Centrale Raad van Beroep, 23-07-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1521, 12-2230 NIOAW

In aansluiting op zijn uitkering ingevolge de Werkloosheidswet ontving appellant sinds 25 mei 2010 een uitkering ingevolge de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers (IOAW). In 2009 is appellant begonnen met de deeltijdopleiding van de Pabo. Op 24 augustus 2010 heeft appellant het college verzocht om een financiële vergoeding in de kosten om deze hogere beroepsopleiding te (ver)volgen.

Bij besluit van 15 oktober 2010, gehandhaafd bij besluit van 17 juni 2011 (bestreden besluit), heeft het college deze aanvraag afgewezen op de grond dat deze meerjarige opleiding voor appellant niet noodzakelijk is. Appellant beschikt over goede kwalificaties voor zijn arbeidsinschakeling en hij heeft veel werkervaring in verschillende functies.

Het college heeft bij besluit van 29 december 2010 de IOAW-uitkering van appellant per 22 oktober 2010 ingetrokken omdat appellant inkomsten heeft die hoger zijn dan de voor hem geldende grondslag

Vaststaat dat appellant beschikt over een aantal afgeronde opleidingen zoals sociaal pedagogisch werk (SPW) 3, SPW 4 en diverse automatiseringsopleidingen. Daarnaast heeft hij een ruime werkervaring in verschillende functies.

Uitgangspunt van de verordening is dat een opleiding moet bijdragen aan het vergroten van de kansen van een belanghebbende op de arbeidsmarkt. Het college komt beoordelingsvrijheid toe bij het vaststellen van een voorziening gericht op arbeidsinschakeling. Het door appellant al bereikte opleidingsniveau bezien in samenhang met zijn ruime werkervaring, biedt volgens het college een voldoende basis voor (her)inschakeling in arbeid. De rechtbank is terecht tot het oordeel gekomen dat het college, anders dan door appellant is aangevoerd, toereikend heeft gemotiveerd dat er geen grond is om de gevraagde vergoeding in de kosten voor de pabo-opleiding toe te kennen. Het standpunt van appellant dat de rechtbank in strijd met artikel 8:69 van de Algemene wet bestuursrecht niet is ingegaan op de aangevoerde beroepsgronden wordt niet onderschreven, omdat in de aangevallen uitspraak de gestelde ontoereikende motivering van het bestreden besluit is besproken. In de door appellant aangevoerde omstandigheden, zoals zijn gevorderde leeftijd, al zijn inspanningen en zijn positieve inzet om aan het werk te blijven, heeft het college geen aanleiding hoeven zien om met toepassing van artikel 5:2 van de verordening af te wijken. Van belang hierbij is nog dat appellant ook daadwerkelijk in staat is gebleken om in betrekkelijk korte tijd weer werk te vinden waarmee hij in zijn levensonderhoud kan voorzien.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt. Onder deze omstandigheden bestaat geen grond voor het toekennen van een schadevergoeding, zoals door appellant verzocht.