Centrale Raad van Beroep, 05-07-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:867, 11-3871 WIA

Indien de geadresseerde stelt dat hij een niet-aangetekend verzonden besluit niet heeft ontvangen, is het in beginsel aan het bestuursorgaan om aannemelijk te maken dat het besluit wel op het adres van de geadresseerde is ontvangen. De omstandigheid dat per post verzonden stukken in de regel op het daarop vermelde adres van de geadresseerde worden bezorgd, rechtvaardigt evenwel het vermoeden van ontvangst van het besluit op dat adres. Dit brengt mee dat het bestuursorgaan in eerste instantie kan volstaan met het aannemelijk maken van verzending naar het juiste adres. Daartoe is in ieder geval vereist dat het besluit is voorzien van de juiste adressering en een verzenddatum en sprake is van een deugdelijke verzendadministratie. Voorts dient niet gebleken te zijn van recente problemen bij de verzending van poststukken. Indien het bestuursorgaan de verzending van het besluit aannemelijk heeft gemaakt, ligt het vervolgens op de weg van de geadresseerde voormeld vermoeden te ontzenuwen. Hiertoe is niet vereist dat de geadresseerde aannemelijk maakt dat het besluit niet op zijn adres is ontvangen; voldoende is dat op grond van hetgeen hij aanvoert ontvangst redelijkerwijs kan worden betwijfeld. De Raad verwijst naar zijn uitspraak van 15 juni 2011, LJN BQ9423.

De verzending van het toekenningsbesluit door het Uwv is voldoende aannemelijk gemaakt. Dat besluit was voorzien van een juiste adressering. Naar het oordeel van de Raad kan voorts de ontvangst van dat besluit redelijkerwijs niet worden betwijfeld. Daarbij neemt de Raad mede in aanmerking dat uit de hiervoor in 1.1 en 1.3 tot en met 1.9 weergegeven besluitvorming naar voren komt dat appellante verschillende malen kennis heeft genomen van besluiten en brieven van het Uwv welke betrekking hadden op de aan de ex-werkneemster toegekende WGA-uitkering. Appellante heeft de ontvangst van deze besluiten en brieven niet ontkend. Zij heeft echter naar aanleiding van de vooraankondiging van de toerekening, het toerekeningsbesluit en de verhaalsbesluiten I, II en III niet gereageerd, in de zin dat bedoelde toekenning haar niet bekend was. Aldus komt, mede ook gelet op de besluitvorming als weergegeven in 1.2 tot en met 1.10 het beeld naar voren dat appellante, eerst toen zij werd geconfronteerd met de gevolgen van het eigenrisicodragerschap naar een mogelijkheid is gaan zoeken om alsnog de juistheid van het toekenningsbesluit te kunnen bestrijden. Naar het oordeel van de Raad tevergeefs. Met de indiening op 25 november 2010 van het daartegen gerichte bezwaarschrift is de daarvoor geldende termijn ruimschoots en niet verschoonbaar overschreden. Dit bezwaarschrift is derhalve terecht bij de aangevallen uitspraak niet-ontvankelijk verklaard.

Nu het toekenningsbesluit in rechte vast staat heeft dit tot gevolg dat appellante op grond van artikel 82, eerste lid, van de Wet WIA als eigenrisicodrager het risico draagt van de betaling van die uitkering aan de verzekerde die op de eerste dag van de bij die uitkering in acht genomen wachttijd tot de eigenrisicodrager in dienstbetrekking stond. Appellante heeft niet betwist dat de (ex-)werkneemster in dienstbetrekking tot haar stond op het moment dat zij arbeidsongeschikt raakte. Nu het eigenrisicodragen volgens het Uwv op 1 juni 2010 eindigt, blijft appellante op grond van artikel 84, tweede lid, van de Wet WIA het risico dragen, omdat de eerste dag van ongeschiktheid tot werken wegens ziekte is gelegen voor het einde van het eigenrisicodragen. Daaruit volgt dat appellante als eigen risicodrager aansprakelijk is voor betaling van de uitkering van de (ex-)werkneemster. Ingevolge het derde lid van artikel 83, van de Wet WIA verhaalt het UWV de uitkering op de eigenrisicodrager indien deze eigenrisicodrager de uitkering niet betaalt.

Het gaat hier om bepalingen van dwingend recht. Dit betekent dat daar in beginsel niet van kan worden afgeweken. Zoals de Raad vaker heeft overwogen (bijvoorbeeld in zijn uitspraak van 26 februari 2010, LJN BL6033) zijn er echter bijzondere omstandigheden denkbaar waarin strikte toepassing van dwingendrechtelijke bepalingen zozeer in strijd is te achten met algemene rechtsbeginselen dat op die grond toepassing daarvan geen rechtsplicht meer kan zijn. Hetgeen van de zijde van appellante is aangevoerd is echter geen reden om aan te nemen dat sprake is van bijzondere omstandigheden als hiervoor bedoeld. Daarbij neemt de Raad in aanmerking dat appellante niet alleen via de toezending van een toekenningsbesluit ervan op de hoogte kan zijn dat aan een van haar werknemers een uitkering is toegekend. In het kader van de besluitvorming bij appellante omtrent het aanvragen van het eigenrisicodragerschap had appellante ook een eigen onderzoeksplicht. Appellante was er van op de hoogte dat de ex-werkneemster tijdens het dienstverband ziek was geworden. Hoewel aanvankelijk de ex-werkneemster een WIA-uitkering was geweigerd, had appellante informatie in kunnen winnen bij het Uwv omtrent lopende arbeidsongeschiktheidsgevallen. Het Uwv heeft de aan de (ex-)werknemer uitbetaalde WGA-uitkering over de periode 1 januari 2010 tot 1 juni 2010 dan ook terecht op appellante verhaald.

Zoals onder 1.5 is weergegeven heeft het Uwv in het toerekeningsbesluit als einde van de risicoperiode 1 juni 2010 aangenomen. Het Uwv heeft middels verhaalsbesluiten II en III de aan de ex-werkneemster betaalde WGA-uitkering over de maanden juni en juli 2010 op appellante verhaald. Ter zitting heeft het Uwv bevestigd dat voor deze maanden geen (nieuw) toerekeningbesluit is genomen. Naar het oordeel van de Raad kan er niet aan worden voorbijgezien dat het voorhanden zijn van een toerekeningsbesluit een onontbeerlijke voorwaarde is voor het nemen van verhaalsbesluiten. In het toerekeningsbesluit vindt immers, zoals ook in de uitspraak van de Raad van 10 oktober 2006, LJN AZ0127, naar voren komt, de toerekening plaats nadat is vastgesteld dat aan de daarvoor in de Wet WIA gestelde voorwaarden is voldaan. Het ontbreken van het toerekeningsbesluit brengt dan ook mee dat in dit geval zonder een deugdelijke wettelijke grondslag door het Uwv verhaalsbesluiten II en III zijn genomen en gehandhaafd. Het bestreden besluit moet dan ook in zoverre worden vernietigd wegens strijd met artikel 83, derde lid, van de Wet WIA. Om deze reden dienen ook de bezwaren tegen verhaalsbesluit II en III gegrond te worden verklaard en dienen deze bij gebreke van een wettelijke grondslag te worden herroepen. Ook de aangevallen uitspraak kan gelet hierop in zoverre niet in stand blijven.