Centrale Raad van Beroep, 14-07-2005, AT9595, 03/3563 WAO

Gedaagde heeft met ingang van 13 augustus 1992 een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheids- verzekering (WAO) aan appellant toegekend.

In oktober 2001 heeft gedaagde vernomen dat appellant vanaf 18 oktober 2001 gedetineerd was. Vervolgens heeft gedaagde bij besluit van 5 november 2001 de aan appellant toegekende WAO-uitkering met ingang van 18 november 2001 ingetrokken op grond van artikel 43, vijfde lid, van de WAO.

Namens appellant is in hoger beroep aangevoerd dat het bij de Wet socialezekerheids-rechten gedetineerden (Wsg) ingevoerde artikel 43, vijfde lid, van de WAO in strijd moet worden geacht met artikel 26 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten, Trb. 1978, 177, artikel 14 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, Trb. 1951, 154; 1990, 156 (EVRM), artikel 69 van Verdrag 102 betreffende minimumnormen van sociale zekerheid, Trb. 1953, 69 en artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM, Trb. 1952/80

(hierna: het Eerste Protocol).

De Raad stelt voorop dat in dit geding ter beoordeling staat de toepassing door gedaagde van artikel 43, vijfde lid, van de WAO, welke bepaling bij de Wsg met ingang van 1 mei 2000 in werking is getreden. Blijkens deze bepaling wordt de arbeidsongeschiktheidsuitkering ingetrokken, indien degene die recht heeft op een arbeidsongeschiktheidsuitkering rechtens zijn vrijheid is ontnomen, vanaf de dag dat deze vrijheidsontneming één maand heeft geduurd.

In zijn uitspraak van 18 juni 2004 (o.a. USZ 2004/255 en RSV 2004/298) heeft de Raad -uitvoerig gemotiveerd- als zijn oordeel gegeven dat de Wsg in overwegende mate de rechterlijke toetsing kan doorstaan. De Raad heeft de in die gedingen naar voren gebrachte grieven verworpen met uitzondering van de grief inzake de strijdigheid van de Wsg, bij intrekking van een op 1 mei 2000 bestaand uitkeringsrecht bij uitkeringsgerechtigden aan wie op die datum reeds hun vrijheid was ontnomen, met artikel 1 van het Eerste Protocol. Naar het oordeel van de Raad heeft de wetgever met de overgangstermijn van één maand en de (mogelijke) herleving van het recht op uitkering na afloop van de vrijheidsbeneming, niet op een toereikende wijze vorm gegeven aan de beginselen van proportionaliteit en subsidiariteit, waaraan een ontneming van de eigendom als bedoeld in artikel 1 van het Eerste Protocol moet voldoen. De Raad heeft in genoemde uitspraak tevens geoordeeld dat de hantering van een overgangstermijn van zes maanden vanaf de inwerkingtreding van de Wsg wel in overeenstemming zou kunnen worden geacht met artikel 1 van het Eerste Protocol.

De Raad merkt op dat de meeste van de namens appellant naar voren gebrachte grieven door de Raad (reeds) zijn verworpen in zijn uitspraak van 18 juni 2004. De Raad verwijst in zoverre naar genoemde uitspraak. Met betrekking tot de stelling van appellants gemachtigde dat de Wsg een ongerechtvaardigd onderscheid maakt tussen verschillende categorieën uitkeringsgerechtigden, waarbij hij erop heeft gewezen dat zij die in het genot zijn van een uitkering ingevolge de Algemene Ouderdomswet (AOW) hun uitkering niet verliezen, verwijst de Raad naar zijn uitspraak van 22 november 2004, nummer 02/2882 + 04/6328 WAO (LJN AR6512), waarin hij deze grief heeft verworpen.

Tussen partijen is niet in geschil dat aan appellant vanaf 18 oktober 2001 rechtens zijn vrijheid is ontnomen. Dit betekent dat, naar uit de uitspraak van 18 juni 2004 voortvloeit, de Wsg geen ontneming oplevert van een op dat moment bestaand eigendomsrecht. Gedaagde heeft derhalve appellants WAO-uitkering terecht met een overgangstermijn van één maand ingetrokken.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep niet kan slagen en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.