Centrale Raad van Beroep, 06-05-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1590, 13-1009 BBZ

Appellant is in maart 2009 gestart met een traprenovatiebedrijf. Bij besluit van

23 februari 2009 heeft het college aan appellant, met toepassing van het Besluit bijstandverlening zelfstandigen 2004 (Bbz 2004), bijstand in de vorm van een rentedragende geldlening van € 27.900,- toegekend ter voorziening in de behoefte aan bedrijfskapitaal voor de uitoefening van zijn bedrijf. Daarnaast heeft het college appellant over de periode van

1 maart 2009 tot 1 maart 2010 bijstand toegekend voor de algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan in de startfase van zijn bedrijf.

Begin 2010 heeft appellant opnieuw een geldlening aangevraagd en tevens verzocht om bijstand. Bij besluit van 19 april 2011 heeft het college uiteindelijk aan appellant algemene bijstand toegekend in de vorm van een renteloze geldlening voor de periode van 1 maart 2010 tot 1 september 2010. Daarbij heeft het college bepaald dat de uitkering over de periode van

1 juli 2010 tot 1 september 2010 eerst betaalbaar wordt gesteld als bij definitieve vaststelling van het recht op bijstand blijkt dat over deze twee maanden daadwerkelijk recht op bijstand zal blijken te bestaan. Voorts heeft het college appellant een rentedragende geldlening van

€ 5.000,- toegekend ter voorziening in de behoefte aan bedrijfskapitaal voor de uitoefening van zijn bedrijf.

Onder een levensvatbaar bedrijf wordt ingevolge artikel 1, aanhef en onder c, van het

Bbz 2004 verstaan het bedrijf waaruit de zelfstandige naar verwachting na bijstandsverlening een inkomen zal verwerven dat, samen met het overige inkomen, toereikend is voor de voortzetting van het bedrijf en voor de voorziening in het bestaan. Dat betekent dat het inkomen toereikend dient te zijn om alle aflossingsverplichtingen te voldoen, dat voldoende middelen beschikbaar zijn om het bedrijf op peil te houden en dat voorts wordt voorzien in de kosten van het bestaan. Voor de beoordeling van de levensvatbaarheid van een bedrijf is bepalend de situatie van het bedrijf ten tijde van het besluit op de aanvraag, in dit geval dus

9 december 2011.

“Volgens vaste jurisprudentie van de Raad, zoals bijvoorbeeld de uitspraak van

23 mei 2012 (LJN BW7029), is een bijstandverlenend orgaan gerechtigd om zich bij zijn besluitvorming over vragen betreffende de levensvatbaarheid van startende ondernemingen te baseren op verkregen adviezen van deskundige instanties. B&R kan naar het oordeel van de rechtbank als een zodanige instantie worden aangemerkt. In hetgeen eiser heeft aangevoerd bestaat geen grond voor het oordeel dat de rapportage van V&R op onzorgvuldige wijze tot stand is gekomen of ondeugdelijk is gemotiveerd. Voor zover eiser erop heeft gewezen dat er feitelijke onjuistheden zijn opgenomen, zoals een onjuiste inkoopwaarde en een te optimistische omzetprognose is de rechtbank van oordeel dat het rechtstreekse inkopen bij leveranciers van zeer recente datum is en onder verwijzing naar vaste rechtspraak van de Raad geen rekening gehouden dient te worden met eventuele ontwikkelingen na het primaire besluit. De omzetprognose volgt uit de door eiser overgelegde stukken. Eiser heeft geen concrete stukken overgelegd dat de omzetprognose anders diende te zijn. Voor zover eiser stelt dat een jaaromzet van € 45.000,- voldoende is om in zijn levensonderhoud te voorzien en zijn schulden te kunnen aflossen, heeft eiser dit niet met concrete gegevens gestaafd en strookt dit evenmin met de conclusie van B&R dat er een omzet van € 90.000,- nodig is, welke is gebaseerd op de door eiser overgelegde gegevens.

Het standpunt van eiser dat er twijfel is over de integriteit van het Bureau Zelfstandigen van verweerder, kan de rechtbank niet volgen nu eiser een ander contactpersoon heeft gekregen en er een ander bureau voor het geven van advies over de levensvatbaarheid is ingeschakeld. Onder de gedingstukken bevinden zich geen objectieve gegevens - zoals een deskundig tegenadvies - die de stelling van eiser dat wel sprake is van een levensvatbaar bedrijf, kunnen onderbouwen. Gelet op de jurisprudentie van de Raad, zie de uitspraak van 19 juli 2011 (LJN BR2706), ligt het op de weg van eiser om een contra-expertise te laten verrichten indien hij de conclusies van de deskundige betwist.

Het ontbreken van middelen hiervoor doet hieraan niet af, nu op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht de rechter de mogelijkheid heeft een partij te veroordelen in de kosten die een andere partij in verband met de behandeling van een beroep redelijkerwijs heeft moeten maken waaronder de kosten van een deskundige. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat het voor hem onmogelijk is om een tegenadvies op te laten stellen. Het feit dat, zoals door eiser gesteld, zijn bedrijf eerder wel levensvatbaar werd geacht en in 2012 nog steeds opdrachten uitvoert en bestaat doet niet af aan de in de rapportage getrokken conclusies, nu in de rapportage terecht is uitgegaan van de op dat moment actuele situatie van het bedrijf van eiser.”

Met betrekking tot de opeisbaarstelling en de terugvordering van de geldleningen van

€ 27.900,- en € 5.000,- stelt de Raad vast dat niet in geschil is dat appellant niet aan zijn aflossingsverplichtingen heeft voldaan. Het college is dus gehouden deze geldleningen en de achterstallige rente van appellant terug te vorderen. De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank dat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat in zijn situatie sprake is van dringende redenen in de zin van artikel 44, tweede lid, van het Bbz 2004 en de over dat begrip gevormde vaste rechtspraak van de Raad (vergelijk de uitspraak van 12 mei 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BI3834). Daarbij heeft de rechtbank terecht in aanmerking genomen dat appellant bij de effectuering van de terugvordering als schuldenaar bescherming geniet van de regels over de beslagvrije voet, neergelegd in de artikel 475b tot en met 475e van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering.