Centrale Raad van Beroep, 23-06-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2398, 14/5692 ZW

1.1.

Appellant is via een uitzendbureau werkzaam geweest als magazijnmedewerker. Na beëindiging van dit dienstverband heeft appellant een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) ontvangen. Vanuit de situatie dat appellant een WW-uitkering ontving, heeft hij zich op 6 mei 2013 ziekgemeld met schouder- en nekklachten. Hierop is appellant in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW).

1.2.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant dit oordeel van de rechtbank bestreden. Volgens hem is hij met ingang van 17 januari 2014 niet geschikt voor zijn arbeid. Verder heeft de rechtbank ten onrechte een rapport van een verzekeringsarts van 18 februari 2013 onbesproken gelaten. Ook ten onrechte heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv niet was gehouden ambtshalve te onderzoeken of appellant met ingang van 6 mei 2013 recht heeft op een uitkering ingevolge de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) vanwege toegenomen arbeidsongeschiktheid. Appellant heeft ook bezwaar gemaakt tegen het ontbreken van de huisartsenkaart in het dossier in beroep, waaraan de rechtbank ten onrechte voorbij is gegaan. Ten slotte heeft appellant de nodige vragen opgeworpen over de “medische objectieve gevolgen van” de ziekte voor arbeid.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Voor de van toepassing zijnde wettelijke bepalingen wordt verwezen naar onderdeel 3.1 van de aangevallen uitspraak. Daaraan wordt nog toegevoegd artikel 19, vijfde lid, van de ZW, waar in de eerste volzin is bepaald dat ten aanzien van een werkloze verzekerde onder ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid wordt verstaan: ongeschiktheid tot het verrichten van werkzaamheden die bij een soortgelijke werkgever gewoonlijk kenmerkend voor zijn arbeid zijn.

4.2.

Het oordeel van de rechtbank, dat appellant op de datum in geding geschikt is voor de maatgevende arbeid, en de overwegingen die tot dit oordeel hebben geleid, worden onderschreven. Naar aanleiding van hetgeen in hoger beroep is aangevoerd, wordt nog als volgt overwogen.

4.3.

Zoals de rechtbank terecht heeft overwogen, vindt de omstandigheid, dat appellant meer beperkingen ondervond dan door het Uwv is vastgesteld, geen onderbouwing of objectivering in de medische stukken. Appellant heeft in hoger beroep weliswaar een rapport van Instituut Psychosofia van 7 april 2014 overgelegd, maar hierin worden met name al bekende medische gegevens opnieuw in kaart gebracht. Dit rapport werpt geen ander licht op de medische situatie van appellant ten tijde in geding. Bij dit rapport is ook de medische kaart van de huisarts gevoegd. Naast de al in het dossier aanwezige medische stukken, waaronder twee brieven van deze huisarts met daarin zijn bevindingen over de medische situatie van appellant, valt niet in te zien wat de toegevoegde waarde is van deze kaart voor deze beoordeling. Dit heeft appellant in hoger beroep ook niet toegelicht (vergelijk ECLI:NL:CRVB:2005:AT9828). In hoger beroep heeft appellant geen nieuwe medische stukken ingebracht, die tot een ander oordeel zouden kunnen leiden. Het alleen opwerpen van vragen over de “medische objectieve gevolgen van” de ziekte voor arbeid, nog daargelaten de vraag welke ziekte appellant daarbij op het oog heeft, is in dit verband onvoldoende.

4.4.

4.5.

Voor wat betreft de gronden van appellant met betrekking tot een beoordeling in het kader van de Wet Amber wordt verwezen naar vaste rechtspraak van de Raad (ECLI:NL:CRVB:2002:AE7220). Hieruit volgt dat in een geding waarin een besluit ter uitvoering van de ZW aan de orde is, geen ruimte is om aanspraken van appellant op een WIA-uitkering vanwege toegenomen arbeidsongeschiktheid te betrekken. Deze gronden behoeven dan ook verder geen bespreking.

4.6.

Hetgeen onder 4.2 tot en met 4.5 is overwogen, leidt tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Bij deze uitkomst is er geen grond voor toewijzing van het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade, zodat dit verzoek zal worden afgewezen.