Centrale Raad van Beroep, 07-11-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3467, 17/1097 WW

Appellant was sinds 14 augustus 2008 in vaste dienst werkzaam bij de gemeente Rotterdam als [functie 1] . Per 21 februari 2011 is deze functiebenaming gewijzigd in [functie 2] . In deze functie was appellant [functie 3] .

Op 13 mei 2013 heeft het college appellant disciplinair gestraft met een schriftelijke berisping in verband met een door hem op 25 december 2012 gegeven elleboogstoot tegen het hoofd van zijn toenmalige leidinggevende. Appellant is er daarbij op gewezen dat bij herhaling van zijn gedrag of andersoortig plichtsverzuim een zwaardere straf opgelegd zal worden, waarbij ontslag niet is uitgesloten.

Op 6 januari 2015 is appellant gehoord in verband met het voornemen hem disciplinair te straffen wegens plichtsverzuim vanwege een aantal incidenten in de periode van begin november 2014 tot medio december 2014. Bij brief van 24 februari 2015 is appellant meegedeeld dat hij voorgedragen wordt voor een voorwaardelijk strafontslag.

Op 17 maart 2015 heeft het college aan appellant het voornemen kenbaar gemaakt hem wegens plichtsverzuim de disciplinaire straf van voorwaardelijk ontslag met een proeftijd van drie jaren op te leggen.

Op 18 maart 2015 heeft een incident plaatsgevonden tussen appellant en zijn teamleider. Appellant is diezelfde dag met bijzonder verlof gestuurd. In verband met dit incident heeft op 23 maart 2015 een verantwoordingsgesprek met appellant plaatsgevonden. Op 16 april 2015 heeft het college appellant mededeling gedaan van het voornemen hem de disciplinaire straf van onvoorwaardelijk ontslag op te leggen. Tijdens een hoorzitting op 28 april 2015 heeft appellant zijn zienswijze over dit voornemen naar voren gebracht. Appellant is met ingang van 29 april 2015 geschorst in afwachting van het besluit tot disciplinair ontslag.

Bij besluit van 17 juni 2015 heeft het college besloten om appellant disciplinair te bestraffen met ontslag wegens ernstig plichtsverzuim en daarbij bepaald dat deze straf onmiddellijk ten uitvoer wordt gelegd. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit.

De rechtbank Rotterdam heeft bij uitspraak van 29 december 2016 (ECLI:NL:RBROT:2016:9945) het beroep van appellant tegen het besluit van 21 maart 2016 ongegrond verklaard. De Raad heeft die uitspraak op 12 oktober 2017 bevestigd (ECLI:NL:CRVB:2017:3511).

Appellant heeft op 22 juni 2015 bij het Uwv een aanvraag ingediend voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). Bij besluit van 13 juli 2015 heeft het Uwv de WW-uitkering per 17 juni 2015 blijvend geheel geweigerd, omdat appellant verwijtbaar werkloos is geworden.

Bij beslissing op bezwaar van 2 november 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 13 juli 2015 ongegrond verklaard. Volgens het Uwv is appellant verwijtbaar werkloos geworden, omdat aan zijn werkloosheid per 17 juni 2015 een dringende reden ten grondslag ligt ter zake waarvan hem een verwijt kan worden gemaakt.

In hoger beroep heeft appellant erkend dat op 18 maart 2015 een tamelijk ‘heftig’ gesprek heeft plaatsgevonden met zijn leidinggevende, maar dat er niet is gedreigd en geen geweld is gebruikt zodat er ook geen lichamelijke confrontatie is geweest. Appellant heeft de aan het ontslagbesluit ten grondslag gelegde getuigenverklaringen in twijfel getrokken. Voorts heeft appellant zijn standpunt gehandhaafd dat er na het incident van 18 maart 2015, dat volgens hem eenvoudig van aard was, teveel tijd is verstreken tot 16 april 2015.

Het Uwv en het college hebben bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Aangezien de eerste werkloosheidsdag van appellant vóór 1 juli 2015 is gelegen, zijn de tot die datum geldende artikelen in de WW en het Burgerlijk Wetboek (BW) van toepassing. De aan de orde zijnde wettelijke bepalingen luiden als volgt.

