Centrale Raad van Beroep, 23-11-2012, BY4653, 11/6111 WAO + 11/6112 WAO

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Maastricht van 2 september 2011, 10/501 en 10/759 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[A. te B. ] (appellante)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

Datum uitspraak: 23 november 2012

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 12 oktober 2012. Appellante is niet verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. P.C.P. Veldman.

1.2 Appellante heeft beroep ingesteld bestreden besluit 1, stellende dat het Uwv ten onrechte het bezwaar ongegrond heeft verklaard omdat het Uwv in het primaire besluit heeft gesteld dat er sprake is van een sollicitatieverplichting en in bestreden besluit 1 heeft gesteld dat er geen sprake is van een sollicitatieverplichting.

2.1. Met een brief van 23 november 2009 heeft het Uwv appellante bericht dat hetgeen haar over de periode van 4 juli 2009 tot 1 december 2009 aan nabetaling op grond van de WIA toekomt volledig aan haar is uitbetaald en niet is verrekend met hetgeen appellante nog aan het Uwv moet (terug)betalen. Bij beslissing op bezwaar van 16 april 2010 (bestreden besluit 2) heeft het Uwv het bezwaar niet ontvankelijk verklaard omdat de brief van 23 november 2009 geen besluit in de zin van artikel 1:3 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bevat.

2.2. Appellante heeft ook beroep tegen bestreden besluit 2 ingesteld en aangevoerd dat de brief van 23 november 2009 een verkapt en nieuw invorderingsbesluit is waartegen dus wel rechtsmiddelen kunnen worden aangewend. Bovendien valt op geen enkele wijze te herleiden hoe het Uwv precies aan het nog terug te betalen bedrag komt zodat nadrukkelijk sprake is van een motiveringsgebrek.

3.1. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen bestreden besluit 1 gegrond verklaard en dat besluit vernietigd. De rechtbank heeft daarbij overwogen dat het Uwv met het besluit van 9 november 2009 geenszins heeft beoogd appellante een sollicitatieplicht of enige andere plicht in het kader van re-integratie op te leggen. De betreffende alinea is slechts informatief van aard en het Uwv heeft die alinea ten onrechte als een appellabel besluit in de zin van artikel 1:3 van de Awb aangemerkt. Het Uwv had appellante dan ook niet-ontvankelijk dienen te verklaren in haar bezwaar tegen de re-integratie. Omdat ten aanzien van het bezwaar slechts één beslissing mogelijk is heeft de rechtbank zelf in de zaak voorzien door het bezwaar van appellante alsnog niet-ontvankelijk te verklaren. Het Uwv is veroordeeld in de proceskosten die appellante heeft moeten maken tot een bedrag van € 874,-.

3.2 Tevens heeft de rechtbank bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellante tegen bestreden besluit 2 ongegrond verklaard. Onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 1 november 2007 (LJN BB8078) heeft de rechtbank gesteld dat in de brief van 23 november 2009 met betrekking tot de terugvordering geen nadere beslissing is opgenomen zodat deze brief slechts als informatief kan worden aangemerkt.

4.1.In hoger beroep heeft appellante gesteld dat zij zich niet met de uitspraak kan verenigen omdat de rechtbank ten onrechte tot de conclusie is gekomen dat het Uwv appellante niet-ontvankelijk had moeten verklaren, omdat de alinea in het besluit van 9 november 2009 niet ziet op enig rechtsgevolg, doch slechts diende tot informatie aan eiseres. Zo heeft appellante de mededeling niet opgevat. Zij mag erop vertrouwen dat mededelingen van het Uwv over re-integratie serieus zijn bedoeld en daarmee gericht op rechtsgevolg.

5. Het oordeel van de Raad over de aangevallen uitspraak.

6.1. De rechtbank heeft met juistheid geoordeeld dat de brief van 23 november 2009 gezien haar inhoud niet kan worden aangemerkt als een besluit in de zin van artikel 1:3 van de Awb, omdat die brief niet is gericht op enig rechtsgevolg. De brief heeft blijkens de bewoordingen ervan tot doel appellante te informeren over de nabetaling van haar WIA-uitkering en de gevolgen hiervan voor de nog openstaande vordering.

6.2. De rechtbank heeft eveneens terecht geoordeeld dat de passage over de re-integratie in het besluit van 9 november 2009 geen re-integratieverplichtingen voor appellante in het leven roept en daarmee ook niet is gericht op rechtsgevolg. De rechtbank heeft op goede gronden het bezwaar van appellante betreffende de re-integratie niet-ontvankelijk verklaard. Het hoger beroep van appellante slaagt niet.

7. Hetgeen onder 6.1 en 6.2 is overwogen leidt tot de slotsom dat de aangevallen uitspraak voor zover aangevochten dient te worden bevestigd.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

(getekend) R.L. Rijnen