Centrale Raad van Beroep, 27-10-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:3814, 14/4588 WWB

1.1.

[Naam J] (J) ontving bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Bij besluit van 20 april 2011 heeft het college de bijstand van J ingetrokken over de periode van 1 januari 2008 tot en met 28 februari 2011. Bij hetzelfde besluit heeft het college de gemaakte kosten van bijstand over deze periode tot een bedrag van € 49.838,70 en de verleende langdurigheidstoeslagen tot een bedrag van € 1.931,73 van J teruggevorderd. Aan dit besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat J, zonder daarvan bij het college melding te maken, een gezamenlijke huishouding heeft gevoerd met appellante.

1.2.

1.3.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Daarbij heeft appellante aangevoerd dat haar psychische en financiële omstandigheden een dringende reden opleveren om van medeterugvordering af te zien. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft appellante een behandelplan, gedateerd 9 januari 2015, van haar behandelend klinisch psycholoog overgelegd, een op 24 juni 2015 opgesteld plan van aanpak van de Jeugdbescherming en een op 31 juli 2015 door appellante ondertekende overeenkomst budgetbeheer.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

In artikel 59, tweede lid, van de WWB is bepaald dat indien de bijstand als gezinsbijstand aan gehuwden had moeten worden verleend, maar zulks achterwege is gebleven omdat de belanghebbende de inlichtingenverplichting als bedoeld in artikel 17 van de WWB niet of niet behoorlijk is nagekomen, de kosten van de ten onrechte verleende bijstand mede kunnen worden teruggevorderd van de persoon met wiens middelen bij de verlening van bijstand rekening had moeten worden gehouden. Voor de vaststelling dat appellante hier die persoon is, is vereist dat zij in de thans nog in geding zijnde periode met J een gezamenlijke huishouding als bedoeld in artikel 3, derde lid, van de WWB heeft gevoerd.

4.2.

4.3.

Het geschil beperkt zich tot de vraag of wat appellante heeft aangevoerd een dringende reden oplevert om geheel of gedeeltelijk van medeterugvordering af te zien. Uit de gedingstukken blijkt dat het college het beleid voert dat van een dergelijke dringende reden sprake is als de terugvordering voor een belanghebbende leidt tot een situatie van levensbedreigende aard of blijvend ernstig (psychisch of lichamelijk) letsel. De behandelend psycholoog heeft in zijn onder 3 genoemde behandelplan aangegeven dat appellante sinds haar puberteit bekend is met psychiatrische problematiek en gediagnosticeerd is met depressie en een bipolaire stoornis. Op grond van deze informatie blijkt weliswaar dat bij appellante sprake is van psychische problematiek, maar niet dat sprake is van een blijvend ernstig psychisch letsel als gevolg van de terugvordering. Deze informatie kan dan ook geen dringende reden in vorenbedoelde zin opleveren. Evenmin kan de schuldenpositie van appellante leiden tot een dergelijke conclusie. Financiële gevolgen van een besluit tot terugvordering doen zich in het algemeen pas voor indien daadwerkelijk tot invordering wordt overgegaan. Daarbij heeft appellante als schuldenaar bescherming, of kan zij deze zo nodig inroepen, van de regels over de beslagvrije voet als bedoeld in de artikelen 475b tot en met 475e van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering.

4.4.

Uit 4.2 en 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient daarom te worden bevestigd.