Centrale Raad van Beroep, 14-03-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1023, 16/1772 WWB

1.1.

1.2.

In het kader van de beoordeling van het recht op bijstand heeft het college appellante onder meer verzocht om bankafschriften over te leggen. Op de overgelegde afschriften van de bankrekening bij de ING is te zien dat naast de ontvangen voorschotten tevens kasstortingen op eigen rekening en overboekingen van particulieren hebben plaatsgevonden. Het college heeft appellante vervolgens bij brief van 29 april 2014 onder meer verzocht schriftelijke verklaringen over de overboekingen en kasstortingen alsmede bankafschriften van de bankrekening bij de ABN-AMRO in te dienen. Appellante heeft hieraan geen gevolg gegeven.

1.3.

Bij besluit van 11 juni 2014 heeft het college de aanvraag van appellante afgewezen op de grond dat appellante geen inlichtingen heeft verstrekt als gevolg waarvan het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld.

1.4.

Bij besluit van 16 maart 2015 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 11 juni 2014, rekening houdend met de alsnog in bezwaar ingediende bankafschriften over de periode van juli 2013 tot en met oktober 2014 en de schriftelijke verklaringen, ongegrond verklaard. Aan de besluitvorming ligt ten grondslag dat de kasstortingen en overboekingen niet zijn onderbouwd met objectieve, verifieerbare bewijsstukken zoals leningovereenkomsten, verklaringen of betaalbewijzen van derden. Door schending van de inlichtingenverplichting kan het college niet vaststellen in hoeverre appellante over inkomen beschikt of kan beschikken als gevolg waarvan het recht op bijstand niet is vast te stellen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Daartoe heeft zij - samengevat - aangevoerd dat de stortingen en overboekingen grotendeels met verklaringen zijn onderbouwd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling, waarbij voor het van toepassing zijnde wettelijk kader wordt verwezen naar rechtsoverweging 5 van de aangevallen uitspraak.

4.1.

Voorop staat dat het in dit geding gaat om een besluit tot afwijzing van een aanvraag om bijstand. Terecht heeft de rechtbank overwogen dat bij aanvragen om bijstand de bewijslast van bijstandbehoevendheid in beginsel op de aanvrager zelf rust. In dat kader dient de aanvrager de nodige duidelijkheid te verschaffen en volledige openheid van zaken te geven. Vervolgens is het aan het bijstandverlenend orgaan om in het kader van de onderzoeksplicht deze inlichtingen op juistheid en volledigheid te controleren. Indien de betrokkene niet aan de wettelijke inlichtingen- of medewerkingsverplichting voldoet, is dit een grond voor weigering van de bijstand indien als gevolg daarvan het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld.

4.2.

4.3.

4.4.

De rechtbank heeft juist geoordeeld dat appellante de herkomst van de kasstortingen alsmede de aard van de aan haar betaalde bedragen van particulieren niet duidelijk heeft gemaakt. De enkele verklaring dan wel toelichting die appellante per storting en overboeking heeft gegeven, zonder enige objectieve en verifieerbare onderbouwing met bewijsstukken, is volstrekt ontoereikend. Door onvoldoende informatie te verstrekken over de financiële situatie heeft appellante niet voldaan aan de op haar rustende inlichtingenverplichting. Als gevolg hiervan kan het college niet vaststellen of appellante in de te beoordelen periode verkeerde in bijstandbehoevende omstandigheden.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep van appellante niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.