Centrale Raad van Beroep, 05-08-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1960, 18/1022 WIA

Appellante heeft in hoger beroep gesteld dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat aan een rapport opgesteld door een verzekeringsarts bezwaar en beroep bijzondere waarde toekomt. In dat kader heeft appellante een beroep gedaan op het arrest Korošec, en heeft zij de Raad verzocht deskundigen (psychiater, reumatoloog, verzekeringsarts) te benoemen. Verder heeft zij betoogd dat in de FML van 2 september 2016 onvoldoende beperkingen zijn opgenomen, gelet op haar fibromyalgie, vermoeidheid, darmaandoening, persoonlijkheidsproblematiek, PTSS en klachten van aandacht, concentratie en geheugen. Ook heeft appellante erop gewezen dat de bedrijfsarts op 18 oktober 2016 te kennen heeft gegeven dat zij volledig arbeidsongeschikt is. Appellante heeft gesteld dat in de FML uit 2016 ten onrechte minder beperkingen zijn opgenomen dan in die uit 2002, en dat de FML uit 2016 inconsistenties bevat. Appellante heeft herhaald dat zij de voor haar geselecteerde functies niet kan verrichten en dat zij aangemerkt moet worden als medische afzakker.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

In geschil is of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 25 oktober 2016 heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht heeft geweigerd aan appellante een WIA-uitkering toe te kennen.

De rapporten van de verzekeringsartsen zijn gebaseerd op zorgvuldig onderzoek en zijn inzichtelijk en consistent opgesteld. De verzekeringsartsen hebben appellante gezien, de dossiergegevens zijn bestudeerd, er heeft psychisch en lichamelijk onderzoek plaatsgevonden en de verkregen informatie van de behandelend artsen is bij de heroverweging betrokken. De rechtbank wordt gevolgd in haar oordeel dat sprake is van een zorgvuldige besluitvorming.

Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd over haar beperkingen, vormt geen aanleiding anders te concluderen dan de rechtbank heeft gedaan. De Raad sluit zich aan bij de overwegingen van de rechtbank. Voor zover nodig wordt hier in hoger beroep het volgende aan toegevoegd. Appellante heeft betoogd dat in de FML van 2 september 2016 onvoldoende beperkingen zijn opgenomen, gelet op haar persoonlijkheidsproblematiek, PTSS en klachten van aandacht, concentratie en geheugen. Appellante wordt hierin niet gevolgd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapporten van 1 juni 2018, 15 mei 2020 en 27 mei 2021 (nader) toegelicht waarom de brieven van psychiater Swolfs van 24 november 2017, psycholoog Talma van 25 augustus 2017 en psychiater Macor van 5 september 2017 geen aanleiding hebben gegeven een ander standpunt in te nemen over de belastbaarheid van appellante. De brieven bevatten informatie die reeds bekend was ten tijde van de primaire beoordeling en die meegenomen is. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft er op gewezen dat de ADHD, PTSS en de overige psychische klachten in de primaire rapportage uitgebreid zijn beschreven, onderlegd met diverse stukken van toenmalige behandelaars waaruit een duidelijk beeld van de situatie van appellante bleek. Voor de psychische belastbaarheid van appellante zijn aanzienlijke beperkingen vastgesteld ten aanzien van blootstelling aan stressoren zoals deadlines, multitasking, conflicten, leidinggevende aspecten Met het samenstel aan psychische klachten van appellante is, anders dan appellante ter zitting heeft betoogd, rekening gehouden en er zijn voldoende beperkingen opgenomen. De brieven van neuropsycholoog Matser van 20 september 2018, psycholoog Butz van 11 juni 2019 en psycholoog Janssen van 1 augustus 2019 geven evenmin aanleiding om tot een ander oordeel te komen. Deze brieven zijn opgemaakt ver na de datum in geding en bevatten geen nieuwe informatie over de gezondheidstoestand van appellante op of rond de datum in geding.

De stelling van appellante dat extra beperkingen moeten worden aangenomen voor fibromyalgie, chronisch pijnsyndroom, darmproblematiek en vermoeidheid wordt evenmin gevolgd. In rapporten van 1 juni 2018, 15 mei 2020 en 27 mei 2021 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep gemotiveerd uiteengezet waarom zij geen aanleiding heeft gezien om voor de klachten van appellante verdergaande beperkingen aan te nemen. Met de darmproblematiek en vermoeidheid is rekening gehouden door zware fysieke belasting te vermijden. Voor de vermoeidheid is een urenbeperking aangenomen. Ten aanzien van het pijnsyndroom heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep inzichtelijk uiteengezet dat er geen objectief medische reden is om zwaardere beperkingen aan te nemen. Tot slot is de fibromyalgie die door de door appellante ingeschakelde onafhankelijke adviseur Best Docters is bevestigd, meegewogen in de primaire beoordeling, maar dit heeft niet geleid tot zwaardere beperkingen. Er bestaat geen aanleiding om aan deze bevindingen van de verzekeringsarts bezwaar en beroep te twijfelen.

Appellante heeft gesteld dat in de FML uit 2016 ten onrechte minder beperkingen zijn opgenomen dan in die uit 2002 en dat de FML uit 2016 inconsistenties bevat. De FML uit 2002 betreft een andere datum in geding en heeft geen betrekking op onderhavige zaak. Verder is de Raad niet gebleken dat de FML uit 2016 inconsequenties bevat.

Appellante stelt zich op het standpunt dat zij op basis van de huidige FML als ongeschikt moet worden beschouwd voor de functie samensteller elektronische apparatuur, wikkelaar (SBC-code 267050) omdat zij in deze functie 10 kg zou moeten tillen. Er zijn geen aanknopingspunten voor twijfel aan de medische geschiktheid van appellante voor deze functie. Gewezen wordt op het rapport van 25 juli 2018 van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep. Daarin is door de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep genoegzaam gemotiveerd waarom de beperkte tilbelasting van appellante niet aan de geschiktheid van die functie in de weg staat. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in het rapport op toereikende wijze gemotiveerd dat appellante deze functie kan vervullen met haar beperkingen omdat de werkelijke tillast wordt bepaald door het gewicht van het te verplaatsen voorwerp, de tilhouding (waaronder de stand van de polsen), de tilrichting en de te overbruggen afstand. De rol koperdraad weegt 8 à 10 kg per rol en die rol wordt in staande licht gebogen houding met de polsen in een rechte stand van de kar over een afstand van ongeveer 40 cm naar de grond (vloer) bewogen ("gecontroleerd naar beneden laten glijden"). Er wordt gebruik gemaakt van de zwaartekracht waardoor de tillast aanmerkelijk minder dan 8 à 10 kg is.

Ook verder volgt de Raad de rechtbank in haar oordeel dat, uitgaande van de juistheid van de FML, de geduide functies geschikt zijn voor appellante.

Appellante heeft zich in hoger beroep gericht tegen het oordeel van de rechtbank dat zij niet kan worden aangemerkt als een zogeheten medische afzakker. Appellante stelt dat zij om medische redenen genoodzaakt is geweest als optometrist minder uren te werken dan als winkelmedewerker bij [naam winkel] . De Raad heeft geen toereikende medische onderbouwing gezien om betrokkene als medische afzakker aan te merken.

Appellante wordt evenmin gevolgd in haar stelling dat de afwijzing door het Uwv van haar aanvraag voor WIA-uitkering én het ontbreken van een inhoudelijk oordeel van een rechter daarover in strijd is met het in artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en fundamentele vrijheden beschermde recht op ongestoord genot van eigendom. Zoals in overwegingen 4.2 tot en met 4.7 is vastgesteld voldeed appellante op de datum in geding, 25 oktober 2016, niet aan de voorwaarden voor een recht op WIA-uitkering. Verder is niet gesteld of gebleken dat zij een gerechtvaardigde verwachting koesterde dat zij wel aan de voorwaarden daarvoor voldeed. Van een eigendomsrecht dat wordt beschermd door artikel 1 van het Eerste Protocol is dan ook geen sprake.

Appellante heeft ter zitting nog verzocht om heropening van het onderzoek om haar in de gelegenheid te stellen te reageren op het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 27 mei 2021. De Raad ziet geen aanleiding tot heropening van het onderzoek aangezien het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep enkel een reactie was op de overgelegde medische stukken van appellante van 16 mei 2021 en deze stukken geen nieuwe of van belang zijnde informatie bevatten. Bovendien heeft appellante op zitting kunnen reageren op het rapport van de verzekeringsarts van 27 mei 2021 en heeft zij de door haar overgelegde medische stukken uitvoerig kunnen toelichten.