Centrale Raad van Beroep, 12-06-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1957, 13-3233 WUBO

Gegevens

Instantie: Centrale Raad van Beroep

Datum uitspraak: 12 juni 2014

Datum publicatie: 17 juni 2014

ECLI: ECLI:NL:CRVB:2014:1957

Zaaknummer: 13-3233 WUBO

Inhoudsindicatie

Afwijzing aanvraag om een vergoeding voor verhuis- en inrichtingskosten. Gezien de voorhanden zijnde medische gegevens voldoet appellant niet aan de criteria voor vergoeding van verhuis- en inrichtingskosten, nu de medische noodzaak voor een verhuizing op grond van zijn causale psychische klachten ontbreekt

Uitspraak

13/3233 WUBO

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak in het geding tussen:

Partijen:

[Appellant] te [woonplaats] (appellant)

de Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank (verweerder)

Datum uitspraak: 12 juni 2014

PROCESVERLOOP

Appellant heeft beroep ingesteld tegen het besluit van verweerder van 16 mei 2013, kenmerk BZ01540898 (bestreden besluit). Dit betreft de uitvoering van de Wet uitkeringen

burger-oorlogsslachtoffers 1940-1945 (Wubo).

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Appellant heeft nadere stukken ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 1 mei 2014. Appellant is verschenen en verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. A. Marijnissen.

OVERWEGINGEN

Appellant is geboren in 1940 in het toenmalige Nederlands-Indië. Bij besluit van verweerder van 2 mei 2011 is erkend dat appellant is getroffen door oorlogsgeweld in de zin van de Wubo op grond van het getuige zijn van de executie van Indonesische vrouwen door Japanners tijdens de Bersiap-periode. Aanvaard is dat de psychische klachten (PTSS) van appellant een gevolg zijn van deze gebeurtenis (en andere gebeurtenissen). Voor de hart- en vaatklachten en allergische klachten van appellant is dit causaal verband niet aanvaard. Aan appellant zijn met ingang van 1 juli 2008 een toeslag ter verbetering van de levensomstandigheden en voorzieningen toegekend.

In juni 2012 heeft appellant een vergoeding voor verhuis- en inrichtingskosten aangevraagd. Hierbij heeft hij vermeld dat zijn grote woning vanwege zijn lichamelijke en psychische klachten niet meer geschikt is voor hem en dat hij wil verhuizen naar een appartement. Bij besluit van 21 september 2012 heeft verweerder hierop afwijzend beslist op de grond dat er geen medische noodzaak of medisch-sociale wenselijkheid aanwezig is voor een verhuizing. Het tegen dit besluit gemaakte bezwaar is bij het bestreden besluit ongegrond verklaard.

Naar aanleiding van hetgeen in beroep is aangevoerd, komt de Raad tot de volgende beoordeling.

3.1.

Blijkens de gedingstukken heeft verweerder ten behoeve van het primaire besluit advies ingewonnen bij de geneeskundig adviseur A.J. Maas, arts, die een persoonlijk onderhoud met appellant heeft gehad en informatie heeft ingewonnen bij zijn huisarts en behandelend cardioloog. Deze arts achtte de psychische klachten van appellant ten opzichte van 2011 verbeterd. De voornaamste klachten zijn moeheid en prikkelbaarheid. Ondanks de moeheid is er nu een normale dagvulling en verveelt appellant zich nooit. Hij onderhoudt weer sociale contacten, gaat erop uit (regelmatig boodschappen doen, wandelen, fietsen) en hij kookt. Hij heeft geen problemen met traplopen. Vermeld is dat appellant zich prettig voelt in de buurt waar hij al lang woont. Hij wil in principe ook in dezelfde buurt blijven wonen. Deze arts heeft geconcludeerd dat er geen medisch noodzaak of medisch-sociale wenselijkheid is om te verhuizen.

3.2.

In bezwaar heeft appellant naar voren gebracht dat zijn geestelijke gezondheidstoestand wordt beïnvloed door zijn lichamelijke conditie en dat de verhouding met een buurvrouw ernstig is verstoord door overlast tijdens een verbouwing, hetgeen ook spanningen meebrengt. De geneeskundig adviseur R.J. Roelofs heeft zich na herbeoordeling aangesloten bij de bevindingen en conclusies van de arts Maas.

3.3.

Gezien de voorhanden zijnde medische gegevens voldoet appellant niet aan de criteria voor vergoeding van verhuis- en inrichtingskosten, nu de medische noodzaak voor een verhuizing op grond van zijn causale psychische klachten ontbreekt. Er is ook niet gebleken dat er dusdanig ernstige problemen waren met de buurvrouw dat dit tot (blijvende) verergering van de psychische klachten van appellant heeft geleid. Integendeel: er was sprake van een verbetering ten opzichte van het medisch onderzoek in 2011. Bij de aanvraag en het persoonlijk onderhoud met de arts Maas heeft appellant die overlast niet genoemd en ook in de informatie van de behandelend psychotherapeut worden deze problemen niet genoemd.

3.4.

Voor toekenning van een tegemoetkoming in verhuis- en inrichtingskosten hanteert verweerder de voorwaarde dat sprake moet zijn van een ernstige causale aandoening die een belangrijke factor is in de noodzaak voor verhuizing, in combinatie met een medische noodzaak voor verhuizing op grond van niet causale aandoeningen. Appellant heeft geen beperkingen voor traplopen en ook overigens is er geen noodzaak tot verhuizing op grond van lichamelijke klachten. De sociale factoren zijn evenmin toereikend om voor de tegemoetkoming in aanmerking te komen. Aan de voorwaarden voor een tegemoetkoming is dus niet voldaan.

3.5.

Gezien hetgeen onder 3.3 en 3.4 is overwogen is terecht geweigerd een vergoeding of tegemoetkoming in de verhuis- en herinrichtingskosten te verstrekken en moet het beroep ongegrond worden verklaard.

Er is geen aanleiding voor vergoeding van proceskosten.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door A. Beuker-Tilstra, in tegenwoordigheid van A.C. Oomkens als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 12 juni 2014.

(getekend) A. Beuker-Tilstra

(getekend) A.C. Oomkens