Centrale Raad van Beroep, 23-12-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:5026, 15/4401 WAO

1.1.

Appellant is op 2 september 2002 wegens psychische klachten uitgevallen voor zijn werk als palingkweker. Appellant is daarnaast bekend met klachten aan de linker hand, de rechter voet en het rechter onderbeen in verband met vaatproblematiek. Het Uwv heeft appellant met ingang van 1 september 2003 een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) toegekend. Deze uitkering werd laatstelijk berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 55 tot 65%.

1.2.

Appellant heeft het Uwv met een wijzigingsformulier, dat begin januari 2014 door het Uwv is ontvangen, gemeld dat zijn gezondheid met ingang van 1 januari 2014 is verslechterd. Appellant heeft te kennen gegeven dat zijn lichamelijke klachten zijn toegenomen en dat sprake is van toegenomen psychische klachten wegens rouwverwerking, in verband met het overlijden van zijn echtgenote en wegens financiële problemen. Naar aanleiding hiervan heeft een medisch en een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. De verzekeringsarts heeft geconcludeerd dat de belastbaarheid van appellant is afgenomen. Hij heeft de datum van die afname arbitrair vastgesteld op 1 november 2013. De belastbaarheid van appellant is beschreven in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 19 februari 2014. De arbeidsdeskundige heeft op 5 mei 2014 over de uitkomsten van zijn onderzoek gerapporteerd. Bij besluit van 9 mei 2014 heeft het Uwv vastgesteld dat de WAO-uitkering van appellant vanaf 10 juni 2014 wordt verlaagd en berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 45 tot 55%.

1.3.

2.1.

In beroep heeft appellant aangevoerd dat zijn psychische klachten bij de medische beoordeling onderbelicht zijn gebleven. Appellant heeft te kennen gegeven dat hij wegens de rouwverwerking, het faillissement van zijn bedrijf en de gedwongen verkoop van zijn woning en andere onroerende zaken, half januari 2014 zodanig vermoeid was dat hij overdag anderhalf uur sliep. Hij heeft verder aangevoerd dat hij meer beperkt is wegens het vasthouden en het verdelen van de aandacht en herinneren.

2.2.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het medisch onderzoek voldoende zorgvuldig geacht en heeft in wat appellant in beroep heeft gesteld geen grond gezien voor twijfel aan de juistheid van de medische beoordeling. Naar het oordeel van de rechtbank moet op grond van de beschikbare gegevens worden aangenomen dat de verzekeringsartsen bij appellant niet te geringe beperkingen hebben vastgesteld. Daartoe heeft zij overwogen dat de verzekeringsartsen op de hoogte waren van de door appellant naar voren gebrachte klachten, waaronder zijn psychische klachten. Verder zijn er onvoldoende aanknopingspunten om appellant te volgen in zijn stelling dat hij op grond van de door hem ondervonden vermoeidheidsklachten zwaarder beperkt is. Een medische onderbouwing voor deze stelling ontbreekt nu, ondanks het gegeven dat appellant door verschillende specialisten is onderzocht, nog geen afdoende verklaring is gevonden voor zijn vermoeidheidsklachten. De rechtbank heeft meegewogen dat appellant zijn standpunt dat onvoldoende beperkingen zijn aangenomen niet nader heeft onderbouwd met medische gegevens. Ervan uitgaande dat de functionele mogelijkheden juist zijn vastgesteld, is de rechtbank niet gebleken dat de belasting van de geselecteerde functies de mogelijkheden van appellant overschrijdt.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant de in beroep aangevoerde gronden gehandhaafd. Naar de mening van appellant hebben de verzekeringsartsen onvoldoende meegewogen dat hij overdag anderhalf uur moet slapen om normaal te kunnen functioneren.

3.2.

Het Uwv heeft de Raad verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

Ter zitting van de Raad heeft appellant aangevoerd dat in hoger beroep alleen nog aan de orde is de juistheid van het oordeel van de rechtbank dat het Uwv terecht en op goede gronden heeft aangenomen dat er geen reden is voor een urenbeperking. Appellant heeft verder toegelicht dat hij geen specifieke gronden heeft tegen de aan de schatting ten grondslag gelegde functies.

4.2.

4.3.

Uit 4.1 tot en met 4.2 volgt dat het hoger beroep van appellant niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.