Centrale Raad van Beroep, 06-04-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1273, 14/5380 ZW

1.1.

Appellant is sinds 18 augustus 2003 in dienstverband werkzaam geweest voor [naam werkgever] (werkgeefster). Op 24 februari 2013 is dat dienstverband beëindigd. Met ingang van 25 februari 2013 is appellant vervolgens in dienst getreden van dezelfde werkgeefster op basis van een arbeidsovereenkomst met een omvang van minimaal 7,5 uur per vier weken. Het Uwv heeft appellant met ingang van 25 februari 2013 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) met een dagloon van € 111,54, gebaseerd op een gemiddeld aantal arbeidsuren van 38 per week.

1.2.

In de periode van 8 tot en met 26 juli 2013 heeft appellant 37,5 uur per week gewerkt. Hij heeft in deze periode geen WW-uitkering ontvangen. Op 29 en 30 juli 2013 heeft appellant niet gewerkt. Op 31 juli 2013 heeft appellant zich ziek gemeld. Na dertien weken was appellant nog steeds ziek. Bij besluit van 29 oktober 2013 heeft het Uwv appellant met ingang van 30 oktober 2013 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) met een dagloon van € 26,66.

2. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 29 oktober 2013. Bij beslissing op bezwaar van 17 december 2013 (bestreden besluit) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard en het dagloon gehandhaafd op € 26,66.

3. Appellant heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank dat beroep ongegrond verklaard. Dat het dagloon voor de ZW-uitkering aanzienlijk lager is dan het WW-dagloon, is naar het oordeel van de rechtbank geen aanleiding om van een andere referteperiode uit te gaan of een herbeoordeling plaats te laten vinden. Naar het oordeel van de rechtbank is het aan de wetgever om eventuele onredelijke en niet beoogde effecten van de in het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen (Dagloonbesluit) neergelegde dagloonsystematiek teniet te doen.

4.1.

De gronden van appellant in hoger beroep zullen hierna in de overwegingen worden weergegeven en besproken.

4.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

5.2.

Op de situatie waarin appellant verkeerde is, anders dan appellant stelt, niet het eerste lid maar het derde lid van artikel 7 van het Dagloonbesluit van toepassing. Bij appellant was immers op zijn eerste ziektedag (31 juli 2013) geen sprake van volledige werkloosheid nu hem bij een gemiddeld aantal arbeidsuren van 38 een arbeidsomvang van 7,5 uur per maand resteerde.

5.3.

In artikel 15, eerste lid, van de ZW is tot uitdrukking gebracht dat de uitkering gebaseerd dient te worden op de verdiensten in het verleden (historisch dagloon) en wel zodanig dat het dagloon wordt berekend door het loon dat de werknemer in een jaar voorafgaand aan het intreden van de arbeidsongeschiktheid verdiende, te vertalen naar het loon dat gemiddeld per dag werd verdiend. De delegatiebepaling van artikel 15 maakt geen regels mogelijk die ingaan tegen het uitgangspunt van het historisch dagloon, maar deze bepaling maakt wel regels mogelijk die, binnen dat uitgangspunt blijvend, de periode van de inkomsten of het loonbegrip betreffen. In artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit is dit uitgangspunt gehanteerd, gelet op de periodisering en de daarbij in aanmerking te verdiensten. In de gevallen waarop deze bepaling ziet - het ontstaan van een recht op ZW-uitkering uit een situatie waarin de betrokkene recht heeft op een niet volledige WW-uitkering - heeft de besluitgever dit uitgangspunt uitgewerkt door in deze gevallen het ZW-dagloon niet te baseren op het volledige WW-dagloon, maar op de daadwerkelijk uitgekeerde WW-uitkering in de vier kalenderweken voorafgaand aan de dag van ziekte (Nota van toelichting Stb. 2013, 185, blz. 30). De stelling van appellant dat artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit onverbindend is, omdat de in dat artikel neergelegde regeling in strijd zou zijn met artikel 15 van de ZW wordt daarom niet gevolgd.