Artikel 24, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW legt op de werknemer de verplichting te voorkomen dat hij verwijtbaar werkloos wordt. Volgens artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW is de werknemer verwijtbaar werkloos geworden als aan de werkloosheid een dringende reden ten grondslag ligt in de zin van artikel 7:678 van het BW en de werknemer ter zake een verwijt kan worden gemaakt.

Ter beoordeling ligt voor de vraag of de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat appellant verwijtbaar werkloos is geworden in de zin van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW.

De Raad heeft voorheen in zijn rechtspraak geoordeeld dat voor de vraag of aan de werkloosheid een dringende reden ten grondslag ligt, als bedoeld in artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW, de maatstaf is gelegen in artikel 7:678 van het BW en dat dit artikel niet los kan worden gezien van artikel 7:677 van het BW (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 18 februari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH2392). Mede gelet op de samenhang tussen laatstgenoemde artikelen is bij de invulling van het begrip dringende reden niet alleen betekenis gehecht aan de feitelijke gedraging van de werknemer, de wijze waarop de werkgever in de specifieke situatie en in de specifieke werkrelatie het verweten gedrag beoordeelt en wat in dat verband de voor de werknemer kenbare bedoeling van de werkgever is geweest. Ook is de onverwijldheid – de voortvarendheid waarmee de werkgever bij de beëindiging van het dienstverband heeft gehandeld – van belang geacht voor de vraag of er sprake was van een dringende reden. Dit heeft er bij de beoordeling van de vraag of is voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW toe geleid dat een onderscheid is gemaakt tussen de objectief dringende reden en de subjectief dringende reden. Daardoor is het aspect van de voortvarendheid waarmee de werkgever heeft gehandeld om tot een beëindiging van het dienstverband te komen, mede bepalend geweest voor het antwoord op de vraag of sprake is van verwijtbare werkloosheid.

Voor de vraag of er sprake is van verwijtbare werkloosheid dient, gelet op de tekst en de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW, een materiële beoordeling plaats te vinden van de vraag of aan de werkloosheid een dringende reden ten grondslag ligt. Daarbij is artikel 7:678 van het BW de maatstaf en moeten alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Tot de elementen die moeten worden gewogen, behoren de aard en ernst van de gedraging(en) van de werknemer, de wijze waarop de werkgever in de specifieke situatie en in de specifieke werkrelatie het verweten gedrag beoordeelt, de in dat verband voor de werknemer kenbare bedoeling van de werkgever, de aard en duur van de dienstbetrekking, de wijze waarop de werknemer deze heeft vervuld, en de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die een beëindiging van het dienstverband voor hem zou hebben. Ook indien de gevolgen ingrijpend zijn, kan een afweging van deze persoonlijke omstandigheden tegen de aard en de ernst van de gedraging(en) tot de conclusie leiden dat beëindiging van de dienstbetrekking gerechtvaardigd is. Indien tot het aannemen van een dringende reden wordt geconcludeerd, zal in het kader van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW vervolgens nog moeten worden getoetst of de werknemer van de dringende reden een verwijt kan worden gemaakt.

Gelet op de hiervoor in 4.5 gegeven maatstaf, alle feiten en omstandigheden van het geval wegende en in onderlinge samenhang beziend, komt de Raad tot het oordeel dat aan de werkloosheid van appellant een dringende reden in de zin van artikel 7:678 van het BW ten grondslag ligt en dat hem ter zake een verwijt kan worden gemaakt. Hiervoor zijn de volgende feiten en omstandigheden van belang.

Nu er ook geen aanwijzingen zijn dat de werkloosheid appellant niet in overwegende mate kan worden verweten, volgt uit het voorgaande dat het Uwv op grond van artikel 27, eerste lid, van de WW, gehouden was appellant de WW-uitkering blijvend geheel te weigeren.

Uit 4.3 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep van appellant niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Het verzoek van appellant om het Uwv te veroordelen tot vergoeding van schade zal worden afgewezen.