Centrale Raad van Beroep, 05-08-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3057, 15/264 WWAJ

1.1.

Appellante is op [geboortedatum] 1973 in [plaatsnaam] , Egypte, geboren. In 1999 is zij in Nederland komen wonen. Zij is getrouwd geweest met een Nederlander en heeft de Nederlandse nationaliteit.

1.2.

Op 16 juni 2014 heeft zij een aanvraag ingediend voor arbeids- en/of inkomensondersteuning op grond van de Wet Werk en arbeidsondersteuning jonggehandicapten (Wajong 2010). Bij besluit van 24 juni 2014 heeft het Uwv de aanvraag afgewezen omdat appellante op haar zeventiende verjaardag niet in Nederland of een land van de EU, EER of Zwitserland woonde. Bij beslissing op bezwaar van 24 juli 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv het door appelante gemaakte bezwaar tegen dit besluit ongegrond verklaard onder verwijzing naar de artikelen 1:2 en 2:3 van de Wajong 2010, waarin de voorwaarde van ingezetenschap (in Nederland woonachtig zijn) op de zeventiende verjaardag is opgenomen.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat zij ongelijk wordt behandeld ten opzichte van Nederlandse jonggehandicapten wegens de voorwaarde van ingezetenschap op haar zeventiende verjaardag. Zij heeft met name een beroep gedaan op artikel 1 van het Verdrag van New York van 13 december 2006, inzake de rechten van personen met een handicap, Trb. 2007, 169 en Trb. 2014, 113, (VN-Gehandicaptenverdrag). Verder heeft zij aangevoerd dat zij ongelijk wordt behandeld ten opzichte van mensen, afkomstig uit de Antillen en/of Suriname, die volgens haar wel ondersteuning op grond van de Wajong 2010 ontvangen.

3.2.

Het Uwv heeft in hoger beroep het bestreden besluit gehandhaafd onder een gewijzigde motivering. Bij brief van 2 februari 2016 heeft het Uwv te kennen gegeven dat de aanvraag van appellante beoordeeld had moeten worden aan de hand van het bepaalde in de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (AAW). Op grond van artikel 2 van de AAW, zoals dit artikel destijds luidde, is ingezetene in de zin van deze wet degene, die in Nederland woont en op grond van artikel 3, eerste lid, van de AAW wordt naar de omstandigheden beoordeeld waar iemand woont. In het bestreden besluit is weliswaar ten onrechte verwezen naar de artikelen 1:2 en 2:3 van de Wajong 2010, maar nu het in beide wetten om nagenoeg gelijkluidende bepalingen gaat, staat zowel onder de AAW als onder de Wajong 2010 het feit dat appellante op haar zeventiende geen ingezetene was aan uitkering/arbeidsondersteuning in de weg.

4.1.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Volgens vaste jurisprudentie van de Raad van 8 april 2015, (ECLI:NL:CRVB:2015:1111), dienen aanspraken om toekenning van een uitkering op grond van de Wajong 2010 door personen die zijn geboren vóór 1 januari 1980 te worden beoordeeld aan de hand van het bepaalde in de AAW. Ingevolge artikel 6, eerste lid, van de AAW, zoals deze bepaling destijds luidde, heeft recht op toekenning van een arbeidsongeschiktheidsuitkering de verzekerde, die op de dag waarop hij 17 jaar wordt, arbeidsongeschikt is, zodra hij onafgebroken 52 weken arbeidsongeschikt is en indien hij na afloop van deze periode nog arbeidsongeschikt is. Ingevolge artikel 4, eerste lid onder a van de AAW, zoals deze bepaling destijds luidde, is verzekerd voor de AAW de ingezetene. Op grond van artikel 2 van de AAW wordt onder ingezetene verstaan degene, die in Nederland woont, en op grond van artikel 3, eerste lid, van de AAW wordt naar de omstandigheden beoordeeld waar iemand woont.

4.3.

Met juistheid heeft de rechtbank overwogen dat appellante op haar zeventiende verjaardag, [geboortedatum] 1990, niet in Nederland woonde en dat niet aannemelijk is gemaakt dat zij op haar zeventiende verjaardag een dusdanig duurzame band van persoonlijke aard met Nederland had, dat zij op dat moment als ingezetene moet worden aangemerkt.

4.4.

Het Uwv heeft bij het bestreden besluit dan ook terecht het verzoek om een uitkering/ondersteuning voor jonggehandicapten, afgewezen omdat appellante destijds geen ingezetene was. Het Uwv heeft zich bij het bestreden besluit ten onrechte gebaseerd op de bepalingen van de Wajong 2010. In hoger beroep heeft het Uwv terecht te kennen gegeven dat als wettelijke grondslag van het bestreden besluit de artikelen 2 en 3 van de AAW dienen te worden gelezen. Nu het inhoudelijk in beide wetten om nagenoeg gelijkluidende bepalingen gaat, leest de Raad bestreden besluit dan ook als een weigering een uitkering toe te kennen met toepassing van de onder 4.2 vermelde artikelen van de AAW.

4.5.

Volgens vaste jurisprudentie van de Raad van 11 april 2003, (ECLI:NL:CRVB:2003:AF8703) en van 9 augustus 2013, (ECLI:NL:CRVB:1530) is de voorwaarde van ingezetenschap zoals neergelegd in de artikelen 2 en 3 van de AAW en artikel 1:2 van de Wajong 2010 niet in strijd met discriminatieverboden, zoals neergelegd in internationale verdragen, omdat sprake is van een objectieve en redelijke rechtvaardigingsgrond. Overigens heeft de rechtbank met juistheid overwogen dat van ongelijke behandeling met (andere) Nederlandse jonggehandicapten geen sprake is, aangezien ook voor hen de voorwaarde van ingezetenschap geldt. De enkele stelling van appellante dat aan mensen afkomstig uit Suriname en/of de Antillen wel een Wajonguitkering is toegekend, terwijl zij niet voldoen aan de eis van ingezetenschap, slaagt reeds niet omdat deze niet is onderbouwd.

4.6.

Het beroep van appellante op het VN-Gehandicaptenverdrag slaagt evenmin. Dit verdrag is, hoewel het op 3 mei 2008 in werking is getreden, pas op 14 april 2016 door Nederland geratificeerd bij goedkeuringswet van 14 april 2016 (St. 2016, 182), welke goedkeuringswet op 14 juni 2016 in werking is getreden. Ten tijde van het bestreden besluit was het verdrag dus nog niet door Nederland geratificeerd. Niet gebleken is dat de in de artikelen 2 en 3 van de AAW bedoelde voorwaarde van ingezetenschap niet in overeenstemming is met het doel en de strekking van het VN-Gehandicaptenverdrag.

4.7.

Gelet op de overwegingen 4.2 tot en met 4.6 slaagt het hoger beroep niet. De aangevallen uitspraak dient dan ook te worden bevestigd.

4.8.

Voor een veroordeling van het Uwv in de proceskosten van appellante is geen aanleiding.