5.4.

Appellant heeft gesteld dat, gelet op de omstandigheden die bij hem aan de orde zijn, de toepassing van artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit zozeer in strijd is met de grondslag van artikel 15 van de ZW dat die toepassing strijd oplevert met algemene beginselen van behoorlijk bestuur, met name van de rechtszekerheid en de evenredigheid. Appellant wijst er ter onderbouwing van die stelling op dat hij bij ziekte wel is verzekerd voor twee inkomstenbronnen, maar dat zijn dagloon slechts op een van die twee bronnen wordt vastgesteld. Zoals ook ter zitting is vastgesteld, rustte op de werkgeefster van appellant ter zake van zijn ziekte een loondoorbetalingsverplichting en is de werkgeefster die verplichting ook nagekomen, zij het slechts voor de bedongen 7,5 uur per maand. Appellant heeft erkend dat niet is gepoogd om de werkgeefster op grond van het rechtsvermoeden van artikel 7:610b, van het Burgerlijk Wetboek (BW) aan te spreken op betaling van een hogere loondoorbetaling bij ziekte. Dat appellant tijdens zijn ziekte een inkomen ontving dat geen gelijke tred hield met zijn historische dagloon, is daarom - in ieder geval - gedeeltelijk gelegen in het achterwege blijven van het instellen van een dergelijke vordering. Dit betekent dat de voor appellant onevenredige uitkomst niet uitsluitend is veroorzaakt door (de systematiek van) het Dagloonbesluit, maar ook door een door appellant gemaakte keuze. Dat artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit en artikel 7:610b, van het BW verschillende perioden hanteren voor het vaststellen van de aanspraken betekent niet dat de in artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit neergelegde periode van vier kalenderweken buiten toepassing moet blijven, dan wel over een andere periode zou moeten worden toegepast.

5.5.

Appellant stelt dat artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit in strijd is met het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (Eerste Protocol). Daarvan is geen sprake. Vanaf het moment van de aanspraak op WW-uitkering, vanaf 25 februari 2013, was er geen sprake van een legitieme verwachting dat zijn ZW-uitkering zou worden gebaseerd op het WW-dagloon zoals dat per die datum was vastgesteld, reeds omdat appellant vanaf de eerste dag van zijn werkloosheid werkzaamheden verrichtte die van invloed waren op zijn aanspraken op WW-uitkeringen en die mogelijk van invloed konden zijn op de hoogte van een ZW-uitkering. Dat appellant op enig moment tijdens de looptijd van zijn WW-uitkering een aanspraak op ZW-uitkering zou doen stond toen (uiteraard) nog niet vast. Volgens vaste rechtspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens beschermt artikel 1 van het Eerste Protocol niet het recht zich eigendom te verwerven net zo min als de aanspraak op een uitkering van een bepaalde hoogte. Noch artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit, noch de toepassing van deze bepaling in dit geval is dan ook in strijd met artikel 1 van het Eerste Protocol.

5.6.

Dat de werking van artikel 7, derde lid, van het Dagloonbesluit in dit geval zeer nadelige gevolgen voor appellant heeft, biedt niet de mogelijkheid om ten aanzien van appellant een ander dagloon vast te stellen. De rechter moet de hier gemaakte keuze van de wetgever respecteren. Het is aan de besluitgever om eventuele ongewenste effecten van de in het Dagloonbesluit neergelegde dagloonsystemiek teniet te doen.

5.7.

Gelet op hetgeen is overwogen in 5.2 tot en met 5.6 slaagt het hoger beroep niet.

6. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

7. Nu de aangevallen uitspraak en het bestreden besluit in stand blijven is er geen aanleiding voor een veroordeling van het Uwv tot schadevergoeding en zal het daartoe strekkende verzoek van appellant worden afgewezen.