard. Zou komen vast te staan dat het besluit van 9 november 2015 wel formele rechtskracht heeft gekregen, dan heeft appellant betoogd dat in het onderhavige geval een uitzondering aangenomen dient te worden op de formele rechtskracht van het besluit van 9 november 2015. Daartoe heeft appellant onder meer gesteld dat het herleven van de verwijtbare werkloosheid in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol (EP) bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM), omdat niet wordt voldaan aan het proportionaliteitsvereiste. Ook is volgens appellant sprake van strijd met artikel 6 van het EVRM, omdat appellant zich niet (meer) kan verweren ten aanzien van de gestelde verwijtbare werkloosheid.

In artikel 28 van de WW is bepaald dat, indien het Uwv een maatregel als bedoeld in artikel 27 heeft opgelegd, in geval van herleving van het recht op uitkering als bedoeld in artikel 21, het Uwv een weigering van de uitkering voortzet.

Allereerst zal het incidenteel hoger beroep worden besproken omdat dit het meest verstrekkend is.

Volgens vaste rechtspraak ziet de formele rechtskracht van een besluit uitsluitend op de met dat besluit tot stand gebrachte rechtsgevolgen en dus niet mede op oordelen van feitelijke en juridische aard die daaraan ten grondslag hebben gelegen (zie onder meer de door de rechtbank genoemde uitspraak van 4 augustus 2008, ECLI:NL:CRVB:2009:BJ5142). Op grond van deze rechtspraak bindt de vaststelling van de feiten en omstandigheden in een in rechte onaantastbaar besluit partijen niet voor zover die feiten de grondslag vormen voor een ander besluit gebaseerd op andere gronden. Die feiten en omstandigheden hebben alleen binding in dezelfde rechtsbetrekking. Deze laatste situatie doet zich hier voor. Zowel het besluit van 9 november 2015 als het besluit van 22 december 2015 zien op de blijvend gehele weigering van de WW-uitkering in verband met hetzelfde recht dat is ontstaan op de eerste werkloosheidsdag en na eindiging weer is herleefd op 4 december 2015. Anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, konden de inhoud van de maatregel en de gronden waarop die berust daarom door appellant niet meer worden aangevochten. Daarmee was het Uwv op grond van artikel 28 van de WW gehouden om met ingang van 4 december 2015 de eerder opgelegde maatregel voort te zetten. Zie in dit verband ook de uitspraak van 18 februari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:439 en de door het Uwv ter zitting van de rechtbank aangehaalde uitspraak van 8 augustus 2005, ECLI:NL:CRVB:2005:AU2202 waarin een overeenkomstig oordeel is neergelegd.

Het betoog van appellant dat het besluit van 9 november 2015 geen formele rechtskracht heeft verkregen omdat sprake is van verschoonbare termijnoverschrijding, slaagt niet. Appellant heeft geen bezwaar gemaakt tegen het besluit van 9 november 2015. De stelling dat het Uwv appellant ten onrechte niet heeft geïnformeerd over de ingrijpende gevolgen van het besluit van 9 november 2015, vormt, wat van die stelling ook zij, geen aanleiding om, zoals door appellant is bepleit, een uitzondering te maken op het beginsel van de formele rechtskracht.

Appellant heeft voorts gesteld dat sprake is van een schending van artikel 6 van het EVRM. Ook die stelling treft geen doel. Appellant heeft bezwaar kunnen maken tegen het besluit van 9 november 2015 en zou bij een voor hem ongunstige beslissing ook een beroep op de rechter hebben kunnen doen. Om hem moverende redenen heeft hij daarvan afgezien.

Uit 4.3 tot en met 4.6 volgt dat het incidenteel hoger beroep van het Uwv slaagt. Dat betekent dat niet wordt toegekomen aan een bespreking van de door appellant in hoger beroep aangevoerde gronden ten aanzien van de verwijtbaarheid van de werkloosheid. De aangevallen uitspraak zal daarom worden vernietigd en het beroep zal ongegrond worden verklaard.