Centrale Raad van Beroep, 13-04-2007, ECLI:NL:CRVB:2007:134 BA3015, 04/6887 WAZ en 04/6889 tot en met 04/6893 WAO

Bij beroepschrift van 29 april 2003 heeft appellant beroep ingesteld tegen de volgende besluiten:

-bij besluit van 20 maart 2003 heeft het Uwv het primaire besluit gehandhaafd om de uitkeringen van appellant over het jaar 2000 niet uit te betalen; (besluit I) bij primair besluit van 23 oktober 2002 heeft het Uwv de over 2000 onverschuldigd betaalde uitkering van appellant teruggevorderd; (besluit II)

Op 22 december 2003 heeft het Uwv een vijftal besluiten genomen, waartegen appellant bij beroepschrift van 28 januari 2004 beroep heeft ingesteld:

- handhaving van het primaire besluit om niet in het voordeel van appellant terug te komen op een besluit van 6 mei 2003, inhoudende de gedeeltelijke uitbetaling van de uitkering van appellant over de relevante periode in het jaar 1999; (besluit III)

- het niet-ontvankelijk verklaren van het bezwaar van appellant tegen een brief van 7 mei 2003 van het Uwv; (besluit IV)

- handhaving van het primaire besluit om de uitkering van appellant over het jaar 2001 niet uit te betalen; (besluit V)

- handhaving van het primaire besluit om de over 2001 onverschuldigd aan appellant betaalde uitkering van hem terug te vorderen; (besluit VI)

- het niet-ontvankelijk verklaren van het bezwaar van appellant tegen een brief van 8 mei 2003. (besluit VII)

In hoger beroep heeft appellant onder verwijzing naar hetgeen eerder in de procedure naar voren is gebracht, vooral doen aanvoeren dat het Uwv bij de bepaling van het relevante inkomen over de jaren 1999 tot en met 2001 ten onrechte de gehele fiscale winst in aanmerking heeft genomen. Appellant meent dat er bijzondere omstandigheden zijn om af te wijken van het uitgangspunt dat de fiscale winst bepalend is. Appellant wijst op een rapportage d.d. 24 augustus 2004 van de arbeidsdeskundige Th.M.M. Doedée dat de basis is voor de berekening over het jaar 2002 en heeft geleid tot een mate van arbeids-ongeschiktheid van 55 tot 65% en op een rapportage van de bezwaararbeidsdeskundige A.A.J.M. Kamp van 9 juni 2005 op basis waarvan zijn uitkeringen per 9 juni 2002 zijn herzien naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 65 tot 80%. Appellant stelt dat delen van zijn fiscale winst als zogenoemde “stakingswinst” moeten worden uitgezonderd bij de berekening van zijn inkomen. Het gaat daarbij om inkomsten uit het verleasen van zijn melkquotum en de opbrengsten uit de afbouw van de veestapel.

Appellant stelt voorts dat het Uwv in strijd met zijn rechtszekerheid op basis van het rapport d.d. 31 oktober 2002 voor de jaren 1999 tot en met 2001 in voor hem negatieve zin is teruggekomen op het eerder medio 1999 voor hem vastgestelde maatmaninkomen.

Deze gronden richten zich volgens appellant op de besluiten I en V. Vernietiging van die besluiten brengt tevens met zich dat de daarop gebaseerde terugvorderings- en invorderingsbesluiten (II, VI en VII) niet in stand kunnen blijven.

Gelet op de aangegeven argumenten kon het Uwv naar de mening van appellant bij het aan besluit III ten grondslag liggende primaire besluit in redelijkheid niet weigeren ten gunste van hem terug te komen op de kortingsbeslissing voor het jaar 1999.

Voor het jaar 2000 is de bezwaararbeidsdeskundige R.B. van Vliet blijkens zijn rapport van 31 oktober 2002 voor de berekening van het zogenoemde maatmanloon uitgegaan van het op basis van de CBS-totaalindex geïndexeerde jaarinkomen van appellant. Uitgangspunt daarvoor zijn de fiscale verdiensten over de drie jaren voorafgaande aan het jaar waarin appellant arbeidsongeschikt is geworden, dus de jaren 1995 tot en met 1997. Het maatmaninkomen is aldus vastgesteld op ƒ 27.747,--.

Blijkens zijn brief aan appellant van 6 mei 2003 heeft de arbeidsdeskundige A.A.G. Lammers op dezelfde wijze voor het jaar 2001 het maatmaninkomen van appellant vastgesteld op € 13.151,93.

Bij de berekening van de verdiensten in de jaren 2000 en 2001 zijn de genoemde arbeidsdeskundigen uitgegaan van de fiscale winst van appellant zoals die blijkt uit de belastingaangiftes en de jaarstukken. Deze bevinden zich onder de gedingstukken. Daaruit blijkt dat de inkomsten uit het leasen van het melkquotum en de verkoop van vee in overwegende mate hebben bijgedragen aan de omvang van de netto winst over deze jaren.

Volgens vaste jurisprudentie van de Raad is behoudens bijzondere omstandigheden de in het kader van de fiscale wetgeving gemaakte keuze bepalend voor de vraag of bepaalde inkomsten moet worden beschouwd als inkomsten uit arbeid, dan wel als inkomsten uit vermogen of anderszins. In casu heeft appellant ervoor gekozen genoemde inkomsten bij de fiscus als inkomsten uit arbeid op te geven.

Naar het oordeel van de Raad is geen sprake van bijzondere omstandigheden die met zich brengen dat deze inkomsten in het kader van de uitvoering van de AAW en de WAZ niet als inkomsten uit arbeid aangemerkt zouden moeten worden. Hieraan doet, anders dan appellant meent, niet af dat arbeidsinbreng in de van belang zijnde jaren een beperkte omvang heeft gehad. Dat enkele gegeven maakt, anders dan appellant stelt, niet dat het verleasen van het melkquotum en/of de verkoop van de veestapel in afwijking van de fiscale aangiften, als opbrengsten uit vermogen moeten worden beschouwd. Dat de arbeidsdeskundige Th.M.M. Doedée in zijn rapport van 24 augustus 2004 een deel van de winst buiten beschouwing lijkt te laten door dit als stakingswinst te beschouwen kan daaraan niet afdoen. De betreffende rapportage heeft in de eerste plaats geen betrekking op de perioden die in geding zijn, en bovendien blijkt uit het genoemde rapport dat voor de berekening van de inkomsten van appellant over 2002 wel uit is gegaan van de volledige winst van appellante, dus inclusief de opbrengsten uit de verkoop van vee. Overigens heeft de vertegenwoordiger van het Uwv ter zitting van de rechtbank afstand genomen van het genoemde onderdeel van het rapport van de arbeidsdeskundige